Εικόνα σου είμαι, μπάσκετ και σου μοιάζω

Εγραψα τις προάλλες το «αλίμονο στους… Εφήβους» (του μπάσκετ) και εύχομαι να μην το γράψω και για τους Νέους, που από σήμερα ρίχνονται στη μάχη του δικού τους Ευρωμπάσκετ στο Τελ Αβίβ…

Ελέχθησαν πολλά, εννοήθηκαν πολλά, υπονοήθηκαν περισσότερα για το φιάσκο της Εθνικής Εφήβων, που βγήκε δέκατη και καταϊδρωμένη στο Παγκόσμιο Κύπελλο το οποίο διεξήχθη στο Ηράκλειο. Αλλα από αυτά εκφράσθηκαν ορθά ως σχόλια, άλλα υπήρξαν υπερβολικά και όπως συμβαίνει, είτε στις επιτυχίες είτε στις αποτυχίες, η τρίχα γίνεται τριχιά!

«Εικόνα σου είμαι, κοινωνία και σου μοιάζω», αυτό δεν έγραφε η Γαλάτεια Καζαντζάκη; Ε, το ίδιο μπορεί να ισχυριστούν κι οι Εφηβοι, κοιτάζοντας στον καθρέφτη τους το ελληνικό μπάσκετ.

Του μοιάζουν κι ελόγου τους, αποτελούν σάρκα εκ της σαρκός του, με όλα τα καλά, μα και με όλες τις παθογένειές του(ς)…

Ναι, φταίνε και φταίμε όλοι για το κάζο στο Ηράκλειο:

Οι ίδιοι οι νεοσσοί αυτής της ομάδας, οι γονείς τους που τους φουσκώνουν τα μυαλά, οι ατζέντηδες οι οποίοι τους εμπορεύονται εξ απαλών ονύχων, ο προπονητής Γιάννης Καστρίτης, η ομοσπονδία, ο Βασιλακόπουλος, ο χοντρός, ο λιγνός, εμείς, εσείς, οι άλλοι και βεβαίως ο… Χατζηπετρής, όπως τραγούδαγε και ο συχωρεμένος ο Λουκιανός Κηλαηδόνης!

Πέρα από τους προφανείς ενόχους, υπάρχουν και οι αφανείς: το σύστημα που έχει επικρατήσει στις ακαδημίες των σωματείων, η εύκολη προσφυγή των νεαρών στους personal trainers, η υστέρηση της ούτως ή άλλως ερμαφρόδιτης μπασκετικής σχολής μας σε αθλητικά προσόντα που αποτελούν το άπαν στο σύγχρονο μπάσκετ, η έλλειψη ομαδικότητας, η επικράτηση των κακώς εννοούμενων εγωισμών σε ένα παιχνίδι το οποίο από τη βάση και τη φύση του (πρέπει να) είναι ομαδικό και δεν συμμαζεύεται…

Υπάρχουν ασφαλώς καλές και κακές φουρνιές. Υπάρχει επίσης ο αδήριτος και απαράβατος νόμος της ακμής και της παρακμής. Υπάρχουν όμως και εγκληματικά λάθη τα οποία διαπράττονται επί καθημερινής βάσεως απ’ όλους μας και τα πληρώνουμε ακριβά…