Το αόρατο… ταβάνι του Γιάννη

Αλλιώς το είχε πει ο Τόμας Ελιοτ, αλλιώς το διατύπωσαν οι Μπακς, αλλά το νόημα είναι ίδιο κι απαράλλαχτο…

Ο σπουδαίος αγγλοαμερικανός ποιητής είχε γράψει κάποτε ότι «τέλος είναι το σημείο απ’ όπου αρχίζουμε» και αυτό είναι και το νόημα του προχθεσινού τιτιβίσματος των Ελαφιών του Μιλγουόκι…

Δεν είναι το τέλος που θέλαμε, αλλά μόνο η αρχή…

Προσδοκούν δηλαδή οι λεγάμενοι πως ο αποκλεισμός από τους τελικούς του ΝΒΑ ανοίγει ένα πεδίον δόξης λαμπρόν και αυτή η αισιόδοξη προοπτική θα τους οιστρηλατεί για τους επόμενους δώδεκα μήνες και συνάμα θα ανεβάζει στα επίπεδα του συναγερμού την ανυπομονησία τους για να επιστρέψουν στη δράση, τον ερχόμενο Οκτώβριο.

Οι Μπακς έκαναν εφέτος ένα τεράστιο άλμα, αφήνοντας πίσω τους  δεκαοκτώ χρόνια φαγούρας και απογοήτευσης, αλλά προφανώς αισθάνονται ότι οι τελικοί της Ανατολής δεν αποτελούσαν το ταβάνι τους.

Προηγήθηκαν κιόλας με 2-0 στη σειρά με τους Ράπτορς συν τοις άλλοις είχαν και το πλεονέκτημα έδρας, αλλά αστόχησαν και είδαν τα όνειρά τους να πνίγονται μέσα στις… δαγκάνες του Καουάι Λέοναρντ, που αποδείχθηκαν πιο κοφτερές από εκείνες του Αντετοκούνμπο.

Για τον Γιάννη η σεζόν η οποία ολοκληρώθηκε τα ξημερώματα της Κυριακής υπήρξε φαντασμαγορική και ονειρώδης, χώρια που μπορεί να του επιφυλάσσει κι άλλες συγκινήσεις, όπως η αναγόρευσή του σε κορυφαίο αμυντικό και πολυτιμότερο παίκτη της κανονικής περιόδου.

Ο Αντετοκούνμπο δεν έχει ταβάνι και πάντως το έχει τρυπήσει και το κάνει αόρατο! Οι τέσσερις απανωτές ήττες και ο αποκλεισμός τον πίκραναν, τον πίκαραν, τον τσάτισαν και την ίδια στιγμή του πρόσφεραν ένα καινούργιο και πολύ μεγάλο κίνητρο για να επιστρέψει δριμύτερος και… ξεσκισμένος (όπως ο ίδιος είπε με πολύ εμφατικό τρόπο) από την πολλή προπόνηση.

Αυτή είναι η μεθεπόμενη πρόκληση για τον Γιάννη: προηγείται εκείνη που μετακομίζει από το Μιλγουόκι στο… Σινικό Τείχος και αφορά το Παγκόσμιο Κύπελλο στο οποίο θα κληθεί να παίξει τα ρέστα του με την Εθνική ομάδα…