Ο μύθος της «πληθυσμιακής αλλοίωσης»

Με ανησυχητικό τρόπο εμφανίζεται στη δημόσια συζήτηση για το Μεταναστευτικό, ακόμη και από «επίσημα χείλη», το ζήτημα της υποτιθέμενης «πληθυσμιακής αλλοίωσης» της χώρας από τον ερχομό μεταναστών. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα οι διατυπώσεις έφτασαν ακόμη και στην καταγγελία μιας υποτιθέμενης «ισλαμικής εισβολής». Σε όλες τις περιπτώσεις ο τόνος είναι κοινός: έρχονται μετανάστες, κυρίως μουσουλμάνοι, που αλλοιώνουν τα χαρακτηριστικά του πληθυσμού της χώρας και αυτός είναι ένας λόγος που πρέπει να υπάρχουν περιορισμοί στη μετανάστευση.

Η τοποθέτηση αυτή ακούγεται και σε άλλες χώρες. Στην ακραία της μορφή έχει κωδικοποιηθεί ως το «Σχέδιο της Μεγάλης Υποκατάστασης», μια θεωρία συνωμοσίας που υποστηρίζει ότι υπάρχει οργανωμένο σχέδιο εξισλαμισμού της Ευρώπης και της Δύσης και υποκατάστασης του πληθυσμού της, θεωρία που θα ήταν απλώς παρανοειδής εάν δεν ήταν δολοφονική, καθώς όπλισε το χέρι του Αντερς Μπρέιβικ και πιο πρόσφατα του Μπρέντον Χάρισον Τάραντ, που έσπειρε τον θάνατο σε ένα τζαμί στη Νέα Ζηλανδία.

Το πρόβλημα με αυτές τις απόψεις δεν είναι μόνο ότι είναι ανιστόρητες, γιατί παραβλέπουν τη διαχρονική παρουσία του Ισλάμ στην Ευρώπη αλλά και το γεγονός ότι αρκετές ευρωπαϊκές χώρες έχουν συμπαγείς πληθυσμούς μουσουλμάνων.

Ούτε ότι στηρίζονται σε μια μυθολογία περί «εθνικής ομογενοποίησης» που δεν αντέχει τη σύγκριση με την πραγματικότητα και τα οφέλη της υπαρκτής πολυπολιτισμικότητας των σημερινών ευρωπαϊκών κοινωνιών.

Το βασικό πρόβλημα είναι ότι είναι επικίνδυνες. Από τη μια, γιατί νομιμοποιούν μια λογική σιδερόφρακτων συνόρων που αυξάνουν τους πνιγμούς μεταναστών και τις άθλιες συνθήκες στα κέντρα κράτησης. Από την άλλη, γιατί απειλούν να διαμορφώσουν όρους ενός «πολέμου των πολιτισμών» εντός των ευρωπαϊκών κοινωνιών, συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής, νομιμοποιώντας ρατσιστικές πρακτικές αλλά και ωθώντας σε τυπικές και άτυπες μορφές αποκλεισμού την ώρα που απαιτείται μεγαλύτερη κοινωνική συνοχή.

Γι’ αυτό η αντιμετώπιση της μετανάστευσης ως προβλήματος «πληθυσμιακής αλλοίωσης» δεν μπορεί να έχει θέση στη δημόσια συζήτηση.