Ο Πέτρος Κλαμπάνης ονειρεύεται μια «αόρατη πόλη»

Ο Πέτρος Κλαμπάνης, ο μουσικός από τη Ζάκυνθο που οργώνει τον κόσμο, κυκλοφορεί σε λίγες μέρες νέα δισκογραφική δουλειά με τον τίτλο «Ιrrationalities».

Ο ταλαντούχος δεξιοτέχνης της τζαζ εκπλήσσει ακόμα μια φορά με τις συνθέσεις του που θα παρουσιάσει στις 18 Οκτωβρίου στο Gazarte, μέρα κυκλοφορίας και του δίσκου.

Ο Κλαμπάνης, ένας πολίτης του κόσμου, με καλλιτεχνικές ανησυχίες και διαρκείς μετακινήσεις σε διαφορετικές χώρες και ηπείρους,  μας μιλά, μέσα από τη νέα του δουλειά, για την πραγματικότητά του. Tο πώς είναι δηλαδή να ζει κάποιος ανάμεσα σε διαφορετικές κουλτούρες, αλλά και να “βρίσκεται συνεχώς ψηλά στον αέρα, πετώντας από πόλη σε πόλη”.

O Πέτρος Κλαμπάνης μιλάει στο in.gr για το «Ιrrationalities» αλλά και τη δική του αόρατη πόλη.

Ελλάδα, Νέα Υόρκη και ενδιάμεσα πόλεις σε όλο τον κόσμο. Πως είναι να ζεις σε τόσα διαφορετικά μέρη;

Είναι πολύ εμδιαφέρον, απελευθερωτικό αλλά και κουραστικό. Μου δίνει πολύ υλικό αυτού του είδους το lifestyle. Πάντα μου άρεσαν τα ταξίδια, ίσως επειδή μεγάλωσα σε μικρό μέρος (στη Ζάκυνθο) οπότε πλέον παίρνω την ευκαιρία που μας προσφέρει η τεχνολογία και η δουλειά μου, ταξιδεύοντας πολύ συχνά.

Πόσο βοηθάει αυτό στην έμπνευση σου;

Είναι βασικό κομμάτι της δουλειάς μου ο διάλογος μεταξύ πολιτισμών. Όχι μόνο με μουσικούς όρους, αλλά και με έναν πιο εσωτερικό, κρυφό τρόπο αν μπορώ να πω. Νιώθω συνεχώς σαν ένα playground μέσα στο οποίο ο Αμερικάνικος τρόπος σκέψης συνδιαλέγεται με τον Ευρωπαϊκό και δη Ελληνικό και το αντίθετο. Αυτή η δυναμική είναι αρκετά έντονη και δημιουργεί κάποιο είδους εντροπίας μέσα μου που επιχειρώ να εκφράσω και να μοιραστώ με την μουσική μου.

Τι μας προτείνει μουσικά ο καινούργιος δίσκος;

Είναι το πιο minimal album μου: πιάνο τρίο, χωρίς strings κιθάρα και κρουστά, όπως οι προηγούμενες δουλειές μου. Είμαι πολύ χαρούμενος με την μουσική, την ηχογράφηση καθώς και τα μη μουσικά στοιχειά του project, δηλαδή την οπτική αισθητική, design και videos, κείμενα κλπ. Είναι μια ολοκληρωμένη αισθητική πρόταση που φιλοδοξώ να απολαύσει και να γευτεί οποιοσδήποτε. Δεν κάνω μουσική για τζαζόφιλους μόνο. Κάνω μουσική για τον ακροατή με ανησυχίες.

Πως θα ήταν αυτή η ιδανικά “αόρατη πόλη”;

Θα ήταν μια πόλη που συνδυάζει κομψά την ελευθερία και την οργάνωση. Την δικαιοσύνη και την ανεμελιά. Την ευθύνη και την επιπολαιότητα. Την ανάγκη για τη δημιουργία κάτι καινούργιου και την αγάπη για την στιγμή που ζούμε. Μια πόλη που είναι inclusive, δίκαιη και φιλική σε όλους. Για μένα αυτή η πόλη είναι η Αθήνα και η Νέα Υόρκη σε συνδυασμό.

Με ποιο σκεπτικό διαλέγεις κάθε φορά τους συνεργάτες σου και το σχήμα που θα ηχογραφήσει σε κάθε δουλειά;

Το βασικό στοιχείο είναι η μουσική συμβατότητα. Πρέπει να κάνουμε ‘κλικ’ ως παίχτες για να μπορούμε να συνεργαστούμε. Με άλλα λόγια να είναι καλή παρέα ως μουσικοί. Αυτό μεταφράζεται στο να έχουμε κοινή αίσθηση του ‘groove’, αισθητική του ήχου, ευαισθησία και φωτιά ταυτόχρονα. Επίσης είναι σημαντικό να είναι καλοί άνθρωποι και σωστοί επαγγελματίες.

Μίλησε μας λίγο για αυτή τη νύχτα στη Φολέγανδρο που γράφτηκε το πρώτο τραγούδι του δίσκου.

Το 2016 είχα επισκεφτεί την Φολέγανδρο για μια συναυλία με το Chronos Project στο Anemi Jazz Festival, με την Δήμητρα Γαλάνη, τον Χρήστο Ραφαηλίδη, το Θωμά Κωνσταντίνου και τον Σπύρο Μάνεση. Μάλιστα έπαιζα στην Τήνο πριν και επειδή δεν υπήρχε σύνδεση που να με εξυπηρετεί, αναγκάστηκα να ταξιδέψω με το μπάσο σε καΐκι, από την Ίο στη Φολέγανδρο. Ήταν αρκετά σουρεάλ εμπειρία. Μετά την συναυλία στο φεστιβάλ αποφάσισα να μείνω στο νησί για λίγες διακοπές. Με κάποιον τρόπο και την βοήθεια φίλων απέκτησα πρόσβαση στο grand πιάνο του νησιού, το οποίο βρισκόταν στο δημοτικό σχολείο. Εκεί πέρασα αρκετές νύχτες παίζοντας και έτσι προέκυψε το ‘Irrationlity’ το οποίο ήταν τελικά και ο πυρήνας του νέου album.