Δεν χρειαζόταν η υπόθεση της απέλασης των ρώσων διπλωματών για να αντιληφθεί κανείς ότι μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει πραγματοποιήσει μείζονα προσαρμογή στην εξωτερική της πολιτική. Αυτή συνίσταται στην απόλυτη ταύτιση με τις επιλογές των Ηνωμένων Πολιτειών και δευτερευόντως του Ισραήλ και των συντηρητικών αραβικών κρατών της Μέσης Ανατολής και του Κόλπου.

Η εγκατάλειψη της υποτιθέμενης πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής που πρέσβευε ο Νίκος Κοτζιάς (με την εξαίρεση της σχέσης με την Κίνα που είναι κρίσιμη για οικονομικούς λόγους) δεν είναι απαραίτητα κακή εξέλιξη. Τα μικρά κράτη συγκεντρώνουν πόρους και δυνάμεις, δεν τις πολυδιασπούν.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στην παρούσα συγκυρία, οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις, ιδιαίτερα στον αμυντικό τομέα, είναι αναγκαίες. Άλλωστε, πότε η Μόσχα προσέφερε μείζονος σημασίας βοήθεια στην Αθήνα; Το σημείο-κλειδι όμως είναι η παρουσία του Ντόναλντ Τραμπ. Ο αμερικανός Πρόεδρος εμφανίζει εντονότατη ευρωσκεπτικιστική διάθεση.

Η δε επιθετικότητα του προς την Άνγκελα Μέρκελ δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Αν κάποιοι στην Αθήνα πιστεύουν ότι ο επόμενος Καγκελάριος της Γερμανίας θα είναι φιλικότερος προς τα ελληνικά συμφέροντα πλανώνται πλάνην οικτρά.

Η Ελλάδα οφείλει να είναι πολύ προσεκτική. Αυτή την περίοδο, το γεωπολιτικό παιχνίδι που διεξάγεται έχει χαρακτηριστικά «great power play» και είναι για… μεγάλα παιδιά. Ανά πάσα στιγμή, ένα μικρό κράτος μπορεί να βρεθεί εκτεθειμένο. Ο μικρομεγαλισμός πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία.

Headlines