Η γαλανόλευκη, το ιερό εθνικό σύμβολο

Σύμβολο της ελληνικής εδαφικής κυριαρχίας σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας, η εθνική μας σημαία ενώνει, εμψυχώνει και καθοδηγεί τους Έλληνες στο διάβα των αιώνων.

Η γαλανόλευκη, για την οποία αγωνίστηκαν, πολέμησαν και θυσιάστηκαν αναρίθμητοι Έλληνες σε διάφορες ιστορικές περιόδους, υψώνεται επιβλητική σε λιμάνια και βουνοκορφές, κυματίζει υπερήφανα στα ελληνικά καράβια που ταξιδεύουν στα πέρατα της υφηλίου, κοσμεί μοναστήρια και εκκλησιές σε όλη την Ελλάδα, νησιωτική και ηπειρωτική.

Η πρώτη επίσημη εθνική σημαία

Στο πλαίσιο της Α’ Εθνοσυνέλευσης των Ελλήνων στην Επίδαυρο (Δεκέμβριος 1821-Ιανουάριος 1822) αποφασίστηκε η υιοθέτηση και η καθιέρωση ενιαίας σημαίας για τον επαναστατικό αγώνα του Γένους.

Με το άρθρο ρδ’ του «Προσωρινού Πολιτεύματος της Ελλάδος», του πρώτου Συντάγματος της Ελλάδας, ορίστηκαν τα χρώματα του εθνικού σημείου και των σημαιών της θάλασσας και της ξηράς: κυανό και λευκό.

Στις 15 Μαρτίου 1822 το Εκτελεστικό Σώμα, που είχε αναλάβει την προσωρινή διοίκηση, συνεδρίασε στην Κόρινθο και με διάταγμά του καθόρισε το σχήμα και τις λεπτομέρειες των σημαιών.

Ειδικότερα, για τις δυνάμεις ξηράς η σημαία ήταν τετράγωνη και κυανού χρώματος, έφερε δε στο μέσον της λευκό σταυρό (οι κεραίες του κατέληγαν στις τέσσερις πλευρές της σημαίας), που τη χώριζε σε τέσσερα ίσα μέρη.

Για τα πλοία των Ελλήνων καθορίστηκαν δύο τύποι: ένας για τα πολεμικά πλοία και ένας άλλος για τον εμπορικό στόλο.

Η πολεμική ναυτική σημαία είχε την ίδια μορφή που διαθέτει η σημερινή εθνική σημαία. Διαιρούνταν σε εννέα εναλλασσόμενες ισοπλατείς οριζόντιες ταινίες, πέντε κυανές και τέσσερις λευκές. Στην άνω εσωτερική γωνία της σχηματιζόταν κυανό τετράγωνο με λευκό σταυρό στο μέσον του, το οποίο κατελάμβανε τις πέντε πρώτες γραμμές.

Η σημαία των εμπορικών πλοίων εξομοιώθηκε με εκείνη των πολεμικών το 1828, όταν αναγνωρίστηκε ότι τα εμπορικά πλοία είχαν λάβει μέρος στον αγώνα ως πολεμικά.

Η εθνική σημαία τροποποιήθηκε αρκετές φορές, κυρίως ως συνέπεια των πολιτειακών μεταβολών, χωρίς όμως να μεταβληθεί ριζικά.

Το 1833 προστέθηκε στις σημαίες του Στρατού Ξηράς και του Πολεμικού Ναυτικού ο βαυαρικός θυρεός, ο οποίος διατηρήθηκε μέχρι την ανατροπή του Όθωνα, τον Οκτώβριο του 1862.

Με την άφιξη του Γεωργίου Α’, το 1863, περιελήφθη στις ανωτέρω σημαίες το στέμμα, το οποίο παρέμεινε έως τη μεταπολίτευση του 1924.

Από το 1864 η σημαία για τα τάγματα Πεζικού αποτελούνταν από μεταξωτό ύφασμα που έφερε τριγύρω χρυσά κρόσσια και στο κέντρο του λευκού σταυρού την εικόνα του προστάτη της, Αγίου Γεωργίου.