Η απαγόρευση της μετάδοσης των ηχογραφήσεων του διάσημου αρχιμουσικού Τζέιμς Λιβάιν που κατηγορείται για σεξουαλική παρενόχληση, είναι πράξη δικαιοσύνης ή ωμής εκδίκησης;

Δεν είναι μόνο το Χόλιγουντ (από όπου ξεκίνησε ο «χορός») ή η Σουηδική Ακαδημία που συνταράσσονται από σκάνδαλα σεξουαλικής παρενόχλησης, είναι και η Μετροπόλιταν Οπερα της Νέας Υόρκης. Η οποία απέλυσε προ μηνών τον επίτιμο μουσικό διευθυντή της, αρχιμουσικό Τζέιμς Λιβάιν, έπειτα από  καταγγελίες για τον ανάρμοστο τρόπο με τον οποίο εκδήλωνε τη «συμπάθειά» του προς τους νέους μουσικούς.

Ο ισχυρότατος άνδρας της ΜΕΤ, ο οποίος έχει διευθύνει μερικές από τις σημαντικότερες παραστάσεις της τα τελευταία 40 χρόνια, βρέθηκε στα γεράματα άνεργος και δαχτυλοδειχτούμενος. Δική του η ευθύνη! Είναι βεβαίως, την ίδια στιγμή, όσο και αν δίκαια τιμωρούνται εκείνοι που δεν σεβάστηκαν τα όρια, θλιβερή μια τέτοια κατάληξη.

Ομως, ακόμα και αν κάποιος ήταν τέρας που πρόσβαλε ή κακοποίησε ανθρώπους, αυτό δεν μπορεί να αναιρέσει ή να διαγράψει την όποια καλλιτεχνική αξία και προσφορά του. Διαβάζω πως πρόσφατα το MET Opera Radio, ο δορυφορικός ραδιοφωνικός σταθμός της Μετροπόλιταν, απέσυρε από τη δισκοθήκη του όλες τις ηχογραφήσεις που έχει διευθύνει ο Λιβάιν. Αυτό είναι εξαιρετικά άδικο για τους εκατοντάδες εξαιρετικούς μουσικούς και τραγουδιστές που συμμετείχαν σε εκείνες.

Είναι άδικο και για το κοινό, τους ακροατές του σταθμού, που δεν θα μπορούν να τις απολαμβάνουν. Και είναι και παράλογο: Άλλο πράγμα ο χαρακτήρας και οι πράξεις του καλλιτέχνη, άλλο το ταλέντο και η προσφορά του.

Ο διαχωρισμός είναι απαραίτητος. Αλλιώς, φοβάμαι, θα «καταργήσουμε» πολλούς από εκείνους που θαυμάζουμε.

Headlines