Βασίλης Διαμαντόπουλος: Ο ανυποχώρητος, ο αντισυμβατικός, ο ιδεολόγος και ο δάσκαλος

Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος γεννήθηκε στις 15 Νοεμβρίου του 1920 στον Πειραιά. Σπουδάζοντας στη Νομική Αθηνών ανακαλύπτει ότι δεν είναι αυτό που ονειρεύονταν για τον εαυτό του. Την εγκαταλείπει γρήγορα για να ακολουθήσει το όνειρο τής υποκριτικής, δίνοντας εξετάσεις στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Γρήγορα όμως θα εγκαταλείψει και τη «συμβατική» σχολή του Εθνικού για να μπει στο σύμπαν του Κάρολου Κουν, όταν ο φωτισμένος θεατράνθρωπος ιδρύει τη δική του δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης το 1942. Την ίδια χρονιά θα παίξει στο Θέατρο Τέχνης την «Αγριόπαπια» του Ίψεν, ενώ μέχρι το 1949 που θα παραμείνει κοντά στον Κουν και θα παίξει περισσότερους από 30 ρόλους που τον καθιέρωσαν ως πρωταγωνιστή του θεάτρου.

Δίδαξε υποκριτική από νέος στις δραματικές σχολές του «Θεάτρου Τέχνης» και του Εθνικού Θεάτρου, ενώ ίδρυσε και δική του δραματική σχολή, που λειτούργησε παράλληλα με το «Νέο Θέατρο». Το 1983 δημιούργησε το «Θεατρικό Εργαστήρι» και το 1994 τη δραματική σχολή «Ίασμος».
Στον κινηματογράφο θα πρωτοεμφανιστεί το 1948 στο «Μαρίνος Κοντάρας του Γιώργου Τζαβέλλα ερμηνέυοντας  έναν χαρακτηριστικό ρόλο στο εξαιρετικό «Αμαξάκι του Ντίνου Δημόπουλου, ενώ η πρώτη του επιτυχία θα έρθει δυο χρόνια μετά, το 1959, στην κομεντί «Να Πεθερός, να Μάλαμα» σε σενάριο Δημήτρη Ψαθά και σκηνοθεσία Μάριου Νούσια.

Ο Νόμος 4000 και οι συγκλονιστικές ερμηνείες

Το 1962 θα ερμηνεύσει συγκλονιστικά τον αυστηρό καθηγητή στο κοινωνικό δράμα «Νόμος 4000» του Γιάννη Δαλιανίδη, ενώ την ίδια χρονιά θα κάνει και τη δραματική κωμωδία «Ψηλά Τα Χέρια Χίτλερ» του Ροβήρου Μανθούλη, έχοντας δίπλα του τον Θανάση Βέγγο. Γρήγορα έρχεται η στιγμή που ο Διαμαντόπουλος παίρνει αποστάσειςα από τον ελληνικόκινηματογραφος και αφοσιώνεται στο θέατρο. Συγκλονιστικός υπήρξε στη δραματική κωμωδία του Θόδωρου Μαραγκού «Μάθε Παιδί μου Γράμματα» (1981), στο ρόλο και πάλι ενός συντηρητικού καθηγητή που βλέπει τα παιδιά του να επαναστατούν. Για την ερμηνεία του τιμήθηκε με το βραβείο πρώτο ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Η τηλεόραση και τι δήλωνε για την απήχηση των ρόλων του

Στην τηλεόραση εμφανίσθηκε από πολύ νωρίς, ήδη από τα πρώτα βήματα του ΕΙΡ (σημερινής ΕΡΤ), με το μονόπρακτο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Αυτός και το παντελόνι του» (1966). Εκτός από το «Εκείνος κι εκείνος», έπαιξε σε σειρές, όπως «Ο συμβολαιογράφος», «Χατζηεμμανουήλ», «Αλέξανδρος Δελμούζος», «Λαυρεωτικά», «Η αγάπη άργησε μια μέρα» και στην τηλεταινία του Γιάννη Σμαραγδή «Καλή σου νύχτα κυρ Αλέξανδρε» (1981), όπου υποδύθηκε τον Α.λέξανδρο Παπαδιαμάντη. Το 1977 έγραψε και σκηνοθέτησε την κωμική σειρά «Από την κλειδαρότρυπα», με πρωταγωνιστές τον ίδιο, τη Χρυσούλα Διαβάτη και τον Θύμιο Καρακατσάνη.

«O ηθοποιός ταυτίζεται με το ρόλο του και το κοινό, τον βλέπει σαν ρόλο. Πιστεύω, οτι δεν τυποποιήθηκα στην τηλεόραση, γιατί τα πράγματα που ερμήνευσα ήταν τελείως διαφορετικά. Προσπαθώ αυτό που έχω να κάνω να με κεντρίζει δημιουργικά. Αυτό που συχνά με ευχαριστεί, είναι, όταν με σταματούν άγνωστοι άνθρωποι στο δρόμο, οι οποίοι εκφράζουν το θαυμασμό τους λέγοντας: «Είσαι σπουδαίος άνθρωπος». Αυτό με εγκαρδιώνει περισσότερο, από αυτούς που λένε: «Είσαι σπουδαίος ηθοποιός».

Η τηλεόραση έχει χτυπήσει αποφασιστικά το θέατρο, όμως αυτό το αναγκάζει να προσπαθήσει περισσότερο. Έχει δώσει δουλειά σε πολλούς ηθοποιούς, όμως τους έχει βλάψει ερμηνευτικά με τις ευκολίες της. Πιστεύω, οτι η μεγάλη δύναμη της τηλεόρασης είναι το ντοκιμαντέρ και η είδηση…»

Το θέατρο και η αφοσίωση του

Μέχρι και το 1949, που παρέμεινε στο Θέατρο Τέχνης, ερμήνευσε περισσότερους από 30 ρόλους που τον καθιέρωσαν ως πρωταγωνιστή του ελληνικού θεάτρου. Ανάμεσα στα έργα που έπαιξε ήταν και τα «Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε» του Πιραντέλο, «Ρόσμερσχολμ» και «Βρικόλακες» του Ίψεν, «Για ένα κομμάτι γης» του Κόλντγουελ, «Βυσσινόκηπος» του Τσέχοφ, «Εμείς και ο χρόνος» και «Ο ανακριτής έρχεται» του Πρίσλεϊ, «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» και «Ο θάνατος του εμποράκου» του Άρθουρ Μίλερ, «Ματωμένος γάμος» του Λόρκα, «Πόθοι κάτω από τις λεύκες» του Ευγένιου Ο’ Νιλ, «Το φιόρο του Λεβάντε» του Ξενόπουλου, «Λεωφορείο ο πόθος» του Τένεσι Ουίλιαμς και «Άννα Λουκάστα» του Τζόρνταν.

Το 1958 είναι έτος – σταθμός στην καριέρα του. Ιδρύει το «Νέο Θέατρο», που εγκαινιάζει το σημερινό θέατρο «Αλάμπρα» και λειτουργεί έως το 1966 με πρωταγωνίστρια την τότε σύντροφό του Μαρία Αλκαίου.

Η δικτατορία ανακόπτει τη θεατρική του πορεία. Αυτοεξορίζεται στο Παρίσι, αλλά θα επιστρέψει στην Ελλάδα το 1970. Αρχικά συνεργάζεται με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (ΚΒΘΕ) και αργότερα με το «Θέατρο Σάτιρα» του Γιώργου Μιχαλακόπουλου, στου οποίου την ίδρυση συμμετείχε και ο ίδιος. Οι δυο τους το 1972 θα γράψουν ιστορία στη μικρή οθόνη με τη συμμετοχή τους στην τηλεοπτική σειρά «Εκείνος κι Εκείνος», με τα γεμάτα αντικαθεστωτικούς υπαινιγμούς κείμενα του Κώστα Μουρσελά.

Πίστευε ότι δεν μπορούμε να υπάρξουμε μόνοι. «Υπάρχουμε – έλεγε – επειδή συνυπάρχουμε. Αν απομονωθούμε, όπως συμβαίνει δυστυχώς στις μέρες μας, νομίζω ότι αυτό σημαίνει θάνατο».