Λίγα βραβεία ακόμη

Είναι η αίσθηση που έχω αποκομίσει παρακολουθώντας συστηματικά, λόγω επαγγελματικού ενδιαφέροντος, τις απονομές καλλιτεχνικών βραβείων είτε πρόκειται για θέατρο – όπως στην προκειμένη περίπτωση – είτε για κινηματογράφο είτε για μουσική. Οτι, δηλαδή, τα τελευταία χρόνια μπαίνει στο πλάνο η διαφορετικότητα.

Στα φετινά βραβεία Τόνι, αυτό εκφράζεται με τη βράβευση της Αλι Στρόκερ και της 87χρονης Ελεν Μέι. Εδώ όμως προκύπτει ένα ερώτημα που μας αφορά όλους. Σε μία τελετή καλλιτεχνικής βράβευσης βεβαίως και υπάρχει χώρος επί της σκηνής για το αναπηρικό καροτσίδιο της Στρόκερ. Τότε όλοι χειροκροτούμε.

Πόσον χώρο όμως της αφήσανε (της αφήσαμε) στην πορεία της μέχρι εκεί – αφού όπως διαβάζω είναι ανάπηρη από πολύ μικρή; Πόσες συνομήλικες ή και ακόμη νεότερες συνάδελφοι της Μέι μπορούν να βρουν δουλειά σε έναν επαγγελματικό χώρο που τα 80 δεν είναι ηλικία αλλά «ρόλος»; Τι, στην πραγματικότητα κάνει η ιδεοληπτική διατύπωση της πολιτικής ορθότητας πέρα από το να καθησυχάζει συνειδήσεις και το να κουκουλώνει την ουσία του προβλήματος;

Στα καθ’ ημάς είχαμε, πριν από δύο εβδομάδες, τον θρίαμβο του Στέλιου Κυμπουρόπουλου στις ευρωεκλογές. Αναρωτιέμαι όμως πόσοι, κι από αυτούς ακόμη που τον ψήφισαν, θα έκαναν το ανεκδιήγητο που έκανε ο Πρωθυπουργός;

Θα έδιναν δηλαδή το χέρι τους σε έναν παραπληγικό; Πόσοι γνωρίζουν τι σημαίνει να είναι κάποιος παραπληγικός ή, όπως έχει πει ο ίδιος ο Στέλιος, να μην έχει περπατήσει ποτέ κανονικά; Τι σημαίνει για τους δικούς του ανθρώπους να ικανοποιήσουν την πιο απλή του επιθυμία, να πάει, για παράδειγμα, σε μια ακροθαλασσιά;

Και πολύ θα ήθελα να ξέρω αν, όσοι, δικαίως, εξοργίζονται με αυτούς που παρκάρουν σε θέσεις ΑΜΕΑ, δείχνουν την ίδια ευαισθησία όταν διαπιστώνουν ότι στις παραλίες που πηγαίνουν δεν υπάρχει μέριμνα για την πρόσβαση των ανάπηρων. Σωστές μεν οι βραβεύσεις και οι επιβραβεύσεις των «διαφορετικών» αλλά εκείνο που χρειάζεται για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα στη βάση τους είναι «λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά». Από όλους μας.