Λάσλο Κρασναχορκάι: «Δεν με ενδιαφέρει να πιστεύω σε κάτι, αλλά να κατανοώ τους ανθρώπους που πιστεύουν»

Ήδη διάσημο ως πηγή έμπνευσης για το εξαωρό, κινηματογραφικό αριστούργημα του Ούγκρου σκηνοθέτη Μπέλα Ταρ (Béla Tarr), το Τανγκό του Σατανά, του Λάσλο Κρασναχορκάι, είναι η απόδειξη ότι «ο διάβολος υπάρχει σε όλες τις καλές στιγμές».

Η ιστορία του Τανγκό του Σατανά, που εκτυλίσσεται μέσα σε ημέρες ατελείωτης βροχής, επικεντρώνεται στους δώδεκα εναπομείναντες κατοίκους ενός ανώνυμου απομονωμένου χωριού στα βάθη μιας ουγγρικής πεδιάδας, οι οποίοι βυθισμένοι στην εγκατάλειψη και την παρακμή έχουν κολλήσει στη μέση του πουθενά.

Παντού λάσπη, αγέλες σκύλων τριγυρίζουν και οι λιγοστοί κάτοικοι φυτοζωούν ανάμεσά τους, ένας γιατρός χωρίς ασθενείς κι ένας δάσκαλος χωρίς μαθητές.

Χωρίς δουλειά, παλεύουν ο ένας εναντίον του άλλου και προσπαθούν να επιβιώσουν μέσω της ίντριγκας, της προδοσίας, της απιστίας, νιώθοντας βαθιά απόγνωση. Κάθε προσπάθεια φυγής είναι καταδικασμένη εκ των προτέρων.

Ο κομμουνισμός έχει καταρρεύσει, η πίστη στον Θεό και στις ιδεολογίες έχει κλονιστεί. Και να, ξαφνικά, δύο άντρες, που όλοι πίστευαν ότι είναι νεκροί, επανεμφανίζονται. Φως στο σκοτάδι.

Ο ένας από τους δύο, παρά τη διαβολική του εμφάνιση, γίνεται δεκτός ως ο «Μεσσίας» που θα τους σώσει από τον αφανισμό. Περιμένουν, αγωνιούν και ελπίζουν. Έχουν την αίσθηση μιας επικείμενης αποκάλυψης. Τη φοβούνται και την επιθυμούν.

Σχέδια, εγκλήματα, απιστίες, ελπίδες διαφυγής και, πάνω απ’ όλα, η εμπιστοσύνη και η συνεχής προδοσία της είναι η ουσία του Λάσλο Κρασναχορκάι.

«Στο επίκεντρο του Τανγκό του Σατανά», έχει πει ο Βρετανός ποιητής Τζορτζ Σίρτες «βρίσκεται ο ομώνυμος μεθυσμένος χορός, που εδώ αναφέρεται μερικές φορές ως τανγκό και μερικές φορές ως παραδοσιακός csárdás»

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Nobel Prize (@nobelprize)

«Ο χορός είναι η μόνη μου αδυναμία»

«Στο επίκεντρο του Τανγκό του Σατανά», έχει πει ο Βρετανός ποιητής Τζορτζ Σίρτες «βρίσκεται ο ομώνυμος μεθυσμένος χορός, που εδώ αναφέρεται μερικές φορές ως τανγκό και μερικές φορές ως παραδοσιακός csárdás. Λαμβάνει χώρα στο τοπικό πανδοχείο όπου όλοι είναι μεθυσμένοι… Ο κόσμος τους είναι σκληρός και πανέτοιμος, χαμένος κάπου ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό, σε μια μικρή ασήμαντη γωνιά του σύμπαντος. Ο χορός τους είναι ο χορός του θανάτου».

«Ξέρεις», εξομολογείται μεθυσμένη η κυρία Σμιντ, ένας κεντρικός χαρακτήρας, «ο χορός είναι η μόνη μου αδυναμία».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Words Without Borders & WWB Campus (@wwborders)

«Το Τανγκό του Σατανά είναι ο κωμικοτραγικός χορός μιας λύτρωσης που δεν έρχεται ποτέ, ένα ποιητικό ταξίδι για την αναζήτηση της αλήθειας, ένα κείμενο που ξεχειλίζει από συμπόνια και ανθρωπιά για τη μηδαμινή κουκκίδα που συνιστά η ύπαρξή μας μέσα σ’ έναν χαοτικό κόσμο» γράφει η παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.

«Το Τανγκό του Σατανά είναι ένα κολοσσιαίο μυθιστόρημα: συμπαγές, έξυπνα δομημένο, συχνά συνταρακτικό, με ένα όραμα που συναρπάζει. Σκληρό, αμείλικτο και σε τέτοιο βαθμό ζοφερό που συχνά γίνεται κωμικό. Ο Κρασναχορκάι είναι ένας οραματιστής συγγραφέας» θα σχολιάσει ο Theo Tait στον Guardian.

«Μεθυστικό και χιουμοριστικό, σκοτεινό αλλά όμορφο, το Τανγκό του Σατανά είναι ένα σύγχρονο αριστούργημα που καταφέρνει όχι μόνο να μιλήσει στην εποχή του, αλλά και να την υπερβεί» συμπληρώνει η Beth Jones στην Telegraph.

«Όταν δεν διαβάζω Κάφκα, σκέφτομαι τον Κάφκα. Όταν δεν σκέφτομαι τον Κάφκα, μου λείπει να τον σκέφτομαι. Αφού μου λείψει να τον σκέφτομαι για λίγο, τον βγάζω και τον διαβάζω ξανά. Έτσι πάει»

«Ο σύγχρονος Ούγγρος τεχνίτης της αποκάλυψης»

Ο Λάσλο Κρασναχορκάι γεννήθηκε το 1954 στην πόλη Gyula της Ουγγαρίας. Σπούδασε νομικά και φιλολογία στα Πανεπιστήμια του Ζέγκεντ και της Βουδαπέστης. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Ούγγρους συγγραφείς, ο οποίος υπηρετεί πιστά μια λογοτεχνία φιλόδοξη και απαιτητική. Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία (ανάμεσά τους το βραβείο Kossuth, που αποτελεί τη σημαντικότερη διάκριση της Ουγγαρίας, και το γερμανικό βραβείο Bestenliste-Prize).

Το 2015 τιμήθηκε με το The Man Booker International Prize και το 2025 με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Τα έργα του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γερμανικά, τα γαλλικά, τα ισπανικά, τα ιταλικά, τα πολωνικά, τα τσέχικα, τα βουλγάρικα, τα εβραϊκά, τα ιαπωνικά και στα ελληνικά. Δύο βιβλία του Λάσλο Κρασναχορκάι (Το Τανγκό του Σατανά και Η Μελαγχολία της Αντίστασης) έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο από τον φίλο του σκηνοθέτη Μπέλα Ταρ, για τον οποίο έχει γράψει και πρωτότυπα σενάρια.

Η Σούζαν Σόνταγκ τον περιέγραψε ως «τον σύγχρονο Ούγγρο τεχνίτη της αποκάλυψης που έλκει τη σύγκριση με τον Γκόγκολ και τον Μέλβιλ». Ο Β.Γκ. Ζέμπαλντ έγραψε: «Η παγκοσμιότητα του οράματός του συναγωνίζεται εκείνη των Νεκρών ψυχών του Γκόγκολ και ξεπερνά κατά πολύ όλα τα ελάσσονα ενδιαφέροντα της σύγχρονης συγγραφικής παραγωγής».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη The Writer’s Block (@thewritersblocklv)

Ο Λάσλο Κρασναχορκάι μέσα από τα δικά του λόγια

·         «Περνάει, αλλά δεν περνάει».

·         «Βάλε στο χοντρό σου κεφάλι ότι τα αστεία είναι όπως η ζωή. Ό,τι ξεκινά άσχημα, τελειώνει άσχημα. Όλα είναι καλά στη μέση, το τέλος είναι αυτό που πρέπει να σε ανησυχεί».

·         «Ο Θεός δεν εκδηλώνεται με τη γλώσσα, βλάκα. Δεν εκδηλώνεται με τίποτα. Δεν υπάρχει… Ο Θεός ήταν ένα λάθος. Έχω καταλάβει από καιρό ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ εμένα και ενός εντόμου, ή ενός εντόμου και ενός ποταμού, ή ενός ποταμού και μιας φωνής που φωνάζει από πάνω του. Δεν υπάρχει νόημα ή σημασία σε τίποτα. Δεν είναι παρά ένα δίκτυο εξάρτησης υπό τεράστιες διακυμάνσεις πίεσης. Είναι μόνο η φαντασία μας, όχι οι αισθήσεις μας, που μας φέρνει συνεχώς αντιμέτωπους με την αποτυχία και την ψευδή πεποίθηση ότι μπορούμε να ανασηκωθούμε με τις δικές μας δυνάμεις από τον άθλιο πολτό της καθυστέρησης. Δεν υπάρχει διαφυγή από αυτό, ηλίθιε».

·         «Όταν δεν διαβάζω Κάφκα, σκέφτομαι τον Κάφκα. Όταν δεν σκέφτομαι τον Κάφκα, μου λείπει να τον σκέφτομαι. Αφού μου λείψει να τον σκέφτομαι για λίγο, τον βγάζω και τον διαβάζω ξανά. Έτσι πάει».

·          «Ο θάνατος, ένιωθε, ήταν μόνο ένα είδος προειδοποίησης και όχι ένα απελπιστικό και μόνιμο τέλος».

·         «Το φως του έδωσε ελπίδα, αλλά ταυτόχρονα τον τρόμαζε».

·         «Υπάρχει μια έντονη σχέση μεταξύ των κοντινών αντικειμένων, μια πολύ πιο αδύναμη σχέση μεταξύ των πιο απομακρυσμένων αντικειμένων, ενώ για τα πραγματικά μακρινά αντικείμενα δεν υπάρχει καμία σχέση, και αυτή είναι η φύση του Θεού».

·         «Η μνήμη είναι η τέχνη της λησμονιάς».

·          «Δεν με ενδιαφέρει να πιστεύω σε κάτι, αλλά να κατανοώ τους ανθρώπους που πιστεύουν».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη This is Patti Smith (@thisispattismith)