Η Αθήνα προσπαθεί συνεχώς να μην ανεβάσει τη θερμοκρασία στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αυτό διακρίνει τόσο τη στάση του Μεγάρου Μαξίμου (η περίπτωση Καμμένου είναι διαφορετική και δυστυχώς προβληματική) όσο και αυτή της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία έχει κινηθεί πολύ υπεύθυνα. Τούτο είναι το δύσκολο, το εύκολο είναι να κραυγάζεις άναρθρα.

Η υπόθεση της σημαίας στον Μικρό Ανθρωποφάγο επανέφερε τις μνήμες των Ιμίων. Το φιάσκο του 1996 και η τραγωδία που το συνόδευσε (λόγω του θανάτου τριών στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων) έχουν μείνει βαθιά χαραγμένα στο συλλογικό υποσυνείδητο του ελληνικού κράτους.

Αυτό το τραύμα δεν έχει επουλωθεί και καθορίζει σε σημαντικό βαθμό επιλογές της πολιτικής και, κυρίως, της στρατιωτικής ηγεσίας.

Πριν υπεισέλθει κανείς σε αναλύσεις για το πως πρέπει να απαντήσει η ελληνική πλευρά σε μία πιθανή νέα κρίση, καλό θα ήταν να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Αλήθεια, τι σκέφτονται όλοι όσοι ανεβαίνουν σε ένα φουσκωτό και πάνε σε κάθε νησίδα για να τοποθετήσουν μία σημαία; Πιστεύουν ότι είναι περισσότερο πατριώτες από τους υπόλοιπους ή απλώς θέλουν να βλέπουν τα πρόσωπά τους στα social media και στην τηλεοπτική οθόνη;

Σημαίνει αυτό ότι δικαιολογούνται οι δηλώσεις Γιλντιρίμ και Τσαβούσογλου; Βεβαιότατα όχι, από τη στιγμή μάλιστα που ο τούρκος Πρωθυπουργός στην πρόσφατη συνομιλία του με τον Αλέξη Τσίπρα συμφώνησε να παραμείνουν ανοικτοί οι δίαυλοι επικοινωνίας. Τέτοια περιστατικά και οι συναφείς δηλώσεις όμως μπορούν να καταστήσουν ανενεργούς τους διαύλους αν έρθει η κρίσιμη στιγμή. Η καχυποψία είναι ήδη πολύ εκτεταμένη και καμία πλευρά δεν εμπιστεύεται την άλλη.

Το «φάντασμα των Ιμίων» δεν έχει ακόμη εξαφανιστεί. Ας το έχουν υπόψη τους αυτό οι «σημαιοφόροι». Δεν προσφέρουν στην πατρίδα, κακό της κάνουν…

Headlines