Δάσκαλοι του φλερτ, κατάκτηση κι απελπισία – Ο παράξενος κόσμος των μαθημάτων του έρωτα

Τι μπορεί να περιλαμβάνει το ωρολόγιο πρόγραμμα ενός σεμιναρίου για… φλερτ; Αυτό δεν είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε ακριβώς, αν και οι επαΐοντες στην Ελλάδα και διεθνώς παρουσιάζουν μια σειρά από πανομοιότυπα βήματα: Θεωρητική εκπαίδευση, ανάλυση πιθανών σεναρίων, παιχνίδια ρόλων και, φυσικά, πρακτική άσκηση.

Και ανταμείβονται για τις υπηρεσίες που προσφέρουν με ποσά που δεν μπορεί να εντοπίσει κανείς με μια απλή επίσκεψη στις ιστοσελίδες τους. Άλλωστε, οι υπηρεσίες τους, όπως τονίζουν, είναι εξατομικευμένες και προσαρμόζονται στις ανάγκες του κάθε άντρα.

Παρά το γεγονός ότι τέτοιου είδους σχολές υπάρχουν εδώ και πολλά, πολλά χρόνια – περίπου από την κυκλοφορία του βιβλίου που δημιούργησε τον «κλάδο» το 2005 με τίτλο «The Game: Penetrating the Secret Society of Pickup Artists» (που χονδροειδώς μεταφράζεται ως «Το Παιχνίδι: Διεισδύοντας στη Μυστική Κοινωνία των Καλλιτεχνών του Πεσίματος»), μέχρι και σήμερα η ύπαρξή τους ξαφνιάζει τον αμύητο.

Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που δηλώνουν «ειδικοί» στο φλερτ; Γιατί απευθύνονται αποκλειστικά σε άνδρες; Και τελικά, ποιο είναι το πρόβλημα με τις υπηρεσίες τους;

Η «ανδρόσφαιρα» και οι παραφυάδες της

Γράφοντας λίγο καιρό πριν για τους incels, είχαμε αναφερθεί στο λεγόμενο «manosphere», τις συγκοινωνούσες διαδικτυακές κοινότητες ανδρών που συνδέονται μέσα από τον συνειδητό ή υποσυνείδητο μισογυνισμό τους. Και μπορεί οι incels να αποτελούν το πιο τρομακτικό και παράλληλα θλιβερό παράδειγμα του συγκεκριμένου χώρου, όμως οι pickup artists βρίσκονται μόνο κάποια σκαλιά μακριά από αυτούς.

Κοινός παρονομαστής στο manosphere («ανδρόσφαιρα», σε κακά ελληνικά) είναι το red pill (κόκκινο χάπι), μια εικόνα εμπνευσμένη από τη σειρά ταινιών The Matrix. Αν κάποιος επιλέξει να το καταπιεί, βλέπει την αλήθεια για τον κόσμο. Και η αλήθεια, σύμφωνα με ανησυχητικά μεγάλο αριθμό χρηστών του διαδικτύου, είναι ότι το 80% των γυναικών ενδιαφέρεται μόλις για το 20% των ανδρών. Μια στατιστική τόσο ξεκάθαρα γεννημένη από την κοιλιά των υποστηρικτών της, που δεν θα άξιζε καν σχολιασμού αν δεν είχε οδηγήσει ακόμη και σε μαζικές δολοφονίες.

Την «αλήθεια» του σκληρού ανταγωνισμού των ανδρών για μια γυναίκα που να πληροί μια σειρά από συχνά παράλογες προϋποθέσεις, καθοδηγεί τις παράξενες ιδεολογίες του συνόλου των μετεχόντων στο manosphere. Η διαφορά τους έγκειται στον τρόπο που επιλέγουν να διαχειριστούν αυτή την πεποίθηση.

Μια κατηγορία είναι εκείνοι που δηλώνουν ότι παραιτούνται από την προσπάθεια, βαφτίζοντας τους εαυτούς τους «Άνδρες που Τραβούν τον Δικό τους Δρόμο» και προτιμούν αντί να αναζητούν την ευτυχία, να αναλώνονται σε μισογύνικα λογύδρια στις πιο βρώμικες γωνιές του Reddit, του 4Chan και του 8Chan. Οι δεύτεροι είναι, φυσικά, οι incels, οι οποίοι θεωρούν ότι η μόνη λογική αντίδραση απέναντι σε έναν τόσο «άδικο» κόσμο, είναι η εκδίκηση ή η αυτοκτονία. Και οι τρίτοι είναι οι Pickup Artists, που ακολουθούν μια φαινομενικά πιο υγιή διαδρομή.

Για τους Pickup Artists ο «κανόνας του 80/20» είναι πάνω από όλα μια πρόκληση. Το «παιχνίδι», όπως εξάλλου το αποκαλούν, μπορεί να στηρίζεται σε άδικους κανόνες, όμως έχει παραθυράκια που επιτρέπουν σε όσους γνωρίζουν πώς να ελίσσονται να μεταπηδήσουν στην κατηγορία του 20%.

Τεχνικές και life coaching

Υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις απέναντι στο πώς μπορεί κανείς να επιτύχει αυτόν του το στόχο. Ο πιο διάσημος Pickup Artist αυτή τη στιγμή, ο Roosh V, όπως είναι γνωστός, προκρίνει κυριολεκτικά την προσπάθεια να κοροϊδέψεις το θύμα του φλερτ σου και να σπάσεις το ηθικό της προκειμένου να πετύχεις τον στόχο σου.

«Ποτέ να μην της λες ότι είναι όμορφη, γιατί θα την κάνεις να νιώσει ότι είναι καλύτερη από σένα», γράφει σε ένα από τα βιβλία του – τα οποία, παρεμπιπτόντως, είναι δεκάδες και χωρίζονται μεταξύ άλλων με βάση την… καταγωγή των γυναικών στις οποίες απευθύνεται ο εκάστοτε «παίκτης».

Στην Ελλάδα, αντίστοιχη σχολή φαίνεται να ακολουθεί πιο υγιείς διαδρομές, προτείνοντας στους μαθητές της να νιώσουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, να τολμήσουν, να πάρουν πρωτοβουλία και να… βιάζονται να μπουν στον προσωπικό χώρο των γυναικών που προσεγγίζουν για λίγα δευτερόλεπτα, προκειμένου να δημιουργήσουν ερωτισμό.

Και αν εξαιρέσουμε τη «συνταγή» των κατάλληλων αποστάσεων, μοιάζει πράγματι να μην λέει και κάτι παράλογο. Προσωπικά, δεν είμαι σίγουρη αν ισχύει το ίδιο και για την «πρακτική άσκηση», με την προσέγγιση έως και 30 γυναικών σε ένα βράδυ, για να διαπιστωθούν λάθη και παραλείψεις. Άλλωστε, η λογική της «τέχνης του φλερτ» είναι ακριβώς αυτή: θα προσεγγίσεις ξανά και ξανά, θα απορριφθείς πολλές φορές, θα τα «καταφέρεις» πολλές ακόμη και αν μη τι άλλο όλη αυτή η προσπάθεια θα σε κάνει καλύτερο στο κυνήγι.

Πού είναι το πρόβλημα;

Πρώτα από όλα, η ίδια η ποσοτικοποίηση του φλερτ – όχι γιατί έχουμε κάποιο πρόβλημα με τους ανθρώπους με πολλές εμπειρίες, αλλά γιατί η μέτρηση της ερωτικής «επιτυχίας» σε απόλυτους αριθμούς ενέχει εκ των πραγμάτων μια κάποια αντικειμενοποίηση. Με άλλα λόγια, επιτυχία δεν είναι αν στις τριάντα φορές που θα προσεγγίσεις μια γυναίκα στην τύχη, θα αντιδράσουν θετικά οι 29, αλλά το κατά πόσον όταν μιλάς με έναν άνθρωπο (τη φορά) θα περάσετε καλά και οι δυο σας, ακόμη κι αν η αλληλεπίδρασή σας δεν καταλήξει πουθενά.

Δεύτερον, δεν μπορεί παρά να προκαλεί υποψίες και μόνο το γεγονός ότι οι υπηρεσίες αυτές απευθύνονται πάντα και αποκλειστικά σε straight άνδρες. Και τους μαθαίνουν πάντα και αποκλειστικά ποιον τύπο straight άνδρα θέλουν όλες οι straight γυναίκες. Μπορεί ο «τύπος» αυτός να ξεφεύγει από το κλισέ του «πλούσιου και ψηλού» και να αποκτά πιο ευέλικτα χαρακτηριστικά. Να μετατρέπεται, ας πούμε, στον «ετοιμόλογο και με αυτοπεποίθηση». Όμως ό,τι κι αν είναι αυτό που Τον ορίζει, δεν παύει να είναι μια αφαίρεση, που διαιωνίζει επικίνδυνα στερεότυπα περί «ανδρών από τον Άρη και γυναικών από την Αφροδίτη».

Τρίτον, οι υπηρεσίες αυτής της κατηγορίας απαντούν σε πραγματικές ανάγκες, τις οποίες στην καλύτερη περίπτωση είναι αμφίβολο αν μπορούν να αντιμετωπίσουν. Ένας άνθρωπος που δυσκολεύεται τόσο πολύ να προσεγγίσει ένα άτομο που το ενδιαφέρει, είναι πιθανό να βιώνει και άλλες, βαθύτερες δυσκολίες που χρήζουν ψυχανάλυσης – και όχι φθηνών τρικ «κατάκτησης».

Τέλος, το πρόβλημα είναι η ίδια η ιδέα της κατάκτησης, που εγγενώς φέρει μέσα της τις μορφές του κυνηγού και του θηράματος. Και στις περιπτώσεις πολλών τέτοιων στρατηγικών, μια δυσκολία στην αποδοχή του «όχι». Το φλερτ, από όπου κι αν φαίνεται να ξεκινάει, ποτέ δεν είναι υπόθεση του ενός. Και όταν είναι δυσάρεστο για τη μια πλευρά, θα πρέπει υποχρεωτικά να είναι και για τις δυο.

Διαβάζουμε στο internet συμβουλές προς επίδοξους κατακτητές όπως «να επιμένεις να σου δώσει το τηλέφωνό της, γιατί το Facebook συνήθως το δίνουν σε εκείνους που θέλουν να αποφύγουν». Η σωστή συμβουλή πάντα και σε όλους είναι «άφησέ τες, αν αυτό επιθυμούν, να σε αποφύγουν». Κανένας και καμιά δεν μας χρωστά τον χρόνο ή την υπομονή του και οφείλουμε να την/τον κάνουμε να αισθανθεί ασφαλής ότι μπορεί να μας απορρίψει χωρίς να αντιμετωπίσει έστω και την απλή ανεπιθύμητη επιμονή.

Πραγματικότητες που πρέπει να προβληματίζουν

Μιλώντας για τις ρίζες αυτού του επαγγελματικού κλάδου, αξίζει να αναφερθούμε στις πραγματικές ζωές των δύο πιο επιφανών εκπροσώπων του. Ο μεν Roosh V, με τα εξειδικευμένα βιβλία για τις γυναίκες από διαφορετικές χώρες (η πολλαπλότητα των οποίων εξαντλείται στον τόπο καταγωγής τους), έχει υποστηρίξει ότι ο βιασμός που πραγματοποιείται «μέσα σε ιδιωτική περιουσία» θα έπρεπε να είναι νόμιμος, καθώς κατά τη γνώμη του μια γυναίκα που αποφασίζει να πάει στο σπίτι ενός άνδρα έχει ήδη συναινέσει στη σεξουαλική επαφή. Σε ένα από τα βιβλία του, άλλωστε, αναφέρει ευθέως ότι βίασε μια γυναίκα που ήταν πολύ μεθυσμένη για να παραχωρήσει τη συναίνεσή της.

Ο δε Νιλ Στράους, συγγραφέας του περιβόητου «The Game» από το οποίο άρχισαν όλα, έχει δηλώσει ανοιχτά ότι μετανιώνει για τις απόψεις που είχε όταν έγραψε το βιβλίο του. Πλέον, τα σεμινάρια που διοργανώνει δεν έχουν στόχο να μάθουν στους άνδρες πώς να γίνουν πιο αποτελεσματικοί στο παιχνίδι του φλερτ, αλλά πώς να αναρρώσουν από τέτοιου είδους μισογύνικες νοοτροπίες, για να κατορθώσουν να έρθουν σε πραγματική επαφή με άλλους ανθρώπους. Μεταξύ άλλων, έχει παραδεχτεί πως την περίοδο που έγραφε το best-seller του είχε «προβλήματα», τα οποία δεν συνειδητοποίησε παρά μόνο όταν αναγκάστηκε να κάνει ψυχοθεραπεία, προκειμένου να μην τον εγκαταλείψει η τότε σύντροφός του.

Και ίσως τα παραδείγματά τους να είναι οι καλύτεροι λόγοι για να εγκαταλείψουμε για πάντα την ιδέα της «εκμάθησης» του φλερτ – και σίγουρα να πάψουμε να προσφέρουμε όλο και μεγαλύτερη ορατότητα σε εκείνους που ισχυρίζονται πως μπορούν να μας το μάθουν.