Αλεξάνδρα Κ: «στόχος μας να ξορκίσουμε τις καθημερινές μας ήττες γελώντας με τον εαυτό μας»

Ξεκινώντας την καριέρα της με θεατρικές σπουδές, στο ΚΘΒΕ και συνεχίζοντάς τις στη Νέα Υόρκη, έφθασε να διαπιστώσει – ή να παραδεχτεί – ότι δεν αξίζει να μοχθεί για κάτι που δεν της «πάει». Δεν ήθελε να είναι ηθοποιός, ήθελε όμως να είναι ο λόγος του. Κι έτσι άρχισε να γράφει θέατρο. Γράφει όμως και παιδικά βιβλία, είδος εξαιρετικά δύσκολο, έχει ασχοληθεί και με κείμενο στη διαφήμιση και τελευταία οι «Ηρωίδες» την «ανάγκασαν» να εκφραστεί και μέσω ενός τηλεοπτικού σεναρίου. Τι μας λέει για αυτό;

Πώς σου προέκυψε η τηλέοραση;
Η συγκεκριμένη ιστορία με οδήγησε στο συγκεκριμένο μέσο. Οι «Ηρωίδες» δε θα μπορούσαν να γίνουν ούτε βιβλίο, ούτε ταινία – παρόλο που ένιωθα πιο οικεία με αυτά τα δύο είδη. Είχα προσπαθήσει και παλιότερα να ασχοληθώ με την τηλεόραση ως σεναριογράφος και είχα πολύ κακές εμπειρίες αλλά -απ‘ τη στιγμή που άρχισα τις «Ηρωίδες»- δεν μπορούσα να σταματήσω να τις γράφω. Η χαρά μου και η επιμονή μου ήταν μεγαλύτερες από την πίκρα του παρελθόντος.

Οι τρεις ηρωίδες σου μοιάζουν μεταξύ τους σαν χαρακτήρες; Γιατί τις ονόμασες «Ηρωίδες»;
Βλέπετε τρία κανονικά κορίτσια, να ζουν τρεις κανονικές ζωές, όχι πολύ διαφορετικές απ’ τις δικές μας. Αυτό…αλλά με λίγο σουρεαλισμό και λίγο χιούμορ (θέλω να ελπίζω). Εκ πρώτης, δείχνουν πολύ διαφορετικές – σε βαθμό να αναρωτιέσαι πώς διάολο κάνουν παρέα. Στην πορεία, βλέπουμε πίσω απ‘ την επιφάνειά τους και ανακαλύπτουμε μαζί τους στοιχεία του χαρακτήρα τους που εκπλήσσουν ακόμα και τις ίδιες.
Το «Ηρωίδες» είναι εν μέρει ειρωνικό -γιατί περνάνε μεν δύσκολα αλλά όχι δυσκολότερα από τη μέση Ελληνίδα εν έτει 2015- και εν μέρει ειλικρινές, με την έννοια ότι έχουν περισσότερη δύναμη απ’ όση νομίζουν.

Πώς ένιωσες όταν είδες το σενάριό σου να παίρνει σάρκα και οστά και να γίνεται επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς; Είδες αυτό που περίμενες ή…κάτι άλλο;
Είδα κάτι διαφορετικό αλλά εξίσου καλό. Είμαι υπερτυχερή που το σενάριό μου έπεσε στα χέρια -και την κάμερα- του Στέφανου Μπλάτσου.

Τίνος ιδέα ήταν το εξαιρετικό trailer της σειράς;
Ευχαριστούμε για το «εξαιρετικό»! Κάθε επεισόδιο αρχίζει με ένα κλιπάκι όπου οι τρεις Μαρίες-Αντουανέττες έχουν βρεθεί στην Αθήνα του σήμερα και δεν ξέρουν πώς να επιβιώσουν. Τα trailer συνήθως τα αναλαμβάνουν διαφημιστικές που έχουν μελετήσει το προϊόν (τη σειρά) και καταλήγουν σε ένα σποτάκι που να το αναδεικνύει. Στις «Ηρωίδες» δεν ακολουθήθηκε αυτή η τακτική, το trailer ήταν απλώς η πρώτη σκηνή του πρώτου επεισοδίου.

Σε ποια ηλικιακή ομάδα απευθύνονται οι ηρωίδες;
Προσωπικά, δε στοχεύω σε συγκεκριμένη ηλικία. Ως θεατής, θα το έβλεπα και αν ήμουν 13 (που δε θα με άφηνε η μαμά μου αλλά τέλος πάντων) και αν ήμουν 70. Τουλάχιστον από περιέργεια για το πώς ζουν και σκέφτονται τα περισσότερα κορίτσια σήμερα.

Είναι οι Ηρωίδες το «ισότοπο» ελληνικό Sex and The City;
Όχι, σε καμία περίπτωση. Οι Ηρωίδες μιλάνε για τρία κορίτσια στην Ελλάδα του 2015. Δε βρίσκω καμία αντιστοιχία.

Οι περιπέτειες των ηρωίδων σου είναι κατά κάποιο τρόπο πραγματικές;
Αυτά που θα δείτε έχουν κατά πάσα πιθανότητα συμβεί σε όλους μας, δε διεκδικώ δάφνες πρωτοτυπίας, όσον αφορά τις ιστορίες τους. Και αυτός ήταν ο στόχος: να ξορκίσουμε τις καθημερινές μας ήττες γελώντας με τον εαυτό μας.

Τι στόχο είχες γράφοντας τη σειρά;
Κανέναν απολύτως. Απλώς περνούσα καλά γράφοντάς την. Μόνον αφού έγραψα πολλά επεισόδια, αποφάσισα να την προτείνω σε κανάλι.

Οι γυναίκες είναι ευνοημένες σήμερα πιστεύεις, ή μπορεί και εν μέρει να εγκλωβίζονται στην «απελευθέρωσή» τους και να παγιδεύονται σε πολλαπλούς ρόλους, τους οποίους πασχίζουν να εκπληρώσουν;
Έχουμε σαφέστατα περισσότερους ρόλους απ‘ ό,τι στο παρελθόν -και μάλιστα αλληλοσυγκρουόμενους- αλλά προσωπικά προτιμώ αυτό από τη ζωή που έκανε η γιαγιά μου. Τώρα έχουμε επιλογές. Αν θέλουμε, αναλαμβάνουμε το χ ρόλο. Αν δε θέλουμε, δε μας υποχρεώνει κανείς.

Και για τις σχέσεις ανδρών – γυναικών; Τι έχουμε να μάθουμε από τις Ηρωίδες;
Ό,τι κι απ‘ τη ζωή: το “εν οιδα ότι ουδέν οιδα”.

Συνέντευξη: Τζένη Παπαγεωργίου