Η Ευρώπη που θέλω

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, κόντρα στην κοινή γνώμη της εποχής στις 28 Μαΐου 1979, υπέγραφε, στο Ζάππειο Μέγαρο, μία ιστορική συμφωνία για τη χώρα μας. Τη συμφωνία προσχώρησης στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Σήμερα, σαράντα χρόνια μετά, η Ελλάδα και ολόκληρη η Ευρώπη βρίσκονται ίσως στο πλέον κρίσιμο σταυροδρόμι των τελευταίων αυτών τεσσάρων δεκαετιών. Οι εκλογές της Κυριακής θα σηματοδοτήσουν για τη Γηραιά Ήπειρο είτε την απαρχή μίας νέας εποχής προόδου για το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, είτε θα μας γυρίσουν σε αλλοτινές, σκοτεινές εποχές, όπου τα κράτη κλείνονταν στο εθνικό τους καβούκι, μεγιστοποιώντας την απέχθειά τους προς το ξένο. Διαλύοντας, με τον τρόπο αυτό, κάθε έσχατη προσπάθεια περαιτέρω ολοκλήρωσης, που τόσο έχουν ανάγκη οι ευρωπαϊκοί λαοί.

Το στοίχημα σε αυτές τις εκλογές είναι διπλό και πρέπει να κερδηθεί αμφίπλευρα. Από τη μία, θα πρέπει να τεθεί το ανάχωμα στις φωνές ακροδεξιάς απόχρωσης. Εκείνες που αποζητούν μία Ευρώπη οργής και μισαλλοδοξίας. Μία Ευρώπη που θα είναι λιγότερο Ευρώπη. Από την άλλη, όμως, θα πρέπει να παταχθούν και οι φωνές του λαϊκισμού. Εκείνες που συντροφεύουν τους κάθε λογής Μαδούρο ανά τον κόσμο, που δήθεν αντιμάχονται την Ευρώπη της λιτότητας, αλλά προστρέχουν στην αγκαλιά της, τόσο για τις λύσεις που επιθυμούν σε επίπεδο οικονομικό, αλλά και σε επίπεδο διακρατικών διαφορών.

Κανείς δεν διατείνεται ότι η Ευρώπη αυτή, είναι αυτή ακριβώς η Ευρώπη που θέλουμε. Υπάρχει χώρος για αλλαγές. Υπάρχει ο χώρος για μία Ευρώπη περισσότερο κοινωνική, μία Ευρώπη για όλους τους πολίτες της. Μία Ευρώπη με ένα ευρύ δίκτυο προστασίας όλων των ευπαθών κοινωνικών ομάδων. Μία Ευρώπη με νέες και καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας. Αλλά και μία Ευρώπη που φυλά τα σύνορά της, που εποπτεύει και καταγράφει πόσοι και ποιοι εισέρχονται και, ανάλογα με τις δυνατότητες υποδοχής του κάθε κράτους – μέλους, επιφυλάσσει για όλους όσοι παραμένουν νομίμως στα εδάφη της, αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης.

Μία Ευρώπη που με σαφείς, κατανοητές και ταχείες διαδικασίες χορηγεί ή απορρίπτει αιτήματα ασύλου και επαναπροωθεί όσους δεν έχουν τις προϋποθέσεις. Μία Ευρώπη που αφουγκράζεται τις ανάγκες του παρόντος, χωρίς να απόσχει από τις διαχρονικές ευρωπαϊκές αξίες, που την κατέταξαν στην ιστορική συνείδηση ως το λίκνο του πολιτισμού, του αλτρουισμού και της δημοκρατίας. Αλλά και ως ένα παράγοντα ασφάλειας, που στο διεθνές στερέωμα δεν ταυτίζεται με την κατάταξη που της επιφυλάσσουν εκείνες οι ακραίες ισλαμιστικές φωνές ως  τις «δυτικές δυνάμεις» που επιβουλεύονται τη μοίρα τους, αλλά ως έναν αξιόπιστο διεθνή συνομιλητή, που έρχεται να λύσει το πρόβλημα, όχι συγχωνεύοντας και διαλύοντας έναν πολιτισμό, αλλά προάγοντας τη διαρκή συνδιαλλαγή.

Δημοκρατική γιορτή

Αυτή είναι η Ευρώπη που θέλω. Αυτή είναι η Ευρώπη που ονειρεύομαι και, κυρίως, αυτή είναι η Ευρώπη, που θα ήθελα να κληρονομήσουν τα παιδιά μας. Η Ελλάδα, σε αυτήν την πανευρωπαϊκή δημοκρατική γιορτή, μπορεί να συνεισφέρει, στέλνοντας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο φωνές που θα συμπαρατάσσονται στον κοινό, στον ενιαίο σκοπό για περισσότερη Ευρώπη. Το ευρωψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας έχει εκείνες τις φωνές, που μπορούν να ορθώσουν ανάστημα, απέναντι σε κάθε μορφής ευρωσκεπτικισμό, είτε αυτός προέρχεται από το εσωτερικό, είτε από το εξωτερικό της χώρας. Μπορούν, επίσης, να στήσουν το ανάχωμα της προόδου μπροστά στη λαίλαπα ενός μισαλλόδοξου εθνικισμού, που κοντεύει να ρουφήξει κάθε φωνή προόδου εντός κι εκτός Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Την Κυριακή αυτή, καμία ψήφος δεν πρέπει να πάει χαμένη. Οφείλουμε όλοι μαζί να στείλουμε ένα ηχηρό μήνυμα σε όσους επιθυμούν μία Ευρώπη διαμελισμένη και ανίσχυρη. Μία Ευρώπη έρμαιο του τυχοδιωκτισμού και της ξενοφοβίας. Μία Ευρώπη των λαϊκιστών και των ανίκανων. Είναι η ώρα για όσους νιώθουμε Έλληνες της Ευρώπης και του κόσμου.

H Σοφία Νικολάου είναι Υποψήφια Βουλευτής ΝΔ Α΄ Αθήνα – Δικηγόρος