Ο έρωτας είναι υπό εξαφάνιση γιατί έχει γίνει χυδαίος

«Οι ερωτευμένοι χρησιμοποιούν ολόχρυσα λόγια, λόγια που καίνε, αν και η αγάπη νιώθεται και δεν την αποδεικνύουν. Οι ερωτευμένοι εκφράζονται με υπερβολές γιατί διαβιούν εν υπερβολαίς. Όσο κι αν ο άνθρωπος έχει βουνό την καρδιά αδυνατεί να αγαπήσει πολλές φορές στη ζωή του. Ο έρως είναι ένας γλυκόπικρος εφιάλτης, σάβανο των ζωντανών, φονεύς, ψυχοβγάλτης, νεκροπομπός πουλιών, ελευθερωτής. Τέτοιους έρωτες ψάλλουν τ΄αδέλφια μου, οι έσχατοι ρεμπέτες» έγραψε ο Ηλίας Πετρόπουλος στο βιβλίο του «Ρεμπέτικα τραγούδια», το οποίο κυκλοφόρησε το 1968.

Μερικές δεκαετίες αργότερα, στο 2025, ως μια γυναίκα που διανύει την δεκαετία των 20, θα μπορούσα να πω ελαφρά τη καρδία -δίχως δισταγμό, δίχως δεύτερες σκέψεις και πράσινα άλογα- ότι ο έρωτας, ο ψυχοπομπός, μας χαιρετά με δάκρυα στα μάτια, βροντοφωνάζοντας προς το μέρος μας με μια δόση ειρωνείας: «Είστε άξιοι της μοίρας σας, γιατί είστε ακόμη πολύ νέοι, αλλά ακόμη περισσσότερο ηλίθιοι».

Και στην πραγματικότητα αξίζουμε τα δεινά που μας προσφέρουν απλόχερα τα ειδύλλια της πλάκας -γιατί τους στρώσαμε το χαλί επηρεασμένοι από μια εποχή που φασιστικοποιεί μέχρι και τα αισθήματα μας.

Ντεμοντέ

Μια νεαρή γυναίκα από την Ανατολική Ευρώπη η οποία ζει ως μετανάστρια στη Γερμανία, δημοσιοποίησε ένα βίντεο που κυκλοφόρησε ευρέως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στο οποίο ανέφερε: «Προσπαθώ να καταλάβω γιατί είναι εντάξει να κάνεις σεξ με κάποιον στο πρώτο ραντεβού, αλλά το να σου φέρει λουλούδια θεωρείται cringe».

Κάποιοι θεώρησαν την άποψη της ντεμοντέ, ενώ άλλοι που αυτοπροσδιορίζονται ως πιο παραδιοσιακοί, της είπαν με μια φωνή: «Έχεις δίκιο».

Αλλά, σε αυτό το σημείο, προσωπικά αναρωτιέμαι, υπάρχει άσπρο-μαύρο στον έρωτα; Μάλλον όχι. Στον τρόπο που τον προσεγγίζεις όμως, υπάρχει, σκέφτομαι λίγα δευτερόλεπτα αργότερα.

Και θα σας πω τι εννοώ: πρόσφατα έπεσα πάνω στην ιστορία της γυναίκας που ενέπνευσε την τριλογία του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, Before Sunrise, Before Sunset και Before Midnight, η οποία παρακολουθεί τη σχέση δύο εραστών, από την γνωριμία τους έως τον ταραχώδη γάμο τους ως μεσήλικες.

Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης, που φιλοτέχνησε μια ρομαντική-δραματική τριλογία που καθόρισε με τις αντιθέσεις της τον κινηματογράφο, το μακρινό 1989, έχοντας μόλις τελειώσει τα γυρίσματα της πρώτης του ταινίας «Slacker», βρέθηκε σε ένα κατάστημα παιχνιδιών στη Φιλαδέλφεια των Ηνωμένων Πολιτειών. Εκεί, έμελλε να γνωρίσει την εικοσάχρονη Έιμι Λέρχαουπτ, με την οποία πέρασε μια από αυτές τις νύχτες που αναζωπυρώνουν την εσωτερική σου φλόγα: από τις 12 τα ξημερώματα έως τις 6, γύρισαν ολόκληρη την πόλη συζητώντας για τέχνη, επιστήμη και ταινίες, φλερτάροντας ελαφρώς. Αυτό που άφησε αχαρτογράφητο ο Λινκλέιτερ ήταν αν υπήρξε σωματική, σαρκική επαφή μεταξύ τους – αλλά στο τέλος της ημέρας, μας νοιάζει στ’αλήθεια;

Αυτό το απρόσμενο μεταμεσονύχτιο ραντεβού στη Φιλαδέλφεια, δεν οδήγησε σε γάμο στη πραγματική ζωή: η Έιμι εξαφανίστηκε σαν καλοκαιρινό αεράκι που σε επισκέπεται για λίγο, έπειτα από μια ηλιόλουστη πρωία που καίει το δέρμα σου, χαρίζοντάς σου την ψευδαίσθηση ότι η ζωή είναι αρκετά όμορφη, αλλά ακόμη περισσότερο δροσερή.

Ωστόσο, ο Λινκλέιτερ, δεν το έβαλε κάτω, ελπίζοντας ότι η γυναίκα με τα σπαστά μαλλιά που του προσέφερε μια στιγμή ευτυχίας, θα έκανε μια εμφάνιση-έκπληξη σε μια προβολή του «Sunrise» ή κάποιας από τις ταινίες του. Όμως όπως λέει και ο λαός, η μοίρα παίζει τραγικά παιχνίδια. Η αγαπημένη του, είχε πεθάνει ένα χρόνο πριν την κυκλοφορία της ταινίας, σε δυστύχημα με μοτοσικλέτα.

Και αν αυτή η ιστορία σας δημιούργησε ταχυκαρδία, οφείλω να επανορθώσω, μεταφέροντάς σας, σε μια άλλη κινηματογραφική ιστορία -και στην προσωπική μου αγαπημένη. Την Αμελί. Ξέρετε, το κορίτσι με τα κοντά μαύρα μαλλιά και το κόκκινο κραγιόν, που αρέσκονταν στο να τριγυρνάει στα σινεμά του Παρισιού και να κοιτά τα πρόσωπα των ανθρώπων στο σκοτάδι, ενώ η ζωή της καταρρεέι.

Η νεαρή ηρωίδα δεν είχε αγόρι -ήταν απασχολημένη με το να προσπαθεί να διορθώσει τις ζωές των άλλων και να αποκαταστήσει κάθε μικρή αδικία που συνέβαινε γύρω της. Βέβαια, έκανε έρωτα με κάποιους αδιάφορους άντρες, αλλά το βλέμμα της ήταν κενό. Μέχρι που, μια ημέρα, στο μετρό του Παρισιού, συνάντησε έναν ψηλόλιγνο τύπο που θα μπορούσε να ορκιστεί ότι θα του χάριζε την καρδιά της.

Η Αμελί, το κορίτσι στο οποίο γυρνάμε κάθε φορά που απελπιζόμαστε από μια κουλτούρα ερωτικής βλακείας, επιφανειακής λαγνείας, και, εξύψωσης του ναρκισσισμού και του ατομικισμού, βρήκε τελικά αυτόν τον έρωτα, για τον οποίο μιλούν οι επαναστάτες ποιητές και οι ρεμπέτες – βόλτες με ένα ξεχαρβαλωμένο μηχανάκι που μοιάζει με ποδήλατο στα πλακόστροτα της γαλλικής πρωτεύουσας, αγγίγματα που αγαλιάζουν τον απελπισμένο, γυμνά χάδια στο κρεβάτι έπειτα από μια ανταλλαγή σωματικών υγρών που δεν υπηρετεί την χυδαιότητα – αλλά δυό ανθρώπους που λατρεύουν σαν θεό την ηδονή που προσφέρουν στον αγαπημένο τους.

Και αν αναρωτιέστε που έχει χαθεί ο έρωτας, όπως άλλωστε και εγώ, θα σας πω μια φράση που άκουσα πρόσφατα και θεωρώ πως απαντά στην ερώτηση μας: αν έβγαινες έξω από το σπίτι σου και έβλεπες σκόρπια διαμάντια παντού, θα αντιλαμβανόσουν την αξία τους; Όχι. Το ίδιο ισχύει και με τον έρωτα.

Σίγουρα όμως, δεν μπορούμε να περιμένουμε να τον βρούμε στα χέρια ανδρών που απαριθμούν τους ερωτικούς συντρόφους μιας γυναίκας για να κρίνουν την αξία της και συζητούν με τους φίλους τους ποια γ*μησαν προχθές σε νυχτερινό μαγαζί στην περιοχή του Γκάζι και της παραλιακής, όπως και δεν βρίσκεται σε χέρια γυναικών με εσωτερικευμένο μισογυνισμό και ταξική άγνοια που συζητούν μονάχα «πόσα βγάζει ο δικός σου», «μου είπε ότι είμαι καλύτερη από τις άλλες»,  «η πρώην του-η νυν του-η ξαδέρφη του- είναι όλες μ@λακισμένες».