Η Χρύσα Καψούλη μιλάει στο in.gr για το «Ντέστινυ» του Άκη Δήμου

Η σκηνοθέτιδα και ηθοποιός Χρύσα Καψούλη δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις.

Μετράει 37 χρόνια στον χώρο του θεάτρου. Μία διαδρομή γεμάτη δημιουργικές συναντήσεις με κορυφαίους σκηνοθέτες (Μ. Βολανάκης, Α. Βουτσινάς, Β. Παπαβασιλείου, Μ. Μαρμαρινός κ.α.) και ξεχωριστές παραστάσεις πάνω σε κείμενα του Μύλλερ, της Ντυράς, του Δημητριάδη και πολλών άλλων, που έφεραν την δική της καλλιτεχνική υπογραφή.

Ως καλλιτεχνική διευθύντρια του A Small Argo full of Art, της δεύτερης σκηνής του Θεάτρου Αργώ, μας υπόσχεται φέτος τον χειμώνα ένα πρόγραμμα γεμάτο παραστάσεις που θα μας κεντρίσουν το ενδιαφέρον.

Μεταξύ αυτών και το «Ντέστινυ» του Άκη Δήμου, που θα παρουσιάζεται στο A Small Argo full of Art από τις 19 Οκτωβρίου και κάθε Σάββατο και Κυριακή, από την Εταιρεία Θεάτρου «Σπίτι της». Στο νέο ανέβασμα του έργου – 13 χρόνια μετά την τελευταία του παρουσίαση στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης – η Χρύσα Καψούλη υπογράφει τη σκηνοθετική επιμέλεια με τον Βαγγέλη Βογιατζή σε ρόλο βοηθού σκηνοθέτη. Παίζουν οι Εμμανουέλλα Κοντογιώργου, Κασσάνδρα Τζάρτζαλου και Γιώργος Ημέρης.

Μία γλυκόπικρη κωμωδία με κεντρικές ηρωίδες δύο κολλητές φίλες που παλεύουν ν’ αγαπηθούν χωρίς να ξέρουν τον τρόπο. Δύο φιλενάδες που σκηνοθετούν τη ζωή τους με αφορμή έναν άντρα από το παρελθόν. Σαν παιδιά που παίζουν με τις κούκλες τους και τις βάζουν να κάνουν ό,τι εκείνες ονειρεύονταν να ζήσουν.

Για το «Ντέστινυ», τον έρωτα, τις σχέσεις στα χρόνια του facebook και του Instagram, αλλά και τη συνεργασία της με νέους ανθρώπους που της δίνει πάντα μεγάλη χαρά, η Χρύσα Καψούλη μίλησε στο in.gr

Ποιος θα λέγατε ότι είναι ο κεντρικός πυρήνας του «Ντέστινυ»;

Σίγουρα θα έλεγα πως είναι ο έρωτας. Τόσο η αναζήτηση του έρωτα, όσο και η εκπλήρωσή του.

Ο ίδιος ο Άκης Δήμου έχει χαρακτηρίσει το έργο του ως «μία κωμωδία παρεξηγήσεων, βαθιά υπαρξιακή». Πώς το μεταφράζετε εσείς αυτό;

Όπως ήδη ανέφερα, το διακύβευμα του έργου είναι ο έρωτας. Αν αυτό δεν είναι υπαρξιακό, τότε τι είναι; Ο πόθος και το πάθος αυτών των γυναικών, των νέων γυναικών, να βρούνε το άλλο τους μισό – τον soulmate τους – που για μένα είναι μια εντελώς γονιδιακή και ανθρωπιστική αναζήτηση. Είναι το πιο ισχυρό κομμάτι του ανθρώπου που αν δεν εκπληρωθεί, ο άνθρωπος μένει μισός. Τα πρόσωπα του έργου «φωνάζουν», «κραυγάζουν» αυτή τους την επιθυμία.

Ποια είναι η δική σας σκηνοθετική προσέγγιση; Τι θέλετε να αναδείξετε μέσα από την παράστασή σας;

Το λάθος. Το λάθος που κάνουμε οι άνθρωποι που η επιθυμία μας μας κάνει να ονομάσουμε το «απέναντι», που θα καθρεφτιστεί και θα καθρεφτιστούμε κι εμείς απάνω του, ως τον ιδανικό έρωτα. Τα σώματα των γυναικών μένουν ανοιχτά – είναι σέξι. Είναι μια έντονα κινησιολογική ερμηνεία. Στην ουσία είχα κατά νου πριν αρθρώσουν αυτές οι γυναίκες τον λόγο, να αισθανόμαστε τα σώματά τους που διεγείρονται, που είναι έτοιμα να αποκαλυφθούν.

Στο έργο ο Ντέστινυ δεν εμφανίζεται ποτέ. Στην παράστασή σας όμως ο Ντέστινυ είναι διαρκώς παρών. Τι σηματοδοτεί αυτή η επιλογή σας;

Η ιδέα είναι ότι όσο αυτός ο άνδρας, «ο άλλος», είναι παρών – αλλά κινείται σε άλλο χρόνο και χώρο – τόσο ενδυναμώνεται για τις δύο αυτές γυναίκες η έλλειψη και η επιθυμία. Αφήνει ανοιχτή την ερωτική τους συνεύρεση. Είναι κάτι που περιμένουμε σαν θεατές. Το έργο αποκαλύπτεται μπροστά στα μάτια μας, ανανεώνει την περιέργειά μας και μας διεγείρει. Αναρωτιέται συνεχώς λοιπόν κανείς τι θα συμβεί με τις γυναίκες αυτές και με τον άντρα αυτόν; Υπάρχει άραγε στην πραγματικότητα ή είναι ένα αποκύημα της φαντασίας τους;

Πόσο επικίνδυνο είναι η Άννα και η Ρεβέκκα να λειτουργήσουν ως καρικατούρες γυναικών και όχι σαν αληθινές γυναίκες;

Μα είναι αληθινές γυναίκες. Είναι δύο νεαρά κορίτσια όπου το «αίτημα» του έρωτα υπάρχει και εντός και εκτός της σκηνής. Τα δύο αυτά νεαρά κορίτσια, η Άννα και η Ρεβέκκα, είναι δύο νέες γυναίκες της εποχής μας. Βγαίνουν, πάνε σε μπαρ, κάνουν ταξίδια, διακοπές στα νησιά. Είναι ερωτευμένες, ποθούν τον έρωτα. Είναι τόσο συγκινητικά αληθινό που είναι από εκείνες τις στιγμές που ως σκηνοθέτης δεν χρειάζεται να κοπιάσεις να εξηγήσεις την συνθήκη που βρίσκονται.

Γιατί στην εποχή μας, που το βλέμμα μας, τις σχέσεις μας και την επικοινωνία μας, τα έχει όλα κυριεύσει το facebook και το instagram, αυτές οι δύο γυναίκες ψάχνουν τη σάρκα του αρσενικού. Για μένα αυτό είναι συγκλονιστικό από μόνο του. Αυτά τα νέα, φρέσκα και ταλαντούχα πλάσματα και ή ύπαρξή τους στη σκηνή – για μένα αυτό είναι το ζητούμενο.

Πώς είναι η συνεργασία σας με τρεις νέους ηθοποιούς, στα πολύ πρώτα τους βήματα;

Προσωπικά για μένα είναι πάντα πολύ μεγάλη χαρά να συναναστρέφομαι τις νέες γενιές ηθοποιών. Παίρνοντας την ευθύνη ως σκηνοθέτης και δασκάλα όλα αυτά τα χρόνια είναι πολύ σημαντικό να μην αφαιρούνται τα όνειρα και οι επιθυμίες των νέων ανθρώπων, αλλά να τους δίνονται ευκαιρίες για να μπορέσουν να τα πραγματοποιήσουν. Όλοι ξεκινήσαμε από κάπου και πάντα εγώ προσωπικά θυμάμαι τους δασκάλους μου. Η συνεργασία με αυτή την ομάδα μου δίνει χαρά και γι’ αυτό δεν υπογράφω τη σκηνοθεσία, αλλά την επιμέλεια, γιατί αποφάσισα να τους δώσω χώρο και χρόνο.

Μία γυναίκα σαν εσάς, με μία διαδρομή ζωής και μία πολύχρονη καριέρα στο θέατρο, πόσο ταυτίζεται με τις ανησυχίες και τις ανασφάλειες των δύο ηρωίδων του έργου, της Άννας και της Ρεβέκκας;

Στο επίπεδο της «κομεντί» και των παρεξηγήσεων, απολύτως. Όταν κανείς θέλει να είναι ζωντανός δεν παύει να ονειρεύεται. Είναι το επίπεδο της επιθυμίας του έρωτα – άρα μιας απολυτότητας, μιας μετωπικής σχέσης – ότι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα. Είναι κάτι που δεν θέλει κανείς να το περιορίσει ή να το διώξει από τη ζωή του. Ο έρωτας είναι μια ενέργεια σωματική και πνευματική που μας κατέχει και που θέλουμε αενάως να μας κατέχει.

Έχετε αναλάβει συνολικά την καλλιτεχνική διεύθυνση του A Small Argo Full of Art, της δεύτερης σκηνής του Θεάτρου Αργώ. Τι άλλο ετοιμάζετε για τον φετινό χειμώνα και τι θέλετε να σηματοδοτήσετε με τις επιλογές σας;

Θέλω να σημειώσω οτι το A Small Argo Full of Art δεν είναι σαν ένα supermarket θεάτρου και τεχνών, αλλά κυριολεκτικά ένας τόπος θεατρικός ανοιχτός σε νέες ιδέες. Είναι ο μόνος λόγος που μας κάνει να συνεχίζουμε. Είτε έχει να κάνει με ένα σύγχρονο νεοελληνικό έργο στη σκηνή μας είτε με μια νέα ομάδα που κάνει ένα κείμενο ενός καταξιωμένου συγγραφέα. Στηρίζουμε δουλειές νέων ηθοποιών αλλά και έμπειρων, όπως για παράδειγμα στο παρελθόν τον Άμλετ με τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο. Ή το αφιέρωμα των 100 χρόνων από την γέννηση του Γιάννη Ρίτσου.

Θα σας αποκαλύψω φέτος πως για πρώτη φορά θα σκηνοθετήσω ένα έργο, ένα καινούριο έργο, του Γιώργου Βέλτσου. Το υπόλοιπο πρόγραμμα όσον αφορά τη νέα μας χρονιά θα σας αποκαλυφθεί σύντομα. Αυτό που θέλουμε ειλικρινά να αποφύγουμε, τόσο εγώ όσο και η καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρου Αργώ η Αιμιλία Υψηλάντη, είναι η ομαδοποίηση. Κάθε έργο που αναλαμβάνουμε θέλουμε να έχει χώρο και να μην είναι όλα στοιβαγμένα σε ένα δελτίο τύπου, όπως τα προϊόντα στα ράφια των supermarket.