Από Ιούλιο σε Ιούλιο…

Η μοίρα τα φέρνει έτσι που κάποια στιγμή οι συμβολισμοί στην πολιτική έχουν την ιδιαίτερη σημασία τους.

Και οι συμπτώσεις έχουν κάνει τον Ιούλιο ιδιαίτερα σημαντικό μήνα για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα.

Ιούλιος ήταν όταν ανατράπηκε η κυβέρνηση της Ενωσης Κέντρου το 1965.

Ιούλιος όταν αποκαταστάθηκε η δημοκρατία το 1974 και ξεκίνησε η περίοδος της Μεταπολίτευσης.

Ιούλιος και όταν η χώρα έφτασε στο χείλος του γκρεμού το 2015 και ξεκίνησε η περίοδος του διχασμού και της πολιτικής αλλοφροσύνης.

Ιούλιος ήταν και όταν ξέσπασε μία πυρκαγιά το 2018, άνθρωποι έχασαν την ζωή τους και πολιτικές μάσκες έπεσαν με τρόπο τραγικό.

Και έρχεται ο εφετινός Ιούλιος του 2019, που απροσδόκητα έμελλε να είναι εκλογικός μήνας.

Δεν είναι μία απλή εκλογική διαδικασία αυτή της 7^ης Ιούλιου.

Σε διάστημα μικρότερο από δύο εβδομάδες, οι Ελληνες δεν καλούνται φέτος να επιλέξουν μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών, μεταξύ γερμανοτσολιάδων και ανταρτών, μεταξύ καλών και κακών.

Καλούνται να κάνουν μία πολύ πιο σημαντική επιλογή. Να πουν αν θέλουν επιτέλους να αφήσουν πίσω τους τις πληγές της Μεταπολίτευσης ή αν θα συνεχίσουν να υπνοβατούν μέσα στις λαϊκιστικές πλάνες, τα διχαστικά διλήμματα και τις ανόητες προσδοκίες.

Είναι ίσως οι πρώτες εκλογές έπειτα από πολλά χρόνια στις οποίες οι Ελληνες δεν ψηφίζουν ελπίζοντας να τους σώσει ένας Μεσσίας. Δεν ψηφίζουν με μίσος και πάθος. Δεν ψηφίζουν με την λογική του «εμείς ή αυτοί». Δεν ψηφίζουν με την σκέψη στην Μέρκελ και τον Σόιμπλε.

Ψηφίζουν προφανώς για να αποδοκιμάσουν κάτι και κάποιους. Ψηφίζουν όμως και εξαντλημένοι από τις απογοητεύσεις και τις εξάρσεις των τελευταίων ετών.

Τι ακριβώς προσδοκούν είναι λίγο ασαφές. Ίσως και να είναι κάτι πολύ απλό. Μπορεί να προσδοκούν την ηρεμία τους και την ησυχία τους. Να τελειώνουν με τα εμφυλιακά συμπλέγματα και τις ασυνάρτητες συζητήσεις.

Γνωρίζουν οι περισσότεροι ότι η Ελλάδα δεν θα γίνει μία Ελβετία της Ανατολικής Μεσογείου σε αυτές τις εκλογές. Γνωρίζουν όμως και ότι δεν μπορούν να συνεχίσουν την τυφλή πορεία προς την μεσανατολίτικη Χώρα του Ποτέ.

Υπό αυτές τις συνθήκες, οι διεκδικητές της ψήφου των Ελλήνων, οφείλουν σε αυτές τις εκλογές και από την επομένη ημέρα, να λάβουν υπόψη τις διαθέσεις των πολιτών.

Οι νικητές θα έχουν την υποχρέωση να κάνουν την δουλειά. Να κυβερνήσουν, να διαμορφώσουν όρους και προϋποθέσεις εύρυθμης λειτουργίας της χώρας, της οικονομίας, των θεσμών και των μηχανισμών κοινωνικής συνοχής.

Οι χαμένοι θα έχουν την υποχρέωση να συνειδητοποιήσουν ποιες είναι οι δικές τους κοινωνικές αναφορές. Ποιους στην πραγματικότητα εκπροσωπούν και για ποιον λόγο. Θα πρέπει να δουν πώς η αντιπολίτευση δεν ασκείται δια λιθοβολισμών και ύβρεων, αλλά με σεβασμό στο πλαίσιο και τις αρχές της φιλελεύθερης δυτικής δημοκρατίας.

Θα συμβούν όλα αυτά; Κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Υπάρχει όμως μία αρκετά ρεαλιστική ελπίδα.

Ο Ιούλιος του 2019 μπορεί και να είναι μία κάποια αρχή…