«Το νέο δεν είναι τελικά θέμα ηλικιακό», είπε στην πρώτη του ομιλία μπροστά σε περίπου 400 (πολύ μεγαλύτερά του) κεντροαριστερά στελέχη ο Μανώλης Χριστοδουλάκης. Τον χειροκρότησαν θερμά, αλλά όχι μόνο γιατί έχει δίκιο.

Η φράση του ήταν ακριβώς αυτό που ήθελαν ν’ ακούσουν: ο νεαρός γραμματέας πέταξε στα πόδια τους τα 27 του χρόνια, το αβαντάζ του, βγάζοντάς το από την εξίσωση. Πλέον κανείς δεν μπορεί να το χρησιμοποιήσει εναντίον του –ούτε όμως και υπέρ του.

Στην πραγματικότητα, τους προέτρεψε να τον κρίνουν από όσα θα κάνει και όχι από την ημερομηνία γέννησής του. Κλισέ; Ενδεχομένως. Δεν έχει όμως και πολλή σημασία. Οι κανόνες για τους καινούριους είναι πάντα οι ίδιοι. Τίποτα δεν σηματοδοτεί την ανανέωση καλύτερα απ’ αυτό: την στιγμή που όλοι σου λένε πόσο μικρός και άσχετος είσαι, να τους δείχνεις ότι έχουν άδικο.

Γιατί, φυσικά, έχουν δίκιο. Είσαι και μικρός και άσχετος. Δρας διαισθητικά, δεν υπολογίζεις τις συνέπειες και πιστεύεις στις ιδέες σου πιο πολύ απ’ ό,τι πιστεύεις στις διαπραγματεύσεις. Αν την βγάλεις καθαρή στην πρώτη βουτιά, θα μάθεις να κολυμπάς με πρόγραμμα.

Στην πολιτική δεν υπάρχει trial and error. Ο Χριστοδουλάκης θα κληθεί να παίξει με κανόνες που δεν έφτιαξε ο ίδιος και να αντιμετωπίσει καταστάσεις για τις οποίες δεν ευθύνεται. Το στοίχημα της επιλογής του, όμως, δεν αφορά μόνο την Φώφη Γεννηματά.

Είναι, καταρχήν, δικό του. Θα καταφέρει να επιβληθεί σε πολύ εμπειρότερους από εκείνον, θα αντέξει την πολιτική πίεση μιας παράταξης υπό διαμόρφωση; Αν όντως το κάνει, η επιτυχία δεν θα μεταλλάξει μόνο την Κεντροαριστερά, αλλά μπορεί να αποδειχθεί καταλυτική για ολόκληρο το πολιτικό σύστημα.

Όταν ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε τον λαϊκισμό αντί της υπευθυνότητας, όσοι επένδυσαν στην ηλικία του διαψεύστηκαν. Ευτυχώς, το παράδειγμά του είναι ακόμα πολύ νωπό –και η γενιά Χριστοδουλάκη το έζησε σ’ όλο του το μεγαλείο.

Headlines