Είναι από τις πιο δραστήριες και ταλαντούχες σκηνοθέτριες της γενιάς της. Η επιτυχία και η αναγνώριση στην επαγγελματική της ζωή έρχονται σε αντιδιαστολή με το βαρύ τραύμα της απώλειας που έζησε σε προσωπικό επίπεδο. Ο θάνατος του αδελφού της Αντίοχου το 2005 είναι η πληγή που πάντα θα κουβαλάει

Πώς επιλέγετε τα έργα που θα ανεβάσετε κάθε φορά;

Είναι μια ερώτηση που δεν έχω καταφέρει να την απαντήσω ποτέ ξεκάθαρα. Στην πραγματικότητα δεν μπορώ να την απαντήσω και να νιώσω ότι δίνω μια απάντηση ολοκληρωμένη. Ισως να επιλέγω ενστικτωδώς. Εχω μια τάση να κινούμαι αντίθετα. Οταν για παράδειγμα αποφάσισα τον σκηνοθετήσω Μπρεχτ, είχα ξεκινήσει αντίστροφα. Με είχε καλέσει ο Λευτέρης Βογιατζής για να γιορτάσουμε τα 30χρονα του θεάτρου του και ανέβασα τις «Ψευδαισθήσεις» του Ιβάν Βιριπάγεφ. Ηταν πολύ σημαντική στιγμή αυτή για μένα. Το έργο αυτό βασίζεται στην κληρονομιά του Μπρεχτ. Μετά σκηνοθέτησα τον «Χρυσό δράκο» του Ρόναλντ Σιμελπφένιχ που πάλι εμπεριείχε το μπρεχτικό σύμπαν. Ετσι κάπως έφτασα το 2013 να σκηνοθετώ τον «Καλό άνθρωπο του Σετσουάν». Κινούμαι από το σήμερα στο χθες. Αλλά αυτό τώρα μπορώ να σ» το εξηγήσω. Αν με ρωτούσες τότε, δεν θα μπορούσα να σ» το περιγράψω.

Διαβάστε περισσότερα εδώ

Headlines