Θα τον ψήφιζες αν δεν ήταν αθλητής;

Την Κυριακή έχουμε αυτοδιοικητικές εκλογές και ευρωεκλογές και υπάρχουν αρκετοί αθλητές που πολιτεύονται: στις αυτοδιοικητικές εκλογές είχαμε πάντα τέτοιους, στις ευρωεκλογές πολύ σπάνια. Γιατί; Για ένα λόγο απλούστατο: είναι πολύ πιο λογικό να περιμένεις ότι ένας αθλητής θα δραστηριοποιηθεί στα κοινά αναλαμβάνοντας μια θέση σε ένα δημοτικό συμβούλιο ή ακόμα και σε μια περιφέρεια. Το κοστούμι του ευρωβουλευτή στις Βρυξέλλες είναι μάλλον βαρύ. Στην πρώτη περίπτωση βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι εντελώς λογικό, στη δεύτερη μπροστά σε κάτι που μοιάζει σχεδόν παράταιρο. Και θα ήθελα να το εξηγήσω.

Βοήθεια

Συνήθως τα κόμματα ζητούν τη βοήθεια των αθλητών και τους προσφέρουν θέσεις σε κομματικές λίστες: θέλουν την αναγνωσιμότητά τους, το μπρίο τους, το πάθος τους, τη γενικά καλή τους εικόνα. Μόνο που η ίδια η ζωή έχει δείξει πως αμέσως μετά δεν ξέρουν τι να τους κάνουν. Αν έχουμε να κάνουμε με πληθωρικές προσωπικότητες, όπως ο Γιάννης Ιωαννίδης ή ο Παναγιώτης Φασούλας, τότε υπάρχει ένα δεδομένο: οι άνθρωποι αυτοί αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες που αναγκάζουν – κατά κάποιο τρόπο – τα κόμματα να τους δώσουν αξιώματα που υπερβαίνουν την απλή συμμετοχή σε μια λίστα. Ο Ιωαννίδης έγινε υφυπουργός Αθλητισμού. Ο Φασούλας δήμαρχος Πειραιά. Η πολιτική ανέλιξη και των δυο ήταν δεδομένη από τη στιγμή που ασχολήθηκαν: κανείς τους δεν θα μπορούσε να έχει στόχο μικρότερο. Αλλά είναι μάλλον δυο εξαιρέσεις και όχι ο κανόνας. Ο κανόνας είναι ο Βασίλης Κωνσταντίνου π.χ. που εκλέγεται δημοτικός σύμβουλος στο Μαρούσι ή ο Νόνι Λίμα, που κατεβαίνει υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στη Νέα Σμύρνη – και στις δυο περιπτώσεις αυτό είναι είδηση για τους ανθρώπους της περιοχής. Και έτσι πρέπει.

Οραμα

Η εικόνα του αθλητή είναι χρήσιμη στο κόμμα – στο κάθε κόμμα. Αλλά το θέμα δεν είναι η εικόνα: είναι η δυνατότητα μιας κάποια προσφοράς. Κατά τη γνώμη μου στις πιο πολλές περιπτώσεις ο αθλητής μπορεί να προσφέρει αρκετά πράγματα στον τομέα του κι αυτός είναι πάντα ο αθλητισμός. Ο καλός αθλητής γνωρίζει τη σημασία της άθλησης, μπορεί να έχει λόγο στη δημιουργία υποδομών, είναι συνήθως δεδομένο πως θα τρέξει για να βελτιωθούν αθλητικές δημοτικές εγκαταστάσεις, όπου αυτές ακόμα υπάρχουν. Ο καλός αθλητής δεν μεταφέρει απλά την αύρα του, αλλά ακριβώς επειδή αγαπάει το σπορ θα προσπαθήσει να κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει παιδιά να το πλησιάσουν. Θα ενδιαφερθεί επίσης σοβαρά για τα προβλήματα των ομάδων της περιοχής, θα λειτουργήσει σαν άνθρωπος της αθλητικής οικογένειας και όχι σαν πολιτικάντης. Και συνήθως είναι κάποιος, που για τις αθλητικές εγκαταστάσεις του τόπου του πονάει και έχει ένα όραμα.

Ανησυχίες

Οταν χρήματα υπήρχαν οι δήμοι ξόδευαν χωρίς να πρέπει να αξιολογήσουν ανάγκες – τώρα τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Ανάμεσα σε ένα αθλητικό πρόγραμμα για παιδιά κι ένα πρόγραμμα για την τρίτη ηλικία π.χ. δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι το δημοτικό συμβούλιο θα ψηφίσει υπέρ του πρώτου: εκτός αν υπάρχει ο καλός αθλητής που θα δώσει εγγυήσεις ότι θα φροντίσει προσωπικά για την καλύτερη δυνατή αξιοποίηση των χρημάτων – η φυσική συστολή που προκαλεί η παρουσία του είναι χρήσιμη. Νομίζω πως κάθε δημοτικό συμβούλιο που έχει αθλητές έχει κάποιους χρήσιμους συμβούλους. Συχνά οι αθλητές είναι και συμπαθείς ανθρώποι, μόνο που η συμπάθεια δεν αποτελεί πάντα και γραμμάτιο που εισπράττεται. Θυμάμαι για παράδειγμα στις προηγούμενες αυτοδιοικητικές εκλογές την κάθοδο του Λύσανδρου Γεωργαμλή στον Δήμο Νέας Φιλάδελφειας. Ο άνθρωπος είναι από τους πιο ευγενικούς πρώην ποδοσφαιριστές που κυκλοφορούν. Είναι επίσης και γνωστός για τα «ενωσίτικα» αισθήματά του. Η ΑΕΚ είχε κινητοποιηθεί να τον στηρίξει θέλοντας έναν δήμαρχο σύμμαχο στην κατασκευή του γηπέδου. Ο κόσμος όμως προτίμησε τον Αρη Βασιλόπουλο, που δεν είναι πρώην ποδοσφαιριστής, αλλά είχε οικολογικές ανησυχίες που ο ψηφοφόρος της περιοχής θεωρούσε απαραίτητες.

Γραφείο

Ο αθλητής είναι χρησιμότερος στην αυτοδιοίκηση από όσο στην κεντρική πολιτική σκηνή – πόσο μάλλον στην Ευρωβουλή. Δεν λέω ότι κι εκεί δεν θα βοηθήσει τη χώρα ή ότι θα κρυφτεί από τις ευθύνες ή ότι θα παίρνει απλά έναν ωραίο μισθό και «πού τον είδατε» – ίσα ίσα. Αλλά ο ευρωβουλετής έχει δυστυχώς μικρή σχέση με την πραγματική κοινωνία και οι κοινωνίες μας έχουν ανάγκη από ανθρώπους που μπορεί να προσφέρουν ενώ ζουν και κινούνται ανάμεσά μας. Με απλά λόγια εγώ τον αθλητή που πολιτεύεται θέλω να τον βλέπω, να του ζητάω εξηγήσεις για το τι κάνει, να δύναμαι να εκτιμήσω την προσφορά του με τα μάτια μου κι όχι γιατί το καλά οργανωμένο γραφείο του μου στέλνει κάθε μήνα ένα mail με τις δραστηριότητές του.

Πρέπει

Επομένως δεν πρέπει να ψηφίζουμε αθλητές για τη Βουλή ή την Ευρωβουλή; Δεν θα τολμούσα ποτέ να δώσω τέτοιες κατευθύνσεις: τα «πρέπει» και τα «δεν πρέπει» είναι αυστηρά ατομικές επιλογές. Εχω όμως ένα προσωπικό κριτήριο στο οποίο βασίζομαι κάθε φορά που προβληματίζομαι για το αν είναι καλό να ψηφίσω ένα αθλητή: σκέφτομαι αν θα τον ψήφιζα, αν δεν ήταν αθλητής κι αν αυτό ισχύει το κάνω με μεγάλη χαρά. Ομολογώ ότι αυτό το χάρισμα το βρίσκω σε σχετικά λίγους. Η Σοφία Σακοράφα π.χ. είναι μια έντονα πολιτικοποιημένη γυναίκα που την ψηφίζεις για τις ιδέες της κι όχι επειδή κάποτε έκανε παγκόσμιο ρεκόρ στο ακόντιο. Ο Βασίλης Κικίλιας έχει κάνει ως πολιτικός μεγαλύτερη και πιο ενδιαφέρουσα διαδρομή από αυτή που έκανε ως μπασκετμπολίστας – ο κάποτε καλός ρολίστας, σήμερα είναι ένας ικανότατος παίκτης που χρόνο με τον χρόνο εξελίσσεται. Μια ωραία εξέλιξη βλέπω και στον Θοδωρή Ζαγοράκη που ήταν στην Ευρωβουλή και θέλει να ξαναβρεθεί σε αυτή. Ο χρόνος που σε αυτή ξόδεψε τον έκανε πιο ανοιχτόμυαλο, πιο επικοινωνιακό, πιο ανοιχτό σε προτάσεις: έξω καρδιά ήταν πάντα ο κάποτε αρχηγός της Εθνικής του 2004.

Αναστό

Σε αυτές τις εκλογές είχαμε πολλούς που αποφάσισαν να εκτεθούν και να ζητήσουν ψήφους. Το δράμα μου είναι ότι επειδή ψηφίζω στο χωριό μου δεν θα καταφέρω να δώσω την ψήφο μου στον Νίκο Αναστόπουλο που κατεβαίνει στο Παλαιό Φάληρο με τη Βίκυ Ανδρικοπούλου. Εχοντας γυρίσει την Ευρώπη μαζί του, έχοντας ζήσει πίκρες και θριάμβους στο πλάι του, έχοντας περάσει υπέροχες ώρες με παρέες που τιμάνε τη ανδρική φιλία, νιώθω ότι λείπω από το προσκλητήριο του εικονιζόμενου στο σκίτσο της Εφης Ξένου «Αναστό» – αισθάνομαι ότι τον πρόδωσα. Θα ‘πρεπε να έχω μεταφέρει τα δικαιώματά μου στο Παλαιό Φάληρο και να κολλάω αφίσες του. Θα το κάνω όταν και εφόσον κατεβεί για βουλευτής. ‘Η για ευρωβουλευτής. Αυτός όλα τα μπορεί.