Στην Ινδουιστική παράδοση υπάρχει ένας μύθος όπου το καλό θριαμβεύει επί του κακού.

Ο Χιρανιακασίπου ήταν ο μεγάλος βασιλιάς των Δαιμόνων και είχε λάβει την ευλογία του Βράχμα, του θεού της δημιουργίας, με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατό να σκοτωθεί. Αυτή η ασπίδα προστασίας είχε ως συνέπεια ο Χιρανιακασίπου να γίνει εγωιστής και εγωπαθής. Επιτέθηκε σε Γη και Ουρανό και απαίτησε από τον λαό του να σταματήσει να λατρεύει τους θεούς, αποζητώντας την προσωπική του αποθέωση.

Προς απογοήτευσή του, ο γιός του Χιρανιακασίπου, Πραχλάντα αρνήθηκε να υπακούσει και παρέμεινε πιστός στον Βίσνου παρά τις απειλές που δεχόταν από τον ίδιο τον πατέρα του. Ο Χιρανιακασίπου προσπάθησε να δηλητηριάσει τον Πραχλάντα όμως το δηλητήριο μετετράπη σε νέκταρ. Έβαλε ελέφαντες να τον ποδοπατήσουν όμως ο Πραχλάντα παρέμεινε ανέπαφος. Όλες οι προσπάθειες του Χιρανιακασίπου να δολοφονήσει τον γιό του έπεφταν στο κενό.

Τελικά ο Χιρανιακασίπου έβαλε τον Πραχλάντα να καθήσει στην ποδιά της Χόλικα, της κόρης του που είχε ευλογηθεί ώστε να μην πεθάνει από φωτιά. Ο Χιρανιακασίπου έβαλε τα παιδιά του να καθίσουν πάνω σε έναν μεγάλο σωρό από ξύλα, στον οποίο άναψε φωτιά. Ο Πραχλάντα προσευχήθηκε στον Βίσνου, ζητώντας να τον σώσει, και όλοι παρακολούθησαν με δέος την μέχρι τότε αθάνατη Χόλικα να πεθαίνει στη φωτιά και τον Πραχλάντα να επιβιώνει.

Από τότε στην Ινδία, η σωτηρία του Πραχλάντα και η καύση της αδερφής του γιορτάζεται σε ένα πολυήμερο φεστιβάλ χρωμάτων που ονομάζεται «Χόλι» (από τον όνομα της Χόλικα).

Οι εορτασμοί συμβολίζουν το τέλος του χειμώνα και τον ερχομό της άνοιξης. Η έκρηξη χρωμάτων είναι για τον Ινδουιστές ο ιδανικός τρόπος για το καλωσόρισμα της άνοιξης.

Έτσι, για περίπου αρκετές ημέρες κάθε Μάρτιο, σε διάφορες πόλεις της Ινδίας, άνρθωποι κάθε ηλικίας και κάθε κοινωνικής τάξης κατεβαίνουν στους δρόμους και συγκεντρώνονται στις πλατείες όπου γιορτάζουν ρίχνοντας ο ένας στον άλλον σκόνες από χρώματα και χρωματισμένα νερά.

Πέννυ Μπροτζάκη

Headlines