Ήλθε επιτέλους η ημέρα εκείνη. Η Ελλάδα βγαίνει από τα μνημόνια και καλό θα είναι μετά τους πανηγυρισμούς, που έτσι κι αλλιώς με το ζόρι εκδηλώνονται από κυβερνητικά στελέχη και φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ, να δούμε τι σημαίνει αυτό.

Κατ’ αρχάς, καλό είναι να θυμόμαστε ότι βγαίνουμε από ένα μνημόνιο, στο οποίο δεν θα είχαμε μπει αν δεν ζούσαμε την τρέλα και την περιπέτεια του 2015. Αλλά ως γνωστόν η Ιστορία δεν γράφεται με αν. Η υπενθύμιση εξυπηρετεί μόνο την εσωτερική πολιτική και δημοσιογραφική συζήτηση.

Ως προς το απ’ εδώ και πέρα, έχει την αξία της μία διαπίστωση. Οι ξένοι παράγοντες μοιάζουν να χαίρονται περισσότερο από τους εγχώριους!

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Η ευρωπαϊκή ηγεσία είναι σαφές γιατί χαίρεται. Δεν θα υπάρξουν άλλες συνεδριάσεις του eurogroup, όπου θα βασανίζονται με τις ώρες για εκταμιεύσεις δανείων προς την Ελλάδα. Ευρωπαϊκά λεφτά, τέλος. Είναι μια κάποια ανακούφιση για τους Βρυξελλιώτες γραφειοκράτες αυτή…

Στις πρωτεύουσες της ΕΕ και της ΟΝΕ, επίσης έχουν τους λόγους τους να συγκινούνται από χαρά. Κανείς δεν θα χρειαστεί στο ορατό μέλλον ποτέ ξανά, να απευθυνθεί στο κοινοβούλιό του και να ζητήσει απόφαση για δανεισμό της Ελλάδας. Αυτό σηκώνει έως και θριαμβολογίες στο Βερολίνο και σε άλλες πρωτεύουσες.

Στο ΔΝΤ, επίσης έχουν τους λόγους τους να χαίρονται και να χαμογελούν. Για εκείνους η ελληνική υπόθεση ήταν μία περιπέτεια, για την οποία προφανώς και έχουν τις ευθύνες τους, αλλά όπως και να το κάνουμε, ο Τόμσεν, η Βελκουλέσκου και όσοι ασχολήθηκαν με το θέμα μας, μάλλον θα ανοίξουν σαμπάνιες μία από αυτές τις ημέρες. Εχουν άλλωστε έτοιμο τον επόμενο «πελάτη», την Τουρκία, με την οποία είχαν ασχοληθεί και στο παρελθόν και έπιασαν τα λεφτά τους μια χαρά.

Στις αγορές, ίσως και να γίνεται όμως το μεγαλύτερο πανηγύρι. Με την Ελλάδα να εξαρτάται από αυτές πλέον, οι δυνατότητες σπέκουλας στην πλάτη μας αυξάνονται κατακόρυφα και η χώρα μπαίνει σε ένα καθεστώς ελ ντοράντο, άνευ προηγουμένου.

Και εδώ τι γίνεται;

Όλοι οι παραπάνω λόγοι για τους οποίους χαίρονται οι ξένοι, είναι λόγοι για να μην χαιρόμαστε εμείς.

Εκτός ίσως από όσους πιστεύουν ότι όλα τα παραπάνω σημαίνουν την μία (την μοναδική) ελπίδα να γίνει ό,τι δεν έγινε τα προηγούμενα χρόνια. Να σταματήσουν οι σπατάλες του Δημοσίου, να εκσυγχρονιστεί η δημόσια διοίκηση, να παρακαμφθεί το κράτος από πολλούς τομείς και να σταματήσει το πελατειακό αλισβερίσι μπας και γίνει τίποτε σοβαρό στην χώρα.

Μόνο μία τέτοια προσδοκία μπορεί να δικαιολογήσει χαρά για το διάστημα που ξεκινά από σήμερα.

Γιατί όμως δεν την βλέπουμε πουθενά;

Headlines