Οι Άγριες Μέρες μας: Οι 20αρηδες, τα όνειρα και η επανάσταση

Το φιλμ «Οι Άγριες Μέρες μας» είναι από τα πιο ενθαρρυντικά ντεμπούτα του ελληνικού σινεμά, αν και ο 34χρονος Βασίλης Κεκάτος έχει δώσει ήδη τα διαπιστευτήριά του, πριν από έξι χρόνια με τη μικρού μήκους ταινία του «Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς», με την οποία κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους στο φεστιβάλ Καννών.

Έχοντας δίπλα του πολλά μέλη της κινηματογραφικής του οικογένειας, ο Κεκάτος θα διηγηθεί, μέσα από μία ταινία περιπλάνησης, ένα αλληγορικό παραμύθι για τη ζωή και τα όνειρα μιας παρέας 20άρηδων, μία ξέφρενη αέρινη περιπέτεια που κινείται δίχως φρένα προς την ουτοπία, με φόντο την αγάπη, την τρυφερότητα και την αλληλεγγύη, μια μικρή επανάσταση προς την ελευθερία, το ανέφικτο, την εσωτερική ανάγκη των παιδιών που δεν θέλουν να ενηλικιωθούν, να μεταβληθούν στο γρανάζι που γυρνά αυτό τον κόσμο.

Η ταινία, που προβλήθηκε στο διαγωνιστικό Τμήμα Generation του φεστιβάλ Βερολίνου, δίνει φωνή σε μια γενιά που θέλει να μιλήσει, να φωνάξει, να πει τα δικά της πιστεύω και τα όνειρά της, αλλά τις περισσότερες φορές της αφαιρείται το δικαίωμα να ακουστεί ή ακούγεται αλλοιωμένη μέσα από τα περιβόητα φίλτρα της πολιτικής ορθότητας.

Λίγα λόγια για την ταινία

Η Χλόη, μία αυθάδης, ατίθαση 20χρονη, ένα αγρίμι που ασφυκτιά στο δυσλειτουργικό πατρικό της σπίτι, επιλέγει να το σκάσει, παρά να δουλέψει για 580 ευρώ. Αυθόρμητα, χωρίς αποσκευές, ξεκινά ένα ταξίδι δρόμου με προορισμό το σπίτι της μεγάλης αδελφής της στον Έβρο.

Μετά από ένα βίαιο περιστατικό θα σωθεί από μία παρέα νεαρών, που τη φιλοξενούν και σταδιακά την αποδέχονται στην ομάδα τους. Ταξιδεύοντας με ένα τροχόσπιτο, χωρίς προορισμό, ζουν σαν ελεύθεροι νομάδες, με δικούς τους κώδικες. Τις μέρες επισκέπτονται καταυλισμούς και βοηθούν ανθρώπους που η κρίση τους έφερε στο κοινωνικό περιθώριο, ενώ τις νύχτες κινούνται παραβατικά ως μοντέρνοι Ρομπέν των Δασών, που θέλουν να πάρουν από τους τοκογλύφους και να τα επιστρέψουν στους αδύναμους.

Το σφρίγος των νιάτων ξεχειλίζει, η πορεία τους χωρίς προορισμό γοητεύει, όπως και τα τοπία της ελληνικής υπαίθρου, τα οποία διασχίζει το τροχόσπιτο.

Φιγούρες που περνούν απαρατήρητες από τα ραντάρ της «νομιμότητας», ζουν για κάθε στιγμή, γελώντας, χορεύοντας, ερωτοτροπώντας, αρνούνται να μεγαλώσουν σαν τα χαμένα παιδιά στον «Πίτερ Παν», που αποτελεί μία από τις βασικές αναφορές στο φρέσκο κινηματογραφικό σύμπαν που μας συστήνει ο Κεκάτος.

Στο μυαλό του Βασίλη Κεκάτου

Με την κάμερα να κινείται αιθέρια, να γίνεται ένα με τους ήρωες, να βουτά μαζί τους στην περιπετειώδη καθημερινότητά τους, ο μόνιμος συνεργάτης του Κεκάτου και διευθυντής φωτογραφίας Γιώργος Βαλσάμης, αναδεικνύει το φως του ελληνικού καλοκαιριού, τις μελαγχολικές συννεφιές, τη γαλήνη της θάλασσας και τα λαμπερά μάτια των κοριτσιών.

Τα όρια της πραγματικότητας και της φαντασίας θολώνουν, ο σκηνοθέτης δεν ενδιαφέρεται να βάλει σε βάσεις την ιστορία του, που κινείται με μοναδικό καύσιμο το συναίσθημα, τη ζωντάνια των ηρώων και το αίσθημα δικαιοσύνης.

Ως έναν βαθμό όλα κατανοητά και καλοδεχούμενα, αλλά είναι φανερό ότι το σενάριο ήθελε περισσότερη φροντίδα, προκειμένου να ξεκαθαρίσει τις ιδέες του, να κάνει πειστικότερους τους λόγους της νεανικής αυθάδειας και ανηπακοής. Αλλά ο χρόνος είναι μαζί με τον Κεκάτο και θα περιμένουμε την επόμενη κινηματογραφική του διαδρομή.

Καλές ερμηνείες, με την Δάφνη Πατακιά να αποδεικνύει ότι της αρέσουν οι προκλήσεις και παρά τις αντιφατικές στιγμές της, δείχνει να εμπιστεύεται την κάμερα, που τη λατρεύει και τις δυνάμεις της, που φαίνονται ανεξάντλητες.

Ελληνική δραματική περιπέτεια, ελληνικής και διεθνούς συμπαραγωγής του 2025, σε σκηνοθεσία Βασίλη Κεκάτου, με τους Δάφνη Πατακιά, Νίκου Ζεγκίνογλου, Σταύρου Τσουμάνη, Εύα Σαμιώτη, Σοφία Κόκκαλη κα.

Προπώληση εισιτηρίων στο inTickets.