Ηρωας. Για μία ημέρα, δύο, πέντε; Πόσος χρόνος χρειάζονται τα αρπακτικά για να κατασπαράξουν τον πόνο; Να βγάλουν κραυγές ικανοποίησης, να κεφαλαιοποιήσουν το αίσθημα ευθύνης του πεσόντος στο καθήκον, να κολυμπήσουν σε ψεύτικα δάκρυα;
Η προτομή γράφει: ΥΠΣΓΟΣ ΠΑΡΟΥΣΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ.
ΚΑΤΕΠΕΣΕ ΣΤΙΣ 4 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1998 ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΣΚΑΛΑΣ ΩΡΩΠΟΥ. ΕΞΥΨΩΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΙΔΕΩΔΗ ΚΑΙ ΥΠΗΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΑ ΙΔΑΝΙΚΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ.
Ο Νικόλαος Παρούσης αγναντεύει τα νερά του Ευβοϊκού. Καθημερινά περνούν εκατοντάδες άνθρωποι από μπροστά του, αλλά ελάχιστοι κοντοστέκονται για να δουν σε ποιον ανήκει το σιδερένιο αντίγραφο του νεαρού άνδρα.
Ηταν Τετάρτη, 4 Νοεμβρίου 1998. Πρωί. Το στρίγκλισμα από τα σιδερένια πουλιά σου τρυπούσε τα αυτιά. Ηταν δύο. Δέκα λεπτά αργότερα ο τρομερός θόρυβος επέστρεψε πιο απειλητικός. Ηταν όμως μόνο ένα. Ακολούθησε δυνατός θόρυβος. Μια νεκρική σιωπή απλώθηκε, σαν να ψυχανεμίστηκε η φύση το κακό.
Τρέξαμε όλοι να βρούμε το σημείο της πτώσης. Οι περισσότεροι από περιέργεια. Το ατσάλινο πουλί είχε μετατραπεί από τη δύναμη της πτώσης σε ένα τετράγωνο κουτί. Μάθαμε ό,τι ο πιλότος βρέθηκε νεκρός. Ο Νίκος Παρούσης ήταν μόλις 26 ετών.
Η μηχανή στην οποία είχε εμπιστευτεί τη ζωή του είχε παρουσιάσει βλάβη στο σύστημα ελέγχου του πηδαλίου. Δεν ήθελε να την εγκαταλείψει. Προσπάθησε να επιστρέψει στη βάση του. Εχασε τη μάχη πάνω από τη Σκάλα Ωρωπού. Προκειμένου να μην πέσει το αεροσκάφος πάνω σε σχολείο, εξάντλησε όλα τα περιθώρια. Ακόμα και της ίδιας της ζωής του.
Την επόμενη ημέρα ο γιος του είχε τα πρώτα του γενέθλια. Θάφτηκε με τιμές ήρωα.
Πόσοι από τους μεγαλόσχημους θυμούνται σήμερα τον Νικόλαο Παρούση;
Πόσοι θα θυμούνται τον Γιώργο Μπαλταδώρο αύριο όταν θα κλείσουν οι κάμερες; 

Headlines