Στις δεκαετίες που ακολούθησαν τη λήξη του πολέμου, η ελληνική πολιτεία βρέθηκε αντιμέτωπη με τα τεράστια προβλήματα της χώρας, τα οποία επιτείνονταν από τις θεμελιώδεις μεταβολές στην ελληνική κοινωνία, χαρακτηριστικότερη των οποίων -αλλά όχι μοναδική- ήταν η πρωτοφανής αστυφιλία/ερήμωση της υπαίθρου.

Αποτέλεσμα των αποσπασματικών και πολλές φορές αντιφατικών αποφάσεων που λαμβάνονταν ήταν η δημιουργία ενός πολυπλοκότατου γραφειοκρατικού συστήματος σχέσεων κέντρου-περιφερείας, κατά το οποίο τελικά όλα ξεκινούσαν από το κέντρο και όλα κατέληγαν επίσης σε αυτό. Οι αρμοδιότητες των διαφόρων φορέων (νομαρχίες, ‘διανομαρχικακές υπηρεσίες’, ‘επιθεωρήσεις’, ‘περιφερειακές διευθύνσεις’ κ.λπ.) παρουσίαζαν αλληλοεπικαλύψεις και ο μεταξύ τους ανταγωνισμός δυσχέραινε -αν δεν ματαίωνε- την κατάρτιση και την εκτέλεση των αναπτυξιακών προγραμμάτων.

Η κατάσταση παρέμεινε έτσι και κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας, η οποία προσπάθησε να μοιράσει την επικράτεια σε επτά ανά υπουργείο διανομαρχιακές υπηρεσίες, αλλά και κατά τη Μεταπολίτευση, καθώς οι πρώτες κυβερνήσεις μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας έδειξαν πολύ διστακτικές απέναντι στο ζήτημα του διοικητικού εκσυγχρονισμού της χώρας.

Χρ.Τόμπρας

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ

Headlines