Χρόνης Εξαρχάκος: Το «οιδιπόδειο» σύμπλεγμα με τη μητέρα του

Στον Χρόνη Εξαρχάκο ανήκουν οι πιο κωμικές ατάκες του ελληνικού κινηματογράφου. Το αναμφισβήτητο ταλέντο του, τον καθιέρωσε ως έναν από τους πιο σπουδαίους κωμικούς ηθοποιούς που σκορπούσε το γέλιο απλόχερα. Ωστόσο πίσω από τον σπουδαίο αυτό ηθοποιό, κρυβόταν μια στενάχωρη οικογενειακή ιστορία.

Όπως έλεγαν όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν προσωπικά, ο Χρόνης ήταν στην πραγματική του ζωή όπως και στους ρόλους του: η ψυχή της παρέας που προκαλούσε γέλιο. Ήταν όμως και ιδιαιτέρως κυκλοθυμικός, με τα έντονα ξεσπάσματα και τις εκρήξεις θυμού του να μένουν παροιμιώδη στο ελληνικό θέατρο.

Ο Πολυχρόνης Έξαρχος, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 21 Νοεμβρίου στην Ερμούπολη της Σύρου μέσα σε μια φτωχή οικογένεια. Από πολύ μικρός έπρεπε να φροντίζει την ανάπηρη μητέρα του.

Για να βγάζει τα προς το ζην, ο Εξαρχάκος εργαζόταν ως τεχνικός θεάτρου σε διάφορους θιάσους. Όταν προσλαμβάνεται ως ηχολήπτης στο σχήμα των Κώστα Ρηγόπουλου-Κάκιας Αναλυτή έρχεται σε επαφή με τον Ρηγόπουλο, ο οποίος αναγνωρίζοντας το πηγαίο ταλέντο και το χιούμορ του τον προτρέπει να ανέβει στο σανίδι, κάνοντας το ντεπούτο του στην παράσταση «Βίλα των οργίων». Αμέσως γράφεται στη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη, ενώ αμέσως μετά την αποφοίτησή του οι προτάσεις τόσο για το θέατρο όσο και για τον κινηματογράφο έρχονται σωρηδόν.

Όλα αυτά τα χρόνια ο Χρόνης κουβαλούσε την ευθύνη της μητέρας του, περνώντας το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μαζί της, για να την φροντίζει. Οι «κακές γλώσσες» του θεάτρου λένε ότι η αδυναμία που του είχε η μητέρα του συχνά γινόταν καταπιεστική. Εκεί αποδίδουν και οι φίλοι του τα ξεσπάσματα και τις εκρήξεις του. Επίσης δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο ίδιος δεν παντρεύτηκε ποτέ γιατί σύμφωνα με φήμες η μητέρα του φοβόταν μήπως τον χάσει από το πλάι της και έφερνε συνεχώς αντιρρήσεις για τις συντρόφους του γιου της. Έζησε ισοβίως μαζί της διατηρώντας μια παθολογική σχέση καταπιεστικής αγάπης. Εκεί απέδιδε ο Γιάννης Δαλιανίδης τις παροιμιώδεις κυκλοθυμίες του Εξαρχάκου, περνώντας αυτόματα από το κέφι και το γέλιο σε βαθιά μελαγχολία και εκρήξεις θυμού.

Τη δεκαετία του ’80 νοσεί βαριά από την επάρατη νόσο.

Το 1982 δίνει την τελευταία του παράσταση στο θέατρο «Ακροπόλ».

Το 1984, μόνος, αφήνει την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο «Ο Άγιος Σάββας»

Η μητέρα του δεν άντεξε το χαμό του και την επόμενη χρονιά φεύγει και η ίδια από τη ζωή.