Σαββόπουλος : Μια νέα γενιά ηρώων θα βγει σύντομα μπροστά

Ο Διονύσης Σαββόπουλος για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά σηκώνει αυλαία στο θρυλικό Άλσος και παρουσιάζει ένα πρόγραμμα ψηλών προδιαγραφών και μεγάλης συγκίνησης.

«Στο Woodstock εγώ ήμουν εδώ» λέει ο Νιόνιος και καταφέρνει με μεγάλη μαεστρία να μπλέξει τραγούδια που ακούστηκαν στην ιστορική συναυλία με δικές του μεγάλες επιτυχίες.

Στο πλευρό –κυριολεκτικά στο πλευρό του και όχι συμπληρωματικά- βρίσκονται τρία διαμάντια που δεν γνωρίζαμε αλλά σίγουρα θέλουμε να ξαναδούμε.

Η Αλεξάνδρα Σιετή, η Κλαυδία Παπαδοπούλου και ο Σάκης Ντόβολης σίγουρα δεν είχαν γεννηθεί στο Woodstock αλλά ο τρόπος που στέκονται μπροστά στις προβολές εκείνης της βραδιάς και ερμηνεύουν κομμάτια που οι περισσότεροι καταξιωμένοι τραγουδιστές δεν τολμάνε να αγγίξουν είναι εντυπωσιακός.

Όπως εντυπωσιακός είναι και ο Σταύρος Λάντσιας στο πιάνο και τα ντράμς και ο Γιώτης Κιουρτσόγλου στο μπάσο και τα τύμπανα που οργώνουν την σκηνή και δεν σε αφήνουν να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους.

Το δίδυμο του Πυρήνα, δύο από τους καλύτερους έλληνες σολίστες πήραν δικαίως το περισσότερο χειροκρότημα στη πρώτη παρουσίαση του προγράμματος.

O Διονύσης Σαββόπουλος έχει λατρέψει πολύ αυτή τη συνεργασία. Και αυτό φαίνεται στα μάτια του, στον τρόπο που μας είπε τις ιστορίες του, στην ταπεινότητα με την οποία κατέβαζε την κιθάρα, γυρνούσε πίσω και κοίταζε τους νεότερους της παρέας να τραγουδούν.

Και πως θα μπορούσε να μην το κάνει βέβαια όταν ο Σάκης Ντόβολης τραγουδούσε Τζίμι Χέντριξ με τον «θεό» να παίζει κιθάρα στο videowall πίσω του και όταν η Αλεξάνδρα Σιέτη «τόλμησε» να ακουμπήσει την Τζάνις Τζόπλιν και το «Cry Baby». H Κλαυδία Παπαδοπούλου μετά από ένα συναρπαστικό «Ι put spell on you», μπροστά πάντα στα πλάνα με τους Creedence Clearwater Revival να τραγουδάνε στη σκηνή, μας αποκάλυψε ότι είναι μόλις 17 ετών και πάει στην Γ’ Λυκείου.

«Όλα αυτά τα τσογλάνια που ανέβηκαν στη σκηνή του Woodstock μας έδειξαν ότι πάνω από τον χιπισμό, τα ναρκωτικά, τις καταλήψεις και τον Μάη του ’68 υπάρχει ένα κύμα που ήθελε να ξεδιψάσει» ανέφερε ο Σαββόπουλος ανάμεσα σε δεκάδες ιστορίες για την δική του πορεία εκείνη την εποχή, τα βασανιστήρια, τη φυλακή, τα τραγούδια που έφτιαχνε μπροστά σε ασφαλίτες.

«Ήταν σαν απότομα να φούσκωσε η θάλασσα. Ύστερα  το νερά τραβήχτηκαν αλλά το σημάδι που άφησαν πάνω στο βράχο είναι πάντα εκεί. Είναι η αλήθεια για την επόμενη φορά. Τώρα πότε θα είναι δεν ξέρουμε» τόνισε και συνέχισε: «Ακούω τα εγγόνια μου που λένε για μια πιτσιρίκα από την Σουηδία που παλεύει για την κλιματική αλλαγή. Οι νέοι θέλουν ένα κόσμο λιγότερο βουλιμικό, λιγότερο καταναλωτικό. Εγώ πιστεύω ότι κάποια στιγμή μια καινούργια γενιά ηρώων θα βγει μπροστά και θα προετοιμάσει την καινούργια αναγέννηση του δυτικού κόσμου. Ως τότε εύχομαι να είναι χρυσά τα καλοκαίρια και τα φθινόπωρά σας και οι χειμώνες σας».

Εν κατακλείδι το πρόγραμμα που παρουσιάζει ο Σαββόπουλο έχει μια ειλικρίνεια και μια αμεσότητα. Έχει την τόλμη του ανθρώπου που μπορεί να κάνει πρόγραμμα με δικά του τραγούδια για πολλά συνεχόμενα 24ώρα και όμως επιλέγει να δώσει φωνή στο παρελθόν και το μέλλον ταυτόχρονα.

Επιλέγει και τα καταφέρνει να συγκινήσει με στιγμές ενός φεστιβάλ που συγκέντρωσε 400.000 ανθρώπους και έκανε τον Χέντριξ να σπάσει την πολύτιμη κιθάρα του μετά το «Hey Joe» και το διασκευασμένο ύμνο της Αμερικής.

Αλλά πάνω από όλα αποδεικνύει για ακόμη μια φορά ότι είναι ένας συναρπαστικός παραμυθάς που μεταπηδάει από την «Ωδή στον Καραϊσκάκη», στην «Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ» και από τη «Θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη» στον εξαιρετικό «Μικρό Μονομάχο» και σε δεκάδες άλλα κομμάτια που μπορεί να μην παίχτηκαν στο Woodstock αλλά έχουν σημαδέψει τη δική μας μνήμη.