Εκεί, μακριά

«Γύρισε το κεφάλι, κοίταξε τ’ ανοιχτό παράθυρο που τώρα, με το φως, είχε γίνει ολότελα μαύρο. Σαν να συμβουλεύτηκε μια στιγμή το σκοτάδι. Υστερα έσκυψε στο γράμμα και πρόσθεσε: «Προαισθάνομαι, όχι: είμαι βέβαιος πως κάτι εξαιρετικό θα μου τύχει εδώ που ήρθα»».

Πρόκειται για ένα απόσπασμα από το εφηβικό μυθιστόρημα του Αγγελου Τερζάκη «Ταξίδι με τον Εσπερο». Οπου ο νεαρός Γλαύκος, αναζητώντας τις αφορμές και τις αιτίες του σκιρτήματος της πρώτης νιότης, ψάχνει τις απαντήσεις στον Εσπερο – το αστέρι της Αφροδίτης, τον Αποσπερίτη – και τον Βέγα, το μικρό αλλά υπέρλαμπρο «πετράδι» στον αστερισμό της Λύρας. Τόσο μακριά αλλά και τόσο κοντά ο ουράνιος θόλος στο σύμπαν της παιδικής και εφηβικής μας ηλικίας. Τόσο μυστηριώδης αλλά και τόσο οικείος σαν να καρφώναμε εμείς τα αστέρια σε κόντρα πλακέ βαμμένο σκούρο μπλε.

Ο δρ. Αγγελος Τσιάρας, μόλις 28 ετών, ανήκει σε μια άλλη γενιά. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα έχει διαβάσει το μυθιστόρημα του Τερζάκη. Σίγουρα όμως θα έβλεπε όταν ήταν μικρός, όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας του, τον «Πόλεμο των Αστρων».

Μπορεί και να είχε μαγευτεί από την ταινία του Ρόμπερτ Ζεμέκις «Η Επαφή» με την Τζόντι Φόστερ. Και ίσως, στο ταβάνι του παιδικού δωματίου του να υπήρχαν αυτά τα αυτοκόλλητα αστέρια και φεγγάρια που φωσφορίζουν όταν σβήνει το φως και κάνουν τον σοβά να μοιάζει με έναστρο ουρανό. Ποιο παιδί δεν ονειρεύτηκε μετρώντας, με οποιονδήποτε τρόπο, τα άστρα;

Και τα παιδιά μεγαλώνουν. Και συμβιβάζονται με το ότι δεν έχουν όλοι οι πλανήτες μυθολογικά ή εξωτικά ονόματα αλλά κωδικούς όπως Κ2-18b.

Θα πίστευα ότι οι επιστήμονες της αστρονομίας, όπως ο δρ. Αγγελος Τσιάρας, θα απεμπολούσαν την ποιητικότητα στη σχέση τους με το υπό εξερεύνηση σύμπαν αντικαθιστώντάς την με τους μαθηματικούς υπολογισμούς. Θα έκανα όμως λάθος. Οπως λέει ο δρ. Τσιάρας στην Κατερίνα Ροββά, ό,τι και να υπάρχει εκεί μακριά, το μόνο σίγουρο προς το παρόν είναι η Γη μας.