Ηλίθιοι Γονείς Α.Ε.

O συναγελασμός με ηλίθιους γονείς είναι μία από τις πλέον μεγαλειώδεις βεβαιότητες της μετά-το-παιδί ζωής σου. Το διαπιστώνεις από τα πρώτα βήματα του νεογνού σου, στη μήτρα, στην παιδική χαρά, στα playdates, στην προπόνηση, στο ωδείο, στο γυμνάσιο, στο κάμπινγκ, στους εφηβικούς χορούς, στην αλάνα, στο Χάρβαρντ. Ναι, η κόλαση είναι οι άλλοι γονείς.

Το εξηγούσα εσχάτως σε μια φίλη, μητέρα ενός τρίχρονου γιου, όταν μου εκμυστηρεύθηκε το σοκ που βιώνει σχεδόν σε καθημερινή βάση μπροστά στην απύθμενη γονεϊκή μωρία, στην κατάφωρη πτωχεία πνεύματος, στον απροσχημάτιστο κρετινισμό. Πρέπει να το πάρεις απόφαση. Ανεγκέφαλοι γεννήτορες θα σε περικυκλώνουν εις το διηνεκές για να σου προτείνουν, να σου εξηγήσουν, να σου επιβάλουν, να σε λοιδoρήσουν, να σε συμβουλέψουν, να σε κολακέψουν, να αμφισβητήσουν τον τρόπο που έχεις εσύ επιλέξει να μεγαλώσεις το παιδί σου, να σε φθονήσουν, να σε κάνουν να νιώσεις λίγος / ένοχος / ανεπαρκής / υπερβολικά αυστηρός / απαράδεκτα υποχωρητικός κτλ.

Κάνω μια μικρή νοητική αναδρομή στα 12 γεμάτα χρόνια που εκτίθεμαι σε αυτήν τη λαίλαπα και καταθέτω έτσι, στα γρήγορα, χωρίς την παραμικρή προσπάθεια, μια μίνι best of λίστα.

1. Μητέρα (παιδίατρος μάλιστα) στην παιδική χαρά συγκρίνει με μανία το ύψος της κόρης της και μιας μικρής που παίζει μαζί της στην αμμοδόχο. «Α, η δική σας είναι πολύ ψηλή… Η δικιά μου δεν θα ξεπεράσει το 1.68… Πόσα εκατοστά είπαμε ότι γεννήθηκε;».

2. Νεαρή μαμά παιδοψυχολόγος στο πρώτο παιδικό μου πάρτυ (προ κρίσης) μού εξηγεί γιατί ο δίχρονος γιος της μυρίζει τόσο ωραία: «Βulgari παιδικό!».

3. «Μα πώς είναι έτσι; Δεν της δίνεις να φάει;». Μητέρα με εμφανείς τάσεις παχυσαρκίας και υπέρβαρο σύζυγο σχολιάζει τα κιλά της τετράχρονης τότε κόρης μου, μπροστά στην ίδια την κόρη μου.

4. «Καλά, εσύ θα γίνεις μοντέλο!». Σχόλιο πατέρα προς το ίδιο πρόσωπο, στην ίδια ηλικία, για τον ίδιο λόγο.

5. Μια τυχαία συνάντηση στο σoυπερμάρκετ με γνωστή μου μαμά. Ο γιος της είναι μόλις τριών ετών, αλλά η ίδια είναι tiger mom από κούνια: «Μπορεί εγώ να μην έχω να ψωνίσω ούτε κονσέρβα, αλλά το παιδί μου θα πάει σε ιδιωτικό σχολείο. Θα κάνω όλες τις θυσίες. Θα παίξω το «παιχνίδι» του συστήματος. Θα βάλω «μέσα», θα δουλεύω όλη την ημέρα, θα του δώσω το καλύτερο».

Υπάρχουν διάφορες συνομοταξίες ηλίθιων γονέων (το επισημαίνω, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι εγώ μπορεί για κάποιους να ηγούμαι μίας εξ αυτών). Είναι οι «γονείς-worst case scenario», αυτοί δηλαδή που σου απαριθμούν χαιρέκακα όλα τα στραβά που μπορούν να συμβούν, π.χ. «Αν το πρώτο ήταν ήσυχο μωρό, το δεύτερο θα είναι ο Τσάκι, η κούκλα του Σατανά». Οι «γονείς-δήθεν new age» που δηλώνουν υπέρμαχοι του τοκετού στο σπίτι αλλά θα σε ρωτήσουν: «Είσαι ήδη στον πέμπτο μήνα και δεν έχεις παντρευτεί;». Οι «γονείς-δήθεν προοδευτικοί» που «ανακυκλώνουν» μεγαλόθυμα παιδικά ρούχα αλλά «προτιμώ να τα δίνω μόνο σε ξενώνες με ελληνάκια». Είναι οι νομοτελειακά γλοιώδεις, αυτοί που θα προσκολληθούν με ζήλο παράσιτου στον δάσκαλο, στη διευθύντρια, στον προπονητή κ.ο.κ.

Είναι και οι λάτρεις του γονεϊκού gossip, ενήλικα αρπακτικά που επιμένουν να μαθαίνουν εν ανατριχιαστική λεπτομερεία οτιδήποτε αφορά τα παιδιά των άλλων, τις περισσότερες φορές με τα παιδιά παρόντα: «Αδιαθέτησε ή ακόμη;», «Πόσο έγραψε στη Γεωγραφία;». Είναι επίσης οι «γονείς-πάντα είμαι busy και δεν προλαβαίνω», ως εκ τούτου «θα πας (πάλι) εσύ τα παιδιά για τα κάλαντα;». Είναι οι «γονείς Β.Π.». Δεν χρειάζεται να κατοικούν στα βόρεια προάστια, είναι θέμα mentalité, επιμένουν να αγνοούν την ασφυκτική καθημερινότητα των περισσοτέρων: «Λοιπόν, Τετάρτη απόγευμα έχουμε καλέσει λίγα παιδάκια για τοξοβολία». Και βέβαια, η πιο πολυπληθής συνομοταξία από όλες: οι «μη έχοντες άλλη ζωή».

Σε αυτό το χαοτικό Σύμπαν, η εχθρογνωσία είναι απαραίτητη. Για να μπορέσεις τελικά να ξεδιαλέξεις τους άλλους: γονείς με τους οποίους θα χτίσεις σχέσεις ζωής.