Το όνομά του είχε αρχίσει να γίνεται ευρύτερα γνωστό το 2008 με τη «Ζώνη» (αμετάφραστη ακόμη στα ελληνικά, καθώς δεν ευοδώθηκε ποτέ η παλιότερη απόπειρα των Ελληνικών Γραμμάτων). Σ» εκείνο το βιβλίο, η αφήγηση του οποίου αναπτυσσόταν σε μία πρόταση 520 σελίδων, ο μισθοφόρος Φράνσις Μίρκοβιτς ταξίδευε ώς το Βατικανό για να παραδώσει έναν φάκελο με εγκλήματα πολέμου από τη «Ζώνη» του τίτλου: μια περιοχή που εκτεινόταν γύρω από τη Μεσόγειο και την Κεντρική Ευρώπη με όλες τις συμπαραδηλώσεις. Από την ομηρική παράδοση της αφήγησης, τον Τζόις, τον Καβάφη και τον Τσίρκα ώς τις αναμνήσεις του Ολοκαυτώματος και τη γραφή της συνειδησιακής ροής. Στον μακροπερίοδο λόγο και τον συνειρμό ο Ενάρ επανήλθε στην «Πυξίδα» (εκδ. Στερέωμα, μτφ. Σοφία Διονυσοπούλου, 2016), το μυθιστόρημα που τον έκανε διάσημο, καθώς με αυτό κέρδισε το βραβείο Γκονκούρ.

Πρωταγωνιστής εδώ είναι ο μουσικολόγος Φραντς Ρίτερ που πάσχει από αϋπνία και από μια σοβαρή ασθένεια (χωρίς να κατονομάζεται). Ο Ρίτερ, επίσης μέσω αλλεπάλληλων συνειρμών – για την τέχνη, τη λογοτεχνία, τη φιλοσοφία – επανέρχεται στη σχέση του με τη Σάρα μέσα από την ανασκόπηση της επικοινωνίας τους, η οποία κυριαρχείται από το ζήτημα Ευρώπης – Μέσης Ανατολής. «Εκείνο που εμείς αναγνωρίζουμε, στους φριχτούς αποκεφαλισμούς, ως «άλλο», «διαφορετικό», «ανατολίτικο» είναι επίσης «άλλο», «διαφορετικό» και «ανατολίτικο» για έναν Αραβα, έναν Τούρκο ή έναν Ιρανό» ακουγόταν σ» ένα σημείο ο Ρίτερ.

Διαβάστε περισσότερα εδώ

Headlines