Τα θλιβερά πανηγύρια για την οικοδομική αναθέρμανση…

Η δεκάχρονη οικονομική κρίση απομυθοποίησε αυτό, που με κομπασμό οι περισσότερες μεταδιδακτορικές κυβερνήσεις θεωρούσαν και διατυμπάνιζαν ως ένα οιονεί οικονομικό «θαύμα». Δηλαδή την οικοδομική δραστηριότητα, από την οποία, όπως οι ίδιες κυβερνήσεις διαβεβαιώνουν, εξαρτώνται περίπου 50 επαγγέλματα.

Η κρίση λοιπόν της τελευταίας δεκαετίας κατεβαράθρωσε ως αντιοικονομική και αντιπαραγωγική επένδυση τα ντουβάρια, που συνθέτουν όχι μόνον τον σκελετό αλλά και το σύνολο του οικοδομικού ιστού της Αθήνας αλλά και της αθηναιοποιημένης ελληνικής επαρχίας.

Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη περιέλαβε την «αναθέρμανση της οικοδομικής δραστηριότητας» στα ελπιδοφόρα μηνύματα της, για την μεταμνημονιακή οικονομική ανασυγκρότηση. Ας μου επιτραπεί να εντάξω αυτή την αισιοδοξία στο χώρο των ιδεοληπτικών ουτοπιών. Για τον απλούστατο λόγο ότι η μεταπολεμική οικοδομική απογείωση βασίστηκε σε δύο σαθρά θεμέλια:

•  Στην αλχημιστική «λύδια λίθο» της αντιπαροχής.
• Στην ελαχιστοποίηση, αντί της επιβεβλημένης μεγιστοποίησης των ακάλυπτων χώρων, γύρω από τα θηριώδη τσιμέντινα πολυώροφα κτίρια, που αντικατέστησαν τις παλαιότερες, κατά το πλείστον ανθρωπινότερες μονοκατοικίες.

Η ελληνική Πολιτεία επέδειξε, όλα αυτά χρόνια μια αδιάντροπη περιφρόνηση προς τους κανόνες μιας ουμανιστικής αρχιτεκτονικής και πολεοδομίας, όπως αυτοί εφαρμόζονται στα περισσότερα ευνομούμενα ευρωπαϊκά κράτη, που με ιερή ευλάβεια, όχι μόνον σέβονται, αλλά και εφαρμόζουν με αξιέπαινο τρόπο τη restauration (αναστήλωση, αναπαλαίωση) και ανάδειξη κτισμάτων με υποδειγματική δόμηση και άνετη και απολαυστική ενοίκηση.

Αλλά και πέρα από τις ωμές παρεμβάσεις των κανόνων συντήρησης και ανάδειξης των ιστορικών κέντρων, τόσο στην πρωτεύουσα όσο και σε πολλές μεγάλες πόλεις της πατρίδας μας, ελάχιστες ήταν και είναι οι υποδειγματικές νέες οικιστικές ζώνες, που αποπνέουν σεβασμό προς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Η έλλειψη πολεοδομικού σχεδιασμού μεγιστοποίησε τις καταπατήσεις γης, με εξαμβλωματικά κτίρια, περιοχών φυσικού κάλλους.

Σε αμέτρητες περιπτώσεις φυτρώνουν σαν μανιτάρια, χιλιάδες οικοδομές χωρίς υποδομή. Χωρίς δίκτυα αποχέτευσης και με μηδαμινούς ακάλυπτους χώρους.

Το όλο ΣΥΣΤΗΜΑ μας παραπέμπει στην αρχοντοχωριάτικη «ευπρέπεια» που δένει πρώτα τη γραβάτα και το τέλος φορεί το σώβρακο, όπως τα διαλαλούσε, πίσω από το λευκό σεντόνι του θιάσου σκιών, ο αείμνηστος φίλος Ευγένιος Σπαθάρης.

Είναι λοιπόν άξιο απορίας, γιατί αυτή η αμείωτη κυβερνητική επιμονή, σε όλες τις πολιτικές περιόδους, για την αναθέρμανση του αμαρτωλού συστήματος μιας απρογραμμάτιστης οικοδομικής αναθέρμανσης. Δεν νομίζω ότι απαιτείται φαιά ουσία για την επίλυση της απορίας αυτής.

Η αντιπαραγωγική, αντιοικονομική και επιπλέον εξόχως αντιοικολογική οικοδομική δραστηριότητα αποτιμάται, σε ψήφους για όλες τις κυβερνήσεις. Και κλείνει το σημείωμα αυτό με τη γνωστή λαϊκή επωδό:

«Όλος ο κόσμος τσιμέντο να γίνει…»