ΣΥΡΙΖαίοι κάντε κάτι χρήσιμο: αλλάξτε το άρθρο για τον βιασμό

Είναι μια από τις ανοιχτές πληγές στη σύγχρονη Ελλάδα.

Μιλώ για τον βιασμό.

Οι επίσημες στατιστικές, που αναφέρονται σε όσες περιπτώσεις βιασμών φτάνουν στα δικαστήρια, αποτελούν απλώς την κορυφή του παγόβουνου.

Για να καταλάβουμε το μέγεθος του προβλήματος, σύμφωνα με έρευνα του 2014, το 25% των γυναικών στην Ελλάδα έχουν υπάρξει θύματα σωματικής, σεξουαλικής ή ψυχολογικής βίας μετά την ηλικία των 15 ετών.

Και η αλήθεια είναι ότι κάποιες φορές η ίδια η διαδικασία στο δικαστήριο μπορεί να ισοδυναμεί με δεύτερο βιασμό.

Γιατί υπάρχουν ακόμη πλήθος «στερεότυπα» που ακούγονται ακόμη και μέσα στα δικαστήρια: «Τον προκάλεσε», ήταν «ντυμένη προκλητικά», «φάνηκε ότι το ήθελε αρχικά». Στερεότυπα που απλώς δικαιολογούν μια πράξη βίας.

Όμως τα πράγματα είναι απλά: Σεξ χωρίς συναίνεση είναι βιασμός. Οποιαδήποτε σεξουαλική πράξη γίνεται χωρίς τη ρητή και σαφή συγκατάθεση είναι βιασμός. Όχι σημαίνει όχι. Ακόμη και εάν το θύμα είναι υπό την επήρεια αλκοόλ ή ναρκωτικών, είναι αναίσθητο, κοιμάται, αυτό δεν είναι δικαιολογία, είναι σεξ χωρίς συναίνεση, είναι βιασμός.

Αυτός είναι ο σύγχρονος ορισμός του βιασμού.

Αυτό προβλέπει και η σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την πρόληψη και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας (Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης), που υποχρεώνει τα κράτη να ποινικοποιήσουν όλες τις μη συναινετικές πράξεις σεξουαλικής φύσης.

Μια σύμβαση που την έχει κυρώσει η χώρα μας, αλλά δεν την έχει ενσωματώσει πλήρως στο εθνικό δίκαιο.

Όμως, η κυβέρνηση δεν ακολουθεί αυτόν τον δρόμο.

Στο σχέδιο ποινικού κώδικα που καταθέτει κάνει διάκριση ανάμεσα στο βιασμό με σαφή άσκηση σωματικής βίας ή ψυχολογική βία και απειλή σοβαρού και άμεσου κινδύνου για τη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα, που είναι κακούργημα, και το βιασμό με οποιαδήποτε άλλη απειλή που είναι πλημμέλημα.

Βγάζει μαχαίρι ο βιαστής, είναι κακούργημα, διατυπώνει κάποια άλλη απειλή («θα σε εκθέσω…», «θα τα πω σε…», «θα το πληρώσεις…»), είναι πλημμέλημα.

Όμως το τραύμα για το θύμα είναι το ίδιο.

Και η διαφορά δεν είναι απλώς στις ποινές. Είναι και στην παραγραφή. Για να το πω απλά: έτσι που είναι διατυπωμένο το άρθρο και με τον τρόπο που γίνονται αυτά τα δικαστήρια και συνολικά το πώς λειτουργεί η δικαιοσύνη, θα έχουμε πλήθος περιπτώσεων όπου στο τέλος αντί για βιασμό σε βαθμό κακουργήματος θα καταλήγουμε σε βιασμούς σε βαθμό πλημμελήματος και τελικά σε παραγραφή. Ο δράστης θα απαλλάσσεται και το θύμα θα μένει διπλά θυματοποιημένο και τραυματισμένο.

Γι’ αυτό το λόγο και πρέπει να ακουστούν όλες εκείνες οι φωνές που λένε ένα πολύ απλό πράγμα: αλλάξτε τον ορισμό του βιασμού, ορίστε τον ως σεξ χωρίς συναίνεση, γιατί αυτό θα είναι ένα πρώτο βήμα για να βελτιωθεί η κατάσταση και να μπει φραγμός στη βαναυσότητα.