Δεν είναι όλα επικοινωνία

Πριν από περίπου ένα χρόνο, ο Αλέξης Τσίπρας ήταν αήττητος. ‘Η μάλλον αυτό πίστευε. Μόλις είχε βάλει στην τελική ευθεία τη Συμφωνία των Πρεσπών, για την οποία δεν προλάβαινε να δέχεται συγχαρητήρια, το Eurogroup είχε πάρει την τελική απόφαση για την έξοδο της χώρας από τα Μνημόνια, ο ίδιος φορούσε – εξ αυτού του λόγου – γραβάτα δημοσίως για πρώτη φορά και δεν προλάβαινε να μοιράζει χαμόγελα. Του διέφευγε όμως κάτι κρίσιμο: Τα συγχαρητήρια προέρχονταν από το εξωτερικό, όπου απευθύνονταν και τα χαμόγελα. Γιατί στο εσωτερικό, η πολιτική του τύχη είχε αρχίσει να προδιαγράφεται. Ο ίδιος όμως έδειχνε αμέριμνος γιατί πίστευε ότι είναι αήττητος.

Τότε θα πρέπει να ήταν που άρχισε να προετοιμάζει και τις καλοκαιρινές διακοπές του, στις οποίες αργότερα μπήκε «σφήνα» και η μοιραία κρουαζιέρα στο κότερο της «συνεργάτιδας» του. Η ζωή (νόμιζε ότι) κυλούσε ωραία.

Και «έσκασε» το Μάτι. Η τραγωδία, οι νεκροί, το σοκ που σημαδεύει ακόμα σήμερα τους Ελληνες και θα τους σημαδεύει για πολλά χρόνια ακόμα. Αλλά και πάλι δεν πτοήθηκε. Με την ψυχολογία του αήττητου, που «όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει», έδωσε ένα τηλεοπτικό σόου, με τις γνωστές ατάκες για το «πού βρίσκονται τώρα οι εστίες» και «πότε σταμάτησαν να πετούν τα καναντέρ», την ώρα που οικογένειες καίγονταν αγκαλιασμένες στο «οικόπεδο του θανάτου». Αρνήθηκε πεισματικά να ζητήσει μια «συγγνώμη», οργάνωσε μερικές μέρες μετά ένα προστατευμένο τουρ στην περιοχή και μετά, κρυπτόμενος, πήγε στο κότερο για να ξεκουραστεί. Θεωρώντας, προφανώς, ότι όλα είναι επικοινωνία, στην οποία τον έπεισαν ότι είναι μάστορας. Αλλά δεν είναι.

Γιατί καταρχήν δεν είναι όλα επικοινωνία. Και θα το διαπιστώσει ξανά με τον ίδιο σκληρό τρόπο. Οταν ανακοινωθεί το αποτέλεσμα της κάλπης. Και θα συνεχίσει να το διαπιστώνει και μετά. Οταν θα καλεί σε «εξεγέρσεις», γιατί θα το κάνει και μην έχετε καμία αμφιβολία. Αλλά θα καταλάβει ότι όνειρο ήταν και πάει. Οι Ελληνες θα δυσκολευτούν πολύ, όχι μόνο να τον ξαναψηφίσουν, αλλά και να τον ακολουθήσουν σε πορείες και διαδηλώσεις. Διότι ξέρουν ότι δεν είναι πια ο Τσίπρας που γνώρισαν στις πλατείες των αγανακτισμένων το 2011, ούτε εκείνος που θα πήγαινε στη μεγάλη σύγκρουση με τους Ευρωπαίους κατά της λιτότητας. Είναι πλέον εκείνος που αποκαλείται statesman από τον Σόιμπλε.

Πόσο ταπεινωτικό…