Να γυρίσουν πιο φίλοι απ’ ό,τι έφυγαν

Kαλοτάξιδη, καλότυχη και όλα τα δέοντα και τα συμπαρομαρτούντα…

Στην εθνική ομάδα μπάσκετ αναφέρομαι, η οποία έβαλε από χθες πλώρη για το Παγκόσμιο Κύπελλο, με τη φιλοδοξία και την προσδοκία να επιστρέψει οίκαδε, όσο πιο αργά γίνεται!

Ει δυνατόν μάλιστα, να επιστρέψει και με αυτό που είναι ευκταίον, δηλαδή το δαιμονοποιημένο μετάλλιο που τη στοιχειώνει εδώ και δέκα χρόνια!

Σε τέτοιες περιπτώσεις, όποτε φεύγει η Εθνική για ένα τέτοιο ταξίδι, μου έρχεται στο μυαλό μια σοφή κουβέντα του Παναγιώτη Γιαννάκη, που την έκανε σύνθημα και μάλιστα υπό τύπον… καραμέλας καθ’ όλη τη θητεία του στον πάγκο της ομάδας της οποίας αποτελεί την εμβληματικότερη φιγούρα.

«Ανεξαρτήτως των αποτελεσμάτων πρέπει να γυρίσουμε πιο φίλοι απ’ όσο είμαστε τώρα που φεύγουμε»!

Ο Θανάσης Σκουρτόπουλος δεν είπε αυτή την ατάκα χθες, αλλά ασφαλώς την ενστερνίζεται και θέλει να τη δει να παίρνει σάρκα και οστά, άμποτε και μετά τις 15 Σεπτεμβρίου!

Εδώ είναι όλα τα λεφτά σε τέτοιες επιχειρήσεις: να μείνει η ομάδα ενωμένη, συσπειρωμένη, δυνατή και αποφασισμένη από την ώρα του check in στο αεροδρόμιο, μέχρι τη στιγμή που τα μέλη της θα μαζεύουν τις βαλίτσες τους στον ιμάντα του Ελευθέριος Βενιζέλος!

Πέρα από τα υψηλά σχήματα, τις αμυντικές αντιδράσεις, τα pick n’ roll, τα eurostep του Αντετοκούνμπο, τα πεταχτάρια του Πρίντεζη, τις ασίστ του Καλάθη και τα λοιπά αγωνιστικά θέματα, τα κυρίως ζητούμενα είναι η πνευματική δύναμη και η ετοιμότητα στα μεγάλα ματς και δη στα νοκάουτ, όπου ξεχωρίζουν οι καλές από τις μεγάλες ομάδες.

Από το 2009 και πέρα, όσες φορές η Εθνική βρέθηκε ένα βήμα από τη ζώνη των μεταλλίων, δεν κατάφερε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και έμεινε εκτός νυμφώνος.

Στο επικείμενο Παγκόσμιο Κύπελλο θα κληθεί να παίξει δυο τέτοια ματς για να σκάσει μύτη στην τετράδα. Ιδού λοιπόν η Σαγκάη και το Πεκίνο, ιδού και το πήδημα!