«Αγωνιστές» υπέρ αδυνάτων ή ισχυρών;

Οσοι αμφισβητούν έμπρακτα τους νόμους, όσοι χτυπιούνται αλύπητα με την Αστυνομία στους δρόμους, όσοι παραβιάζουν δίχως δεύτερη σκέψη την έννομο τάξη, αγωνίζονται υπέρ των ισχυρών ή υπέρ των αδυνάτων; Αυτό είναι ένα εύλογο ερώτημα που αγγίζει την καρδιά της λειτουργίας μιας φιλελεύθερης δημοκρατίας.

Υστερα από εκατονταετίες πολιτικών προσπαθειών και πολιτειακών πειραματισμών, οι χώρες της Δύσης κατέληξαν σε ένα σύστημα διακυβέρνησης όχι τέλειο, αλλά, κατά γενική ομολογία, καλύτερο απ’ όλα τα άλλα. Τη φιλελεύθερη δημοκρατία. Που στηρίζεται στον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την τήρηση των νόμων και την εναλλαγή στην εξουσία κομμάτων μέσω ελεύθερων εκλογών.

Είναι αυτονόητο πως οι αποφάσεις κάθε κυβέρνησης είναι αδύνατον να ικανοποιούν όλους τους πολίτες. Κάποιοι δυσαρεστούνται και παραμένουν αντίθετοι. Γι’ αυτό στις δημοκρατίες κάποιοι κερδίζουν εκλογές και κάποιοι τις χάνουν, μένοντας στην αντιπολίτευση. Η δημόσια διοίκηση φροντίζει την εφαρμογή των κυβερνητικών αποφάσεων και τα σώματα ασφαλείας έχουν ρόλο την τήρηση των νόμων. Προφανώς, οι πλέον αδύναμοι εκ των πολιτών έχουν ανάγκη λειτουργίας αυτών των θεσμών. Διότι τους στηρίζουν απέναντι στους ισχυρούς, που δεν θα ήθελαν να περιορίζονται από τους νόμους. Και που μέσω ιδιωτικών στρατών θα μπορούσαν να επιβάλουν τον νόμο του ισχυρότερου.

Κατάλυση λοιπόν της δυνατότητας του κράτους να επιβάλει τον σεβασμό των νόμων, μέσω χρήσης της Αστυνομίας, διευκολύνει τον ισχυρό και τσακίζει τον αδύναμο. Ποιο είναι λοιπόν το νόημα της εξόρμησης δεκάδων «αγωνιστών» κομάντος, εκπροσώπων αντιπολιτευτκών κινημάτων, εναντίον ανδρών των σωμάτων ασφαλείας απλά και μόνο επειδή αυτοί βρίσκονται εκεί επιτελώντας το καθήκον τους; Η άρνηση υπακοής στους νόμους, η συλλογική αμφισβήτηση του νομικού μας πολιτισμού, ακόμη και η υιοθέτηση πράξεων βίας κατά πολιτικών ή κοινωνικών τους αντιπάλων, οδηγούν σε κατάλυση της δημοκρατικής έννομης τάξης.

Σε τέτοια περίπτωση κερδισμένοι δεν πρόκειται να βγουν οι αδύναμοι πολίτες που χρειάζονται τη δημοκρατική νομιμότητα για υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους. Οι ισχυροί θα πανηγυρίζουν διότι εκτός δημοκρατικών διαδικασιών θα επικρατήσει το δίκαιο του πανίσχυρου. Οπως βλέπουμε να συμβαίνει σε εγκληματικοποιημένες κοινωνίες της Λατινικής Αμερικής.

Σε μια δημοκρατία όταν κάτι δεν αρέσει, λ.χ. όριο ηλικίας για παρακολούθηση μιας ταινίας, γίνεται προσπάθεια να αλλάξει μέσω της κάλπης και της νομοθετικής μεταβολής. Ολα τα άλλα οδηγούν σε ανομία που ανοίγει τον δρόμο για την κυριαρχία μιάς πανίσχυρης ολιγαρχίας.

ΥΓ. Ο Νίκος Κοτζιάς μιλάει συχνά για το έργο του. Δεν αναφέρει όμως πως φρόντισε να τα σπάσει με τη Ρωσία, διευκολύνοντας έτσι τον Ερντογάν να χτίσει στέρεες γέφυρες που του επέτρεψαν αργότερα να επέμβει κατά των Κούρδων..