Η πλατεία της καρδιάς (ορισμένων) περιοίκων του αθηναϊκού κέντρου αλλάζει. Γιατί συμβάλλει στην απόκτηση άλλης μίας πολυπόθητης και χρήσιμης γραμμής μετρό. Η Πλατεία Κολωνακίου μετά το 20ετές lifting με το οποίο την είχε περιποιηθεί το ζεύγος αρχιτεκτόνων Δημήτρη και Σουζάνας Αντωνακάκη έκλεισε για να υποστεί τις εργασίες για τη διάνοιξη του σχετικού σταθμού. Και για λόγους ασφάλειας αυτό το χάσμα που δημιουργήθηκε περιφράχτηκε. Με κιγκλίδωμα και πλαστικό πράσινο χλοερό φύλλωμα…

«Τι είναι η χλόη; με ρώτησε ένα παιδί φέρνοντάς μου μια ολόκληρη χεριά.

Τι μπορούσα να πω στο παιδί; Κι εγώ, όπως κι αυτό, δεν ξέρω την απάντηση», γράφει στα «Φύλλα Χλόης» ο Ουόλτ Ουίτμαν.

Και καλά οι διαβάτες να περπατάνε στα χώματα και να ακροβατούν ανάμεσα στα μπάζα της Πλατείας Φιλικής Εταιρείας. Ας είναι και τα χαμένα λεπτά αναμονής διαφόρων οχημάτων κολλημένων στην ουρά καθώς οι οδηγοί τους προσπαθούν σχεδόν με γαστρεντερολογικούς ελιγμούς να ανέβουν την άνοδο της Πατριάρχου Ιωακείμ κάνοντας ατέρμονους κύκλους και στροφές για να κατευθυνθούν σε κάποια έξοδο του Λυκαβηττού.

Αλλά γιατί αυτή η προχειρότητα και η επικίνδυνη επιπολαιότητα της πλαστικής χλοερής φύσης να καλύπτει το τεχνικό έργο; Ποιος εκπληκτικός νους, από την Αττικό Μετρό προφανώς, προσφέρει στους χρήστες, πολίτες, διαβάτες, ακόμη και στους τουρίστες δείγματα μίας αισθητικής που είναι για τα σκουπίδια;

Αφήνουμε την πιο σοβαρή ερώτηση για το τέλος και προσδοκούμε να υπάρξουν ευήκοα ώτα, ώστε άμεσα να φροντίσουν για την αντικατάσταση του υλικού με μία βιώσιμη αντιπρόταση: Σκέφτηκε κανείς από την εταιρεία η οποία υλοποιεί την ανάπτυξη του δικτύου του Μετρό της Αθήνας ότι η πλαστική χλόη είναι εύφλεκτη;

Οτι το κάψιμό της βγάζει μαύρο, τοξικό καπνό; Οτι κινδυνεύει να καεί η γύρω πυκνοκατοικημένη περιοχή; Αυτά τα λίγα δυστοπικά είδαν τα μάτια όλων μας που ζούμε την κάθε μέρα μας υπομένοντας να ξημερώσει το φωτεινό αύριο. Αυτό δηλαδή που – προς το παρόν – βλέπουμε μόνο σε ψηφιακές αναπαραστάσεις μεγάλων έργων πνοής και ως φωτορεαλιστικές αποδόσεις κυβερνητικών οραμάτων.