Αμηχανία

Η προπαγάνδα είναι κομμάτι του πολέμου και της πολιτικής, δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Προπαγάνδα για να εξανθρωπίσει τα εγκλήματά του κάνει το Κρεμλίνο όταν μιλάει για «αποναζιστικοποίηση» της Ουκρανίας. Προπαγάνδα για να υπονομεύσει την κυβέρνηση έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ισχυρίστηκε ότι μίλησαν Ναζί στην ελληνική Βουλή.

Κι ύστερα έρχεται ο θάνατος. Ο θάνατος δεκάδων χιλιάδων Ουκρανών και Ρώσων στις 72 ημέρες που συμπληρώνει η ρωσική εισβολή δεν άλλαξε το αφήγημα της Μόσχας. Αντιθέτως, η δήλωση του ουκρανού πρεσβευτή στην Αθήνα ότι ο ομογενής Μιχαήλ σκοτώθηκε στη Μαριούπολη δεν σχολιάστηκε από εκείνους που είχαν εκφράσει τη βεβαιότητα ότι το τάγμα Αζόφ είναι νεοναζιστικό. Δεν είπε, ας πούμε, κάποιος «καλά να πάθει ο Ναζί». Ή, έστω, «ας πρόσεχε». Γιατί άραγε;

Ας με συγχωρήσει για το θράσος μου, αλλά θα ήθελα να ξέρω πώς υποδέχθηκε την είδηση ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι ήταν «ιστορική ντροπή» το να απευθυνθεί στους υπερήφανους Ελληνες ένας ταπεινός μαχητής που ο παππούς του πολέμησε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατά των Ναζί και τραυματίστηκε τρεις φορές.

Φαντάζομαι ότι θα έχει δουλειά, αλλά θα με ενδιέφερε η αντίδραση της Ολγας Γεροβασίλη, για την οποία ήταν «απαράδεκτο» να παρέμβει στο ελληνικό Κοινοβούλιο ένα μέλος ενός τάγματος με αμαρτωλό παρελθόν, το οποίο έχει ενταχθεί όμως στην ουκρανική εθνοφυλακή και υπερασπίζεται δύο μήνες τώρα τη Μαριούπολη από τις ρωσικές δυνάμεις.

Θα τρέχουν σίγουρα με τις υποψηφιότητες για τη νέα Κεντρική Επιτροπή, αλλά είμαι περίεργος να μάθω τι λένε για τον θάνατο του μαχητή ο Νίκος Φίλης, ο Θοδωρής Δρίτσας, ο Γιάννης Γκιόλιας και ο Γιώργος Βαρεμένος, που αποχώρησαν από την αίθουσα «σε ένδειξη διαμαρτυρίας» όταν ακούστηκε η κακιά λέξη «Αζόφ».

To KIΝΑΛ βρίσκεται μπροστά σε ιστορικές αποφάσεις όπως η αλλαγή του ονόματός του, αλλά αναρωτιέμαι αν η Ευαγγελία Λιακούλη που μίλησε για «μεγάλη ευθύνη» του προέδρου της Βουλής έχει μαλακώσει λίγο τώρα που επήλθε το μοιραίο.

Υποθέτω ότι θα ετοίμαζε πυρετωδώς όλες αυτές τις μέρες τη σημερινή του ομιλία στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, αλλά δεν μπορεί, θα πληροφορήθηκε την είδηση ο Αντώνης Σαμαράς, θα κούνησε το κεφάλι του θυμόσοφα και θα επανέλαβε με νόημα ότι «ήταν μεγάλο λάθος αυτό που έγινε».

Δεν προέβη σε κάποιο σχόλιο ούτε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, που είχε χαρακτηρίσει «άστοχη και λανθασμένη» τη συμπερίληψη μηνύματος από μέλος του Αζόφ χωρίς να διευκρινίσει αν το λάθος ήταν ουσιαστικό ή επικοινωνιακό και αν η αστοχία αφορούσε πράγματι το να μιλήσει στην ελληνική Βουλή ένας Ελληνοουκρανός για τις «καταστροφικές συνθήκες στις οποίες βρίσκεται η ελληνική Μαριούπολη».

Θα μείνω με την απορία. Είναι καλό πράγμα για μας τους ευαίσθητους Ελληνες ο θάνατος του Μιχαήλ; Αδιάφορο; Κάτι σαν θεία δίκη; Για να μιλήσω σοβαρά: αισθάνεται κανείς, όχι όχι τύψεις, αλλά κάποια αμηχανία;