Δεν είναι η πρώτη φορά που οι «σφιχτοί» κανονισμοί του Ιράν, όσον αφορά στην τέχνη, μπαίνουν στο κινηματογραφικό «ταμπλό».

Αρχικά, το «No Land’s Song» το 2014 είναι μια ταινία που περιστρέφεται γύρω από τις προσπάθειες μιας ιρανής κοπέλας να ανεβάσει συναυλία, παρά το σήμα της απαγόρευσης που «έβλεπε» στην Τεχεράνη. Τώρα το θέμα είναι ο χορός.

Το «Desert Dancer», που όπως και το «No Land’s Song» βασίζεται σε αληθινή ιστορία, αφορά στην προσπάθεια νέων ατόμων να παρακάμψουν τα αυστηρά ιρανικά όρια γύρω από το χορό.

Η ελευθερία του λόγου και της έκφρασης μέσα από το ρυθμό του σώματος, είναι το βασικό μήνυμα που στέλνει το έργο. Μιλά για μια ομάδα νέων που μελετούσε βίντεο στο YouTube για να μάθει τις τεχνικές του χορού. Και όλα αυτά σε έναν τόπο που ο χορός σε δημόσιο χώρο απαγορεύεται.

Μιλώντας στο BBC, ο σκηνοθέτης της ταινίας Ρίτσαρντ Ρέιμοντ , αναφέρει ότι δεν σκόπευε να δημιουργήσει κάτι με πολιτικές προεκτάσεις.

«Όλη η ιστορία περιστρέφεται γύρω από το χορό. Σε καμία περίπτωση δεν είναι πολιτική η ταινία. Το περιεχόμενό της είναι θετικό για το Ιράν. Μιλά για ήρωες, για νέους σε αυτή τη χώρα. Για το πώς επιβιώνουν παρά την καταπίεση που υφίστανται».

Παρόλο που εστιάζει περισσότερο στη χορογραφία παρά στη διαμαρτυρία, η ταινία εισδύει στις διαφορετικές μορφές λογοκρισίας, αναφέρει η πρωταγωνίστρια Φρίντα Πίντο.

«Από τη δημοσιογραφία μέχρι την επιλογή συντρόφου, όλα είναι θέμα ελευθερίας», επισημαίνει.

Ελισάβετ Σταμοπούλου


entertainment.in.gr

Headlines