«Ο ΕΝΦΙΑ είναι ένας φόρος παράλογος. Δεν διορθώνεται, καταργείται», έλεγε ο Αλέξης Τσίπρας, με εκείνο το περισπούδαστο ύφος. Είμαι πραγματικά περίεργη να μάθω το ύφος του, όταν διάβαζε στις σελίδες του «ολιστικού προγράμματος» που του φτιάξανε, για την, όχι απλά μονιμοποίησή του, αλλά για τη … διαιώνισή του! Διότι, όταν τοποθετείς τον ΕΝΦΙΑ στα πλαίσια ενός δήθεν μεταμνημονιακού σχεδίου μίας δήθεν ανάπτυξης, σημαίνει πως, πλέον, δεν είναι ένας φόρος παράλογος, αλλά ένας φόρος … αναπτυξιακός!

Βέβαια, θα μου πείτε, ήταν η μοναδική περίπτωση σε αυτό το 106σέλιδο «αναπτυξιακό» πόνημα που κακοποιήθηκε κάθε έννοια και κάθε ορισμός της ελληνικής γλώσσας; Φυσικά, όχι. «Ολιστικό σχέδιο», «στρατηγική», «ανάπτυξη», είναι λίγες μόνο από τις λέξεις που χρησιμοποίησε ο συγγραφέας για να μας κάνει να απορούμε: Τελικά, η ανάπτυξη έρχεται με διατήρηση φόρων και με ευχολόγια για την πάταξη της φοροδιαφυγής, για τη μείωση των φορολογικών συντελεστών και για την πολυθρύλητη αύξηση του κατώτατου μισθού;

Ή, μήπως, έρχεται με τη φοβισμένη επισήμανση προς τους δανειστές πως όλα αυτά θα γίνουν «μόνο αν οι δημοσιονομικές συνθήκες το επιτρέψουν»; Ποιος τις διαμορφώνει επιτέλους αυτές τις συνθήκες;

Άραγε, ποιον κοροϊδεύουν; Τα σχέδια ανάπτυξης χρειάζονται συγκεκριμενοποίηση, παραμετροποίηση, κοστολόγηση. Η μόνη κοστολόγηση του «ολιστικού σχεδίου» είναι η μόνιμη παντρειά με τον ΕΝΦΙΑ των 2,65 δισεκατομμυρίων ευρώ για πάντα και το χαράτσι στις συντάξεις για περίπου 7 δισεκατομμύρια ευρώ μέχρι το 2020.

Εις γάμου κοινωνία, λοιπόν, με τους φόρους τους. Για πάντα. Και χωρίς δικαίωμα στο διαζύγιο.

H Σοφία Νικολάου είναι δικηγόρος (www.sofianikolaou.com)

Headlines