Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024
weather-icon 21o
«Πρέπει να υμνούμε και τον πόνο γιατί αυτό είναι ζωή»

«Πρέπει να υμνούμε και τον πόνο γιατί αυτό είναι ζωή»

«Η κάτω μοίρα - που δεν έχεις στον ήλιο μοίρα. Δεν λεγόταν, δεν το άρθρωνε κανείς, αλλά ένιωθες ότι αυτοί οι άνθρωποι ήθελαν κάτι άλλο για μας και το επικοινωνούσαν»

Η απώλεια – τραγικά επίκαιρη – του πατέρα του καθόρισε τη ζωή του Θοδωρή Γκόνη. Την απουσία του την αισθάνεται περισσότερο σήμερα, ιδιαίτερα όταν θέλει απλώς να του πει μια ιστορία. Σαν εκείνες που αφηγείται στους στίχους του.

Δεν μπορώ παρά να ξεκινήσω από τον ιδιαίτερο τίτλο της νέας σας δουλειάς «Δεν ήμουνα ποτέ εδώ» (από τη Μικρή Αρκτο, μουσική Χρήστος Θεοδώρου, ερμηνεύουν οι Πάρις Κιμιωνής και Χριστίνα Μαξούρη). Πώς τον επιλέξατε;  

Χαίρομαι πολύ γι’ αυτή. Ημουν στην Καβάλα ακόμη και μου έστειλαν το υλικό με MP3. Βασανιστήκαμε περίπου δύο χρόνια. Ο τίτλος, νομίζω, είναι το τέλειο επιτύμβιο: δεν ήσουν ποτέ εκεί που σ’ έχουν θάψει. Το «τώρα» δεν με αφορούσε ποτέ. Με απασχολούσαν το χθες και το αύριο.

Ομως η ζωή είναι τώρα.  

Ναι, αλλά ο ρυθμός τον οποίο ακολουθούμε είναι παλιός και τον συνεχίζουμε. Αυτή είναι η θέση μου για την τέχνη. Η επιστήμη εξελίσσεται, η τέχνη συνεχίζει: το θέατρο, το τραγούδι κ.λπ. Παίρνεις την παράδοση και προχωράς. Και για να επιστρέψουμε στη δουλειά, πρόκειται για έναν κύκλο 10 τραγουδιών τα οποία είναι ανοιχτά στην ερμηνεία. Πολλές φορές δεν ξέρω κι εγώ τι θέλω να πω. Το ακούω ξανά με τους ακροατές κατά κάποιο τρόπο. Υπάρχει μια σύνδεση απαραίτητη.

Πριν αρχίσουμε να ηχογραφούμε, μου είπατε ότι σήμερα δεν πάσχουμε τόσο πολύ από τραγούδια όσο από ερμηνευτές. Δεν υπάρχουν ωραίες φωνές; Γιατί τώρα τα νέα παιδιά είναι πιο μελετημένα.

Ναι, αλλά είναι μόνοι τους. Η Βίκυ Μοσχολιού όταν τραγουδούσε ήταν 100 κοπέλες μαζί. Την ακούς να λέει «Τα τρένα που φύγαν» και ο τρόπος που το τραγουδάει είναι σαν να λέει «τα τρένα που ήρθαν». Δεν μου αρέσει ο κλαψιάρικος τρόπος. Ξέρεις, όταν το νύχι βγαίνει προς τα μέσα αιμορραγεί άσχημα. Σαν να υπάρχει και ν’ ακολουθούν ένα ρητό που λέει «αν είμαι στενοχωρημένος υπάρχω». Οχι! Αν είμαι χαρούμενος υπάρχω. Το ίδιο ισχύει και στο θέατρο. Πρέπει να υμνούμε και τον πόνο γιατί αυτό είναι ζωή. Και για τους έρωτες δεν έχω μεγάλες ιδέες. Είναι ένα δύσκολο γήπεδο, όπου εκεί συναντάει κανείς μόνο τα κόκαλα των ερωτευμένων. Είναι κοινοτάφιο. Πάνω απ’ όλα, όπως είπα ξανά, είναι η ίδια η ζωή.

Το ζει κανείς αληθινά.

Τι σημαίνει αληθινά; Η γοητεία και τα μυστικά της οδοιπορίας του καθενός είναι πολύ προσωπικά. Οταν είσαι στην πρώτη γραμμή της ζωής σου, δεν ακούς τη φωνή πίσω σου και θα φας μπροστά τη σφαίρα. Προχωράς όμως.

Εσείς από πού αρχίσατε να προχωράτε;

Γεννήθηκα στο Ναύπλιο. Οι γονείς ήταν αγροτικής καταγωγής και πολύ πιο βαθιά, αν θέλεις, κτηνοτροφικής. Ηταν άνθρωποι της γης. Αυτό ήταν μεγάλο προσόν.

Και με το γράψιμο πώς ασχοληθήκατε;

Υπήρχε η επιθυμία να ξεφύγω από την «κάτω μοίρα». Ηταν η ευχή από το σπίτι ότι «θα πρέπει να ξεφύγεις από αυτό».

Το «αυτό» ποιο ήταν;

Η κάτω μοίρα – που δεν έχεις στον ήλιο μοίρα. Δεν λεγόταν, δεν το άρθρωνε κανείς, αλλά ένιωθες ότι αυτοί οι άνθρωποι ήθελαν κάτι άλλο για μας και το επικοινωνούσαν.

Εχετε μια εικόνα από εκείνα τα χρόνια που να περιγράφει αυτή την αγωνία;

Υπήρχε παντού διάχυτη, στους δικούς μου ανθρώπους, τους γονείς, τους συγγενείς, τους φίλους. Διαπερνούσε το πολύ κλειστό και δύσκολο περιβάλλον: ότι πρέπει να φύγεις από εκεί, ν’ απομακρυνθείς.

Πηγαίνατε μαζί με τους γονείς στα χωράφια;

Βεβαίως. Εχασα τον πατέρα μου όταν ήμουν 14 ετών. Δούλεψα πολύ από μικρός «στα εστιατόρια που τρών’ τα συνεργεία» (σ.σ.: από το άλμπουμ με τον Νίκο Ξυδάκη «Κοντά στη δόξα μια στιγμή, 1987»), όπως έγραψα μετά. Εκείνο που μου έρχεται ως εικόνα τώρα είναι ότι την εποχή εκείνη όπου οι άνθρωποι είχαν ελάχιστα αγαθά στη διάθεσή τους, αν πήγαινες στο σπίτι τους, από το τίποτα έφτιαχναν τα πάντα.

Η απώλεια του πατέρα σας έγινε τραγούδι;

Το «Ολοι μου λέν’ πως δεν μπορώ» (σ.σ.: από τον δίσκο σε μουσική του Νίκου Ξυδάκη «Κάιρο, Ναύπλιο, Χαρτούμ»). Η απώλεια αυτή ήταν τόσο δύσκολη και τραυματική όσο και ευεργετική.

Με ποιο τρόπο;

Αναγκάστηκα να γίνω πατέρας του εαυτού μου και αυτό είχε ενδιαφέρον. Με βοήθησε πολύ στη ζωή μου. Αλλά όταν βίωνα την απουσία του δεν συνειδητοποιούσα πόσο δυσβάσταχτη θα γινόταν όταν μεγαλώσω. Τότε έπρεπε να ζήσω και είχα στρέψει εκεί τις δυνάμεις μου. Η απουσία είναι πιο μεγάλη τώρα, γιατί αντιλαμβάνομαι ότι δεν κατάφερα να πω κάποια πράγματα μαζί του.

Τι θα του λέγατε;

Πολλά. Να, για τον καφέ που πίνουμε τώρα, το τσιγάρο που κάπνιζε. Σαφώς μέχρι έναν βαθμό η απουσία του «τροφοδότησε» την όποια δημιουργία μου. Ομως ξαναλέω ότι δεν είχα συνείδηση, δεν «κοίταζα» τα πόδια μου καθώς χόρευα. Αν τα κοίταζα, θα έπεφτα. Ενιωθα ότι μου έλειπε, όταν ήθελα να του πω μια ιστορία. Ετσι έφτιαχνα τις ιστορίες μου για να τις ακούσουν οι άλλοι άνθρωποι. Οταν φεύγει ένας δικός σου, δεν κλαις που πέθανε αλλά που δεν έζησε. Οι άνθρωποι εκείνης της εποχής και τάξης δεν έζησαν ποτέ. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα πολύ μεγάλο. Γι’ αυτό γελάω όταν ακούω κάποιους από μας να λένε πως δυσκολευόμαστε.

Πότε ξεφύγατε από την «κάτω μοίρα», όπως τη χαρακτηρίσατε;

Οταν ήρθα στην Αθήνα για να σπουδάσω στο Οικονομικό. Δεν πήρα το πτυχίο αφού ασχολήθηκα με το θέατρο. Πού να το φανταστώ ότι τώρα θα μου χρειαζόταν (γελάει). Ηταν μια εποχή έντονης πολιτικοποίησης τότε. Θυμάμαι την ατμόσφαιρα, τον καπνό των τσιγάρων στις συνελεύσεις. Εγώ δεν κάπνισα ποτέ.

Παρόλο που γράψατε πολλά τραγούδια για τσιγάρα.

Λόγω του πατέρα μου. Κάπνιζε πολύ. Οταν έβαζα το χέρι μου στην τσέπη, μύριζε ο καπνός. Γι’ αυτό μου αρέσει και η μυρωδιά του καπνού. Αν δεν απουσίαζε ο πατέρας μου, ίσως να μην ήμουν έτσι όπως είμαι. Επειτα άρχισα να εργάζομαι σε χιλιάδες δουλειές για να ζήσω. Αρχισα από τα τούβλα και κατέληξα σε βιβλιοπωλείο. Ημουν πολύ τυχερός γιατί ήταν αυτό που ήθελα. Βοήθησαν οι συγκυρίες, οι έρωτες, τα πάθη. Μπήκα κι εγώ σε αυτή τη μεγάλη θάλασσα και ήπια πολύ νερό, αλμυρό. Εκανα τα λάθη μου, δεν πνίγηκα – όπως οι περισσότεροι δηλαδή.

Ποιο από τα λάθη σας θεωρείτε μεγαλύτερο;

Δεν το έχω καταλάβει ακόμη – αλήθεια.

Στο θέατρο πώς φτάσατε;

Είχα αρχίσει να διαβάζω πολύ δουλεύοντας στο βιβλιοπωλείο. Πίστευα ότι δεν είχα κανένα ταλέντο, καμία ιδιαίτερη κλίση. Η ταυτότητά μου γράφει δημότης Παλαιάς Επιδαύρου και όσο ζούσα στο Ναύπλιο δεν είχα πάει ποτέ στο αρχαίο θέατρο, γιατί δούλευα τα καλοκαίρια. Πήγα για πρώτη φορά ως ηθοποιός του Χορού, μαθητής στη δραματική σχολή του Κατσέλη. Για καλή μου τύχη με είχε συμπαθήσει πολύ ο δάσκαλος, κάτι είδε σ’ εμένα. Κάποια στιγμή που ήθελα να φύγω, με κράτησε. Πολλές φορές που αντιλαμβανόταν ότι δυσκολευόμουν να καταβάλω τα δίδακτρα, δεν μου έπαιρνε χρήματα. Δεν το έκανε μόνο σε μένα αλλά και σε άλλους μαθητές. Επειτα συνεργάστηκα με τον Λευτέρη Βογιατζή, τη Μάγια Λυμπεροπούλου, τον Βασίλη Παπαβασιλείου, ο οποίος είναι ο επόμενος μεγάλος μου δάσκαλος.

Ζούσατε από το θέατρο, αλλά είχατε και μια παράλληλη ζωή με το τραγούδι.

Επρεπε να δουλεύω. Ξέρεις, όταν πρέπει να στέλνεις τα εμβάσματα για να είσαι συνεπής στις υποχρεώσεις σου φτιάχνεις αλλιώς τη ζωή σου.

Σας καθόρισε δηλαδή η ανάγκη. Θυσιάσετε όνειρα;

Βέβαια. Σαφώς και θυσίασα – αλλά όχι και την Ιφιγένεια για να πάω στην Τροία. Το μόνο που μπορώ να πω – έτσι λίγο μικρόψυχα – είναι ότι θα έγραφα καλύτερα πράγματα αν δεν είχα μπλέξει με το θέατρο τόσο πολύ. Από την άλλη, το θέατρο με βοήθησε για να γράψω καλύτερα. Νομίζω, μ’ έσωσε ότι ανάμεσα στη σιγουριά και την ελευθερία επέλεγα την ελευθερία.

Ηρωικό ακούγεται.

Καθόλου. Μπορεί να είναι ιδιοτροπία ή ένα κόμπλεξ. Μπορεί ακόμη να είμαι δέσμιος των κόμπλεξ που έχω.

Ποιο προσπαθείτε να τιθασεύσετε και δεν μπορείτε;

Οτι αισθάνομαι καλύτερα μόνος μου και αυτό δεν είναι καλό. Μπορεί να γίνει και επικίνδυνο. Αλλο να είσαι μοναχικός και άλλο «μοναχιασμένος». Θέλει ικανότητες μεγάλου «χορευτή» για να μη γίνεις μίζερος. Εχω θυσιάσει πολλούς ανθρώπους, έφυγα από τη ζωή τους, που πιθανόν δεν θα έπρεπε, ίσως να τους αδίκησα.

Εσάς σας έχουν αδικήσει;

Δεν μου πέφτει λόγος, αλλά πιθανότατα.

Πώς ονειρεύεστε τη ζωή σας;

Να μπορώ να περπατάω, να γράφω και να έχω δυο τρεις φίλους αυστηρούς. Να μη χρειάζεται να γράψω στα social media «σ’ εκτιμώ» για να το πιστέψει.

Sports in

Οριστικό: Απορρίφθηκε το αίτημα της Φενέρμπαχτσε πριν τον Ολυμπιακό

Οριστική απόφαση για τον αγώνα Σούπερ Καπ της Φενέρμπαχτσε πριν τα ματς με τον Ολυμπιακό για το Europa Conference League

Ακολουθήστε το in.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

in.gr | Ταυτότητα

Διαχειριστής - Διευθυντής: Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος

Διευθύντρια Σύνταξης: Αργυρώ Τσατσούλη

Ιδιοκτησία - Δικαιούχος domain name: ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ ΜΜΕ Α.Ε.

Νόμιμος Εκπρόσωπος: Ιωάννης Βρέντζος

Έδρα - Γραφεία: Λεωφόρος Συγγρού αρ 340, Καλλιθέα, ΤΚ 17673

ΑΦΜ: 800745939, ΔΟΥ: ΦΑΕ ΠΕΙΡΑΙΑ

Ηλεκτρονική διεύθυνση Επικοινωνίας: in@alteregomedia.org, Τηλ. Επικοινωνίας: 2107547007

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024