Η Μάργκαρετ Θάτσερ (πρωθυπουργός 1979-1990) έχει -χωρίς καμία αμφιβολία- βρει τη θέση της στη σύγχρονη βρετανική ιστορία. Σχεδόν ξερίζωσε τις κοινωνικές και οικονομικές δομές μιας χώρας που βρισκόταν σε κρίση στα τέλη της δεκαετίας του 1970, αγνοώντας το πολιτικό κόστος και την κοινωνική αναταραχή.

Αγνόησε ακόμα και τον IRA, αλλά και τους χούλιγκανς στα βρετανικά γήπεδα με τους οποίους επίσης ξεμπέρδεψε. Κατά συνέπεια θα ήταν πολύ δύσκολο για έναν άνθρωπο του δικού της χαρακτήρα να μην πάρει την απόφαση να υπερασπιστεί τα Νησιά, όσο μακριά και αν βρίσκονταν.

Bέβαια αυτή είναι η μισή αλήθεια: γιατί στις αρχές της δεκαετίας του 1980, η κυβέρνησή της διαπραγματευόταν την έξοδο από τα Νησιά. Με εύσχημο τρόπο…

Πάντως, ακαριαία μετά την εισβολή, η πρωθυπουργός συγκάλεσε ένα μίνι-Πολεμικό Συμβούλιο προκειμένου να εξετάσει τι ακριβώς έπρεπε να γίνει, ώστε η τάξη να αποκατασταθεί το συντομότερο δυνατόν. Το κόστος μιας τέτοιας επιχείρησης ήταν τεράστιο για μια χώρα με πολιτική λιτότητας. Ήταν όμως αδιάφορο.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, η λεγόμενη Task Force αναχωρούσε από τη Βρετανία για να διασχίζει τον Ατλαντικό και να φτάσει στα Νησιά. Επαγγελματίες στρατιώτες, άρτια εξοπλισμένοι, δεν δυσκολεύτηκαν ιδιαίτερα απέναντι σε νεοσύλλεκτους 19 και 20 χρονών.

Για την Βρετανή πρωθυπουργό από τη στιγμή που τα σκάφη διέσχιζαν τον Ατλαντικό, οποιαδήποτε άλλη λύση στην σύρραξη είχε αποκλειστεί.

Ο Ρίτσαρντ Αλντους, Βρετανός καθηγητής ιστορίας, γράφει στο βιβλίο του Reagan and Thatcher: The Difficult Relationship ότι ακόμα και στη διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων ο Ρόναλντ Ρίγκαν προσπαθούσε να την πείσει να βρεθεί μια διπλωματική λύση.

Εκείνη απαντούσε εξοργισμένη: «μιλάμε για τη δημοκρατία και τα Νησιά μας. Το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε τώρα είναι να δείξουμε ότι αποτύχαμε».

Ένα ακόμα γεγονός που δείχνει ότι η πρωθυπουργός δεν θα άλλαζε γνώμη είχε να κάνει με τη βύθιση του του αργεντινού καταδρομικού ARA General Belgrano με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 323 Αργεντινοί.

Το πλοίο έπλεε εκτός της βρετανικής ζώνης αποκλεισμού γύρω από τα Νησιά και όμως χτυπήθηκε.

Εκείνη την περίοδο, ο πρόεδρος του Περού, Φερνάντο Μπεαλούντε, είχε αποστείλει σε Λονδίνο και Μπουένος Αϊρες σχέδιο κατάπαυσης του πυρός.

Η Θάτσερ ισχυριζόταν ότι το σχέδιο δεν το είχε λάβει και ότι το καταδρομικό ήταν απειλή όπου και να πήγαινε. Η κατάρριψη του πλοίου προφανώς «βύθισε» και οποιαδήποτε διπλωματική πρωτοβουλία.

Αργότερα σε τηλεοπτική εκπομπή του BBC η Θάτσερ δέχθηκε ερωτήσεις από το κοινό για τον πόλεμο. Μια κυρία την έφερε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, καθώς επέμενε να την ρωτά γιατί βύθισε ένα πλοίο που δεν απειλούσε και γιατί δεν δέχθηκε την πρωτοβουλία των Περουβιανών.

Η πρωθυπουργός εκνευρίστηκε τόσο που στο τέλος αναρωτήθηκε: «μόνο στη Βρετανία θα μπορούσαν να κατηγορούν έναν πρωθυπουργό που βύθισε ένα εχθρικό πλοίο που απειλούσε το Ναυτικό μας και τα παιδιά μας».

Ένα αργότερα, το 1983, η Θάτσερ κέρδιζε για δεύτερη φορά τις εκλογές με ποσοστό περίπου στα επίπεδα της νίκης του 1979 (43%).

Ασφαλώς έπαιξε ρόλο η υπόθεση των Φώκλαντς, όμως οι Συντηρητικοί εκμεταλλεύθηκαν με τον καλύτερο τρόπο τη διάσπαση στους κόλπους της Αντιπολίτευσης με τους Εργατικούς να χάνουν ψήφους και προς την πλευρά των Σοσιαλδημοκρατών/Φιλελεύθερων.

Απόστολος Ρουμπάνης

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ

Headlines