Περίμεναν περίπου 40 χρόνια για να του δώσουν αυτό το βραβείο. Όχι εκείνος, βέβαια. Εκείνον μάλλον δεν θα τον ένοιαζε και ιδιαίτερα. Οι διοργανωτές του Φεστιβάλ των Καννών ήταν που ανυπομονούσαν.

Εάν κοιτάξει κανείς τις ταινίες του Τέρενς Μάλικ (από το Badlands, στην Λεπτή Κόκκινη Γραμμή, ακόμα και στο The New World) θα διακρίνει μέσα σε αυτές ψήγματα αυτού που πολλοί κριτικοί λένε ότι είναι η νέα του ταινία: ένα φιλοσοφικό έπος για την οικογένεια, τη ζωή, τη φύση, τον άνθρωπο.

Αν και ήταν αρκετοί αυτοί στους οποίους δεν άρεσε, όλοι αναγνώρισαν το όραμα του σκηνοθέτη.

Για το Φεστιβάλ των Καννών, ο Τέρενς Μάλικ υπήρξε το αντίπαλον δέος του Λαρς Φον Τρίερ: μπορεί να είναι και αυτός λίγο εκκεντρικός, αλλά είναι με τον τρόπο που ήταν ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ (δεν είναι καθόλου μα καθόλου τυχαίο το ότι πολλοί έσπευσαν να παραλληλίσουν το Δέντρο της Ζωής με το 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος).

Ο Τέρενς Μάλικ δεν πήγε σε καμία συνέντευξη Τύπου, δεν πήγε στη βράβευση της ταινίας, διατήρησε τον μύθο του και φυσικά δεν προκάλεσε με τις δηλώσεις του.

Παρέμεινε, κατά κάποιον τρόπο απόμακρος. Και γι’αυτό τον λόγο και ανέγγιχτος (από σκάνδαλα και προκλήσεις).

Το αν το Δέντρο της Ζωής είναι μια καλή ταινία ή όχι, μένει να αποδειχθεί. Και, μάλιστα, σύντομα, αφού προβάλλεται και στη χώρα μας από την Πέμπτη.

Πάντως, ο πρόεδρος της κριτικής επιτροπής, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, είπε ότι αυτή ήταν η πιο ταιριαστή επιλογή. Δεν είπε ότι αυτή ήταν η καλύτερη ταινία. Ένα πολυσυζητημένο Φεστιβάλ χρειαζόταν και έναν πολυσυζητημένο Χρυσό Φοίνικα.

«Είχε το μέγεθος, τη σημασία, την ένταση που απαιτείτο» είπε ο Ντε Νίρο. «Είναι πολύ δύσκολη απόφαση, δεν είναι ποτέ όλα τέλεια. Στο τέλος της μέρας θα πρέπει να κάνεις ενός είδους συμβιβασμό. Αυτός δεν ήταν συμβιβασμός, απλά λέω ότι στην όλη διαδικασία θα υπάρχει κάτι που δεν θα είναι 100% τέλειο».

Στη δημοσιογραφική της προβολή, η ταινία απέσπασε τόσο αποδοκιμασίες, όσο και χειροκροτήματα. Όπως κάθε αμφιλεγόμενο -και εν δυνάμει σημαντικό- έργο.

Το Δέντρο της Ζωής αποτελεί μια επική οικογενειακή ιστορία. Ο 11χρονος Τζακ αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην κοσμοθεωρία της καλοσυνάτης μητέρας του και του καταπιεστικού πατέρα του. Όταν καλείται να αποφασίσει, θα έρθει αντιμέτωπος με την απώλεια. Στο σύγχρονο κόσμο ο Τζακ έχει χάσει την αθωότητα και τον ενθουσιασμό του και ψάχνει να βρει ποιος επιθυμεί να είναι. Αλλά δεν είναι όλα χαμένα… Η αναζήτηση της αλήθειας για τον τρόπο που λειτουργεί ο κόσμος, αλλά και για τον εαυτό του, θα τον οδηγήσει σε μονοπάτια που ποτέ δεν φανταζόταν. Σε όλα αυτά παρεμβάλλονται εντυπωσιακές εικόνες από το διάστημα και τον φυσικό κόσμο.

Το βραβείο γυναικείας ερμηνείας απέσπασε η Κίρστεν Ντανστ του Melancholia. Όπως πολύ σωστά παρατήρησε ο ξένος Τύπος, επρόκειτο περισσότερο για μία βράβευση-αποζημίωση προς την ηθοποιό που «ανέχτηκε» τον σκηνοθέτη και λιγότερο για μία βράβευση βασισμένη στην ερμηνεία.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η ερμηνεία της δεν ήταν καλή. Απλά, όλοι μιλούσαν για την Τίλντα Σουίντον του We Need to Talk About Kevin με τα θερμότερα λόγια. Της οποίας η μη βράβευση είναι ίσως παράπλευρη απώλεια της προσπάθειας να αποκλειστεί μεν η ταινία του Τρίερ, αλλά να μη φύγει και με άδεια χέρια.

Το The Artist που αρκετοί θεωρούσαν ως ένα από τα φαβορί για το βραβείο (μια ταινία που μιλάει για τις ταινίες), απέσπασε μόνο βραβείο ανδρικής ερμηνείας.

Ένας νεαρός Δανός (ο Νίκολας Γουίντιν Ρεφν) με ένα χολιγουντιανό καστ πήρε το βραβείο σκηνοθεσίας (για το Drive).

Και για να μη μείνει παραπονεμένη η Ευρώπη, μεγάλο βραβείο της επιτροπής πήραν από κοινού οι ταινίες Κάποτε στην Ανατολία του Τούρκου σκηνοθέτη Νουρί Μπίλγκε Τζεϊλάν και Το παιδί με το ποδήλατο των Γάλλων αδελφών Νταρντέν.

Το Φεστιβάλ πρέπει να είναι ικανοποιημένο. Συζητήθηκε, είχε ταινίες που άρεσαν πολύ, συγκέντρωσε πολλούς διάσημους σταρ στο κόκκινο χαλί του και η αγορά ταινιών ανανεώθηκε, με τους διανομείς να δηλώνουν ενδιαφέρον για αρκετές ταινίες (ιδιαίτερα για τις πιο εμπορικές).

Μέχρι του χρόνου, που ανανεώνει το ραντεβού του στη γαλλική Ριβιέρα.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ

Headlines