Οι ποδηλάτες που κινούνται σε μεγάλους δρόμους, στην Ολλανδία, τη Δανία, τη Γερμανία και αλλού, σταματάνε πάντα στα φανάρια, όπως ακριβώς και τα αυτοκίνητα. Στην Ελλάδα (σχεδόν) ποτέ. Τους παρατηρώ από τότε που ήρθε και στην Αθήνα η μόδα του ποδηλάτου.

Ελάχιστοι είναι εκείνοι που σέβονται τη σήμανση στους δρόμους, χωρίς να καταλαβαίνουν πως πρώτα – πρώτα βάζουν σε κίνδυνο τον ίδιο τους τον εαυτό. Κινούνται παντού άναρχα, δεν υπολογίζουν τίποτα, δεν φοράνε κράνος, δεν έχουν τα απαραίτητα φωτάκια τη νύχτα.

Υπάρχουν και εκείνοι που χρησιμοποιούν τα πεζοδρόμια και που απαιτούν από τον πεζό να παραμερίσει για να περάσουν, δυσανασχετώντας αν δεν το κάνει.

Είναι εντυπωσιακό πως, οι υπέρμαχοι ενός εναλλακτικού τρόπου μετακίνησης, άνθρωποι που περίμενες πως θα ήταν πιο συνειδητοποιημένοι ως πολίτες, υιοθέτησαν με μιας όλες τις κακές συνήθειες των αυτοκινητιστών και εκείνων που οδηγούν μηχανές. Μαζί και τον τσαμπουκά και την αγένειά τους.

Η ανοχή (αδιαφορία) με την οποία αντιμετωπίζουμε τα πάντα στην Ελλάδα, από την απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους ως τη χρήση των πεζοδρόμων και από τη συμπεριφορά μας προς τα ζώα ως το σεβασμό στη δημόσια περιουσία, έκανε και εδώ το θαύμα της.

Σε μία πόλη που δεν έχει το απαραίτητο δίκτυο ποδηλατοδρόμων όπως η Αθήνα, όχι μόνο επιτράπηκε η κυκλοφορία με ποδήλατα παντού, ακόμα και στις μεγαλύτερες οδικές αρτηρίες, αλλά και δεν ετέθησαν τα όρια, δεν μπήκαν (δεν επιβλήθηκαν) οι απαραίτητοι κανόνες ώστε ούτε ο ποδηλάτης να κινδυνεύει, ούτε να γίνεται δημόσιος κίνδυνος. Καμία μέριμνα, κανένας έλεγχος, απόλυτη ελευθερία.

Δηλαδή απόλυτη ασυδοσία. Εν αναμονή των μελλοντικών θυμάτων…

Headlines