Χάρης Βαρθακούρης: Είμαι άρρωστος τελειομανής, κάτι απίστευτα αντιπαραγωγικό

Σπάνιο μουσικό ταλέντο, γνωστό αυτό όσο περνάνε τα χρόνια για όλο και πιο ευρύ κοινό, ο δημιουργός και ερμηνευτής Χάρης Βαρθακούρης έχει τον τρόπο σταθερά να αιφνιδιάζει, να επανανοηματοδοτεί τον εαυτό του, να βαδίζει νέους δρόμους. Τα τελευταία χρόνια, παλιότερα τραγούδια του γνωρίζουν αλλεπάλληλη επιτυχία, απόδειξη πως τα τραγούδια έχουν συχνά πολλές ζωές.

Ο ίδιος φλέρταρε με την τηλεόραση, αλλά πάντα η τροχιά του ήταν σταθερά γύρω από τη μουσική. Με όνομα βαρύ- όπως συνηθίζουμε να λέμε, αλλά εδώ ισχύει εντελώς λόγω πατρός Γιάννη Πάριου- ο Χάρης γρήγορα ανέπτυξε τη δική του πορεία και είδε την όλη καταγωγή ως ευλογία, όχι ως κατάρα βαριά. Ανεξίθρησκος μουσικά, ακούει και γράφει έχοντας στις αποσκευές του πολλά από τα ρεύματα που γνώρισε και διδάχθηκε βαθύτερα στις σπουδές του στις ΗΠΑ – εκεί έγινε και φανατικά Boston Celtics.

Μια μεταμεσονύχτια συζήτηση με τον Χάρη, για εσάς.

Με αφορμή τη μεγάλη και μαζική επιτυχία του «Αξημέρωτα» αλλά και του «Χωρίς εσένα δεν υπάρχω» πιστεύετε σε μια δεύτερη ζωή των τραγουδιών και αυτό αλήθεια συνήθως συναρτάται από ένα κοινό που αλλάζει ή από ένα κοινό που τυχαία ή μη ξαναβουτά σε ένα ρεπερτόριο;

Αν συνέβαινε μόνο μία φορά, πχ μόνο με τα Αξημέρωτα, θα μπορούσα να το αποδώσω και σε σύμπτωση. Το να γίνει επιτυχία ένα τραγούδι 16 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, όπως έγινε με τα Αξημέρωτα που κυκλοφόρησαν το 2002, και που είχαν μια αξιοπρεπή «καριέρα» εκείνη την περίοδο, και μετά το 2018, από το πουθενά να γίνει χαμός και 7 χρόνια αργότερα, μέχρι σήμερα, να παίζεται ακόμα παντού, είναι από σπάνιο έως απίστευτο. Το να σου συμβεί και δεύτερη φορά, όπως έτυχε ξανά πέρυσι με το «Χωρίς εσένα δεν υπάρχω», που κυκλοφόρησε το 2008, περνάμε πλέον σε αστρονομικές πιθανότητες. Ωστόσο με κάνει να προβληματιστώ. Γιατί να τύχει σε μένα και τις δύο φορές;

Άρα;

Μία σκέψη που έχω κάνει, μεταξύ σοβαρού και αστείου, είναι ότι είμαι μπροστά από την εποχή μου (γέλια). Γράφω για το μέλλον! Έχουν υπάρξει τραγουδιστές οι οποίοι μου ζήτησαν να ακούσουν -για να τους δώσω- ακυκλοφόρητα τραγούδια μου που τα έχω στο «συρτάρι» χρόνια ξεχασμένα. Κι έχω πολλά. Εν τω μεταξύ, πέρυσι το καλοκαίρι, ένας πολύ γνωστός Έλληνας DJ μου ζήτησε άδεια, την οποία έδωσα, να κυκλοφορήσει σε remix το «Ανήμερα του Έρωτα», ένα χασάπικο που έχουμε γράψει και πει μαζί με τον πατέρα μου επίσης το 2008.

Σας πληροφορώ ότι έχω αντιληφθεί, μέσω των social media, επειδή πολλές φορές με κάνουν tag, ότι παίζεται σε όλα τα μπαράκια και τα κλαμπ, κάτι που με «ανάγκασε» να το περάσω ολόκληρο, πλέον, στο πρόγραμμά μου, από έκει που είτε δεν το έλεγα καθόλου, είτε έλεγα ένα ρεφρέν εν μέσω πολλών άλλων σε ποτ πουρί. Η λογική μου λέει ότι τα καινούργια τραγούδια δεν μιλάνε στον κόσμο και ανατρέχει σε ρεπερτόριο που του ξέφυγε όταν κυκλοφόρησε. Αυτός είναι κι ένας λόγος που διστάζω να κυκλοφορήσω νέο υλικό. Το πιστεύετε ότι σκέφτομαι άμεσα να επανακυκλοφορήσω παλιά μου τραγούδια;

Περισσότερο καθοριστικό ή και πιεστικό συνάμα ήταν πως είχατε και έχετε πατέρα έναν κορυφαίο τραγουδιστή και στιχουργό ή το γεγονός πως πολύ νωρίς μπήκατε στο τραγούδι και δη ως δημιουργός και μόνος σας;

Καθοριστικό σίγουρα. Πιεστικό όχι. Κανείς άλλωστε δεν με πίεσε να ασχοληθώ με τη μουσική. Ίσως, λέω ίσως, δέχθηκα λίγη πίεση για να γίνω τραγουδιστής, από τη δισκογραφική εταιρεία, όταν διαπίστωσαν ότι μπορώ να τραγουδήσω, αν μη τι άλλο, αξιοπρεπώς. Ήθελαν να εκμεταλλευτούν το ρεύμα που απέκτησα όταν το 1995 κυκλοφορήσαμε με τον πατέρα μου τον δίσκο μας «Παρέα με τον Χάρη». Αλλά η ενασχόλησή μου με τη μουσική, συνειδητοποιώ μεγαλώνοντας, ήταν μονόδρομος. Προκαθορισμένη από το σύμπαν. Το να έχεις έναν πατέρα σαν τον δικό μου, έναν ογκόλιθο στον τομέα του, και να ασχοληθείς με το ίδιο επάγγελμα είναι ευχή και κατάρα. Υφίστασαι πάντα, και δεν γίνεται να την αποφύγεις, μια μόνιμη -και άσκοπη- σύγκριση. Μια σύγκριση από την οποία βγαίνεις πάντα χαμένος, από χέρι, είτε το αξίζεις, είτε όχι.

Σας ενοχλούσε αυτό;

Κάποτε με ενοχλούσε. Αλλά με τον καιρό συμφιλιώθηκα με την ιδέα. Αν μόνο τραγουδούσα και αν τα τραγούδια μου τα έβρισκα έτοιμα, μου τα έγραφαν διάφοροι συνθέτες, ίσως θα το δικαιολογούσα. Αλλά το μόνιμο, εσωτερικό, παράπονό μου, ήταν «Ρε παιδιά, τα τραγούδια μου τα γράφω, τα ενορχηστρώνω, παίζω την πλειοψηφία των οργάνων, κάνω όλα τα φωνητικά, κλείνομαι στο στούντιο και δεν με βλέπει ο ήλιος εκατοντάδες ώρες για να τα κυκλοφορήσω. Μην ξηγιέστε έτσι (γέλια)».

Είστε ένας ολοκληρωμένος συνθέτης με προφανή βαθιά μουσική παιδεία. Αυτή βέβαια η ιδιότητά σας δεν είναι προφανής για τις νέες γενιές του κοινού. Περισσότερο επικαλύφτηκε από το γεγονός πως είστε και ερμηνευτής ή ακόμη και από το γεγονός πως κάνατε και τηλεόραση;

Κι όμως. Διαπιστώνω πως είναι πολύς ο κόσμος που γνωρίζει τη συνθετική μου ιδιότητα. Έχω περάσει σε πολλών τη συνείδηση ότι, τουλάχιστον τα τραγούδια που λέω ο ίδιος, τα έχω γράψει κιόλας. Κι αν θέλω να είμαι τίμιος, σε πολλά από τα λάιβ μου, φροντίζω να τους το θυμίζω. Κι αυτό γιατί θέλω να παίρνει και ο δημιουργός χειροκρότημα. Όχι μόνο ο τραγουδιστής. Λέω, για πλάκα, ότι «μου έχω χαρίσει όλες μου τις επιτυχίες» και ότι «αν δεν ήμουν εγώ, δεν θα είχα τι να πω».

Η Τηλεόραση;

Η τηλεόραση ήταν για μένα μια όμορφη και «προβληματική» παρένθεση. Ήρθε στη ζωή μου την πιο κατάλληλη στιγμή. Ακριβώς λίγο πριν την πανδημία. Ακριβώς λίγους μήνες πριν το τραγούδι βρεθεί σε κώμα με μηχανική υποστήριξη. Έβαλε φαγητό στο τραπέζι μου και μου επέτρεψε να ζήσω αξιοπρεπώς εκείνη την πολύ δύσκολη διετία. Επίσης, για να είμαι ειλικρινής, με έβαλε σε πολλά σπίτια που δεν είχα μπει ποτέ ως μουσικός. Το Globetrotters ένιωσα ότι έσβησε την εντύπωση πολλών ότι είμαι σνομπ ή «κακομαθημένος».

Είδαν, οι παντρεμένοι τουλάχιστον, έναν τύπο σαν κι αυτούς. Που έχει χιούμορ, που μανουριάζει με τη γυναίκα του, που θα φωνάξουν, θα ανταλλάξουν κάνα μπινελίκι, αλλά λίγο μετά πάλι αγκαλιά θα είναι. Αυτά έφεραν το Big Brother. Μία λάθος, κρίνοντας εκ των υστέρων βέβαια, επιλογή. Αλλά αν δεν δοκίμαζα, δεν θα το μάθαινα ποτέ. Μαθήματα είναι όλα. Και μετά ήρθε το μεσημεριανό με τη γυναίκα μου, που τόσα χρόνια μετά, σχεδόν κάθε μέρα κάποιος θα βρεθεί να μου πει πόσο ωραίο ήταν το στιγμιότυπο στο οποίο ήμουν υπεύθυνος. Όταν τραγουδούσαμε, ζωντανά παρακαλώ, με τους καλεσμένους τραγουδιστές/φίλους. Εκεί ήταν που πολύς κόσμος με ανακάλυψε ως τραγουδιστή. Ως καλό τραγουδιστή. Συμπέρασμα; Ευτυχώς που ήρθε η τηλεόραση στη ζωή μου. Ήταν μια ευλογία μεταμφιεσμένη.

Εγγράφεστε στους δημιουργούς που με άνεση μπορούν να γράψουν ένα ζεϊμπέκικο, αλλά και ένα τραγούδι με εμφανείς χωνεμένες επιρροές φανκ, σόουλ κτλ. Αυτό αποτελεί μια αντίφαση ή είναι απόλυτα λογικό και οργανικά ισορροπημένο στην πορεία σας;

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που η ελληνική μουσική ήταν αναπόφευκτη. Ο πατέρας μου, ως φρέσκος πατέρας κι ενδεχομένως καψούρης με τον πρωτότοκό του γιο, με έπαιρνε πολύ τακτικά μαζί του και στα στούντιο ηχογραφήσεων και στις πρόβες στα εκάστοτε μαγαζιά. Έχω άπειρες εικόνες και αναμνήσεις. Άρα η ελληνική μουσική, που ήταν και στο DNA μου άλλωστε, υπήρχε παντού. Έλα όμως που ο μικρός Χαρούλης ανακάλυψε στη δισκοθήκη του σπιτιού κάποιους ABBA, τους Beatles, τη Grace Jones, τον Marvin Gaye και ξαφνικά εμπλουτίστηκε η αισθητική του και τα ακούσματα του. Αποκορύφωμα ήταν όταν ο γείτονας μας, που είχε μια κόρη και του έλειπε προφανώς ένας γιος, ένας κύριος με 50 χιλιάδες δίσκους, με το όνομα Γιώργος Πολυχρονίου, ναι, ο γνωστός, με συστήνει στον Stevie Wonder, στους Earth,Wind and Fire και στους ΤΟΤΟ και αναστάτωσε τελείως τη μουσική κοσμοθεωρία μου. Πλέον είχα ανάγκη την πλούσια αρμονία, τα «βρώμικα» ακόρντα, τις σύνθετες ενορχηστρώσεις και παραγωγές. Έφτασα στο σημείο να αναγνωρίζω ποιοι μουσικοί παίζουν σε κάθε δίσκο ακούγοντας τα παιξίματά τους. Και μετά επέστρεφα στο σπίτι μου και άκουγα νησιώτικα.

Να πώς δημιουργήθηκε και γαλουχήθηκε μουσικά ο «Φρανκενστάιν» που λέγεται Χάρης Βαρθακούρης (γέλια). Όλα αυτά είναι πλέον στο αίμα μου και ίσως για αυτό έχω την ευκολία και την άνεση να γράψω και να τραγουδήσω ό,τι κάνω κέφι. Οπότε, για να καταλήξω, είναι απολύτως οργανικά ισορροπημένο μέσα μου.

Πάντα αναρωτιόμουν και ας είναι μια μπανάλ ερώτηση, πώς ήταν- είναι να έχεις πατέρα έναν μεγάλο καλλιτέχνη όταν ακόμη διαμορφώνεσαι ως παιδί στο σχολείο;

Αν και το έθιξα κάπως πριν, ως ευχή και κατάρα, η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς είναι να μην έχεις πατέρα έναν μεγάλο καλλιτέχνη! Δεν έχω άλλο σημείο αναφοράς. Ξέρω πως είχα έναν πατέρα που με λάτρευε. Το ένιωθα, το εισέπραττα. Αυτό μου αρκούσε. Ξέρω επίσης πως είχα έναν πατέρα απίστευτα αναγνωρίσιμο, σε μια εποχή που υπήρχαν δύο τηλεοπτικά κανάλια όλα κι όλα! Που όταν βγαίναμε, τις λίγες φορές που μπορούσε, μας κοιτούσαν όλοι και μας χαιρετούσαν οι περισσότεροι. Με έστειλε όμως και σε ένα πολύ καλό σχολείο. Είχα συμμαθητές και φίλους που οι γονείς τους ήταν μεγαλογιατροί, βιομήχανοι, πολιτικοί και γενικώς άνθρωποι φτιαγμένοι και ευκατάστατοι. Με μεγαλύτερα σπίτια πχ από το δικό μας. Δεν ένιωσα λοιπόν ποτέ ότι είμαι ή ότι ζω κάτι ιδιαίτερο. Το σχολείο με προσγείωνε. Όχι ότι πετούσα ποτέ, αλλά καταλαβαίνετε πώς το εννοώ. Αν ήμουν δημοφιλής στο σχολείο δεν είχε να κάνει με τον πατέρα μου, είχε να κάνει με το ότι ήμουν ένας ωραίος χαβαλές τύπος, ευχάριστος στην παρέα, κοινωνικός και δραστήριος σε όλες τις εκδηλώσεις. Κυρίως αυτές που δικαιολογούσαν απουσίες από την τάξη. Ποτέ δεν υπήρξα στο σχολείο «ο γιος του Πάριου». Ήμουν ο Βαρθακούρης.

Πώς ήταν η αίσθηση να ακούς στο ραδιόφωνο πρώτη φορά το πρώτο τραγούδι που τραγούδησες – έγραψες;

Δεν μου έκανε ποτέ εντύπωση. Ίσως επειδή μέσω του πατέρα μου το έζησα εκατοντάδες φορές και συμφιλιώθηκα με την ιδέα.

Πιο πολύ το χαίρομαι τώρα που βλέπω τη χαρά στις κόρες μου όταν πετύχουμε τραγούδι μου στο ραδιόφωνο. Ωστόσο ακούω ελάχιστα ραδιόφωνο, διότι προτιμώ την ξένη, παλιά, μουσική, αυτή με την οποία μεγάλωσα.

Τι σχέδια έχετε κύριε Βαρθακούρη; Γράφετε, θα κάνετε εκ νέου τηλεόραση, συναυλίες; Βλέπω πως θα είστε γκεστ του Γιώργου Μαργαρίτη στον Λυκαβηττό για παράδειγμα….

Γράφω πάντα. Χωρίς να το επιδιώκω ή να το κάνω με πρόγραμμα. Κάθε χρόνο λέω «φέτος θα βγάλω δίσκο». Ποτέ δεν το κάνω. Και δεν το κάνω γιατί αφενός είμαι άρρωστος τελειομανής, κάτι απίστευτα αντιπαραγωγικό, πολύ απασχολημένος με λάιβ εδώ και μια τριετία και πολύ τυχερός που σκάνε σουξέ από το παρελθόν με αποτέλεσμα να παίρνω συνεχώς παράταση από το σύμπαν για κάτι καινούργιο. Η τηλεόραση είναι κάτι που δεν με αφορά. Υπό την έννοια ότι δεν θα την κυνηγήσω ποτέ. Αν εκείνη με προσεγγίσει, δεν την απορρίπτω. Σαφώς θα ακούσω τι έχει να προτείνει. Απλώς τώρα έχω την πολυτέλεια να πω όχι αν αυτό που μου προταθεί δεν με ενθουσιάζει. Ο Γιώργος (Μαργαρίτης) είναι φίλος, αν θέλετε το πιστεύετε, 30 χρόνια ακριβώς. Του έχω κάνει την παραγωγή στο άλμπουμ που έβγαλε το 1995. Ναι, πριν κάνω το δίσκο με τον πατέρα μου! Μου ζήτησε να συμμετέχω στη συναυλία του και δέχθηκα με μεγάλη χαρά!