Ας αποφύγει κανείς τον πειρασμό της εικόνας στην οποία παραπέμπει το όνομά του. Ας μην πει πως ο Παναγιώτης Λαγός έφυγε τρέχοντας από τη Χρυσή Αυγή. Ας δεχθεί πως απλώς αποχώρησε, ακόμη και αν στη δήλωση με την οποία ανακοίνωσε την ανεξαρτητοποίησή του ως ευρωβουλευτής εκφράζει ένα συλλογικό συναίσθημα που είναι αδύνατον να μην παραπέμψει στην εικόνα του τρομαγμένου τρεχαλητού: «Ισως κάποια στιγμή», λέει, «να μας φόβισαν οι διώξεις, τα κυνηγητά και τα συναφή».

Η πανίδα όμως είναι πλούσια και το υλικό της ανεξάντλητο. Ποια είναι η δύναμη που διαλύει το κοπάδι της Χρυσής Αυγής; Πώς τα βουβάλια που κατέστρεφαν τους πάγκους στις λαϊκές αγορές μετατράπηκαν σε ποντίκια που πηδάνε από το καράβι;

Η απάντηση βρίσκεται στο συλλογικό συναίσθημα του φόβου που εξέφρασε ο Λαγός εξαιρώντας για έναν μάλλον αυτονόητο λόγο τον εαυτό του – αυτός δεν είναι λαγός, «δεν φοβήθηκε ποτέ».

Εξίσου αυτονόητος είναι όμως και ο λόγος για τον οποίο κράτησε την έδρα του στην Ευρωβουλή και δεν την παρέδωσε στο κόμμα, όπως ζητούσε επίμονα να κάνουν άλλοι χρυσαυγίτες που ανεξαρτητοποιήθηκαν στο παρελθόν χωρίς επίσης να παραδώσουν την έδρα τους. Δεν είναι όμως η ασυνέπεια που έχει σημασία στην περίπτωση του Λαγού. Σημασία έχει η αναζήτηση της προστασίας που προκαλεί ο φόβος. Μετά το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών, η Χρυσή Αυγή έχει αρχίσει πλέον να τρέμει. Ο Λαγός έτρεξε και κρύφτηκε εκεί όπου δεν μπορούν να κρυφτούν οι άλλοι.

Θα είναι πάντα ένα ερώτημα εάν η ολοκλήρωση της δίκης της Χρυσής Αυγής σε χρόνο που δεν θα την έκανε να δείχνει πως σέρνεται μια ολόκληρη τετραετία, θα είχε στερήσει και την κρυψώνα της Ευρωβουλής από τους χρυσαυγίτες.

Τα γεγονότα που δεν έγιναν, όπως θα ήταν η επίσπευση της διαδικασίας, δεν θα δώσουν ποτέ την απάντηση, απαντήσεις θα δίνουν μόνο οι υποθέσεις. Αλλά πώς μπορεί να αποφύγει κανείς τον πειρασμό της εικόνας; Της εικόνας ενός τρομαγμένου λαγού που τρέχει χωρίς κρυψώνα;

Headlines