Από την αθεϊα στον… Ρασπούτιν!

Για το ότι ο Αλέξιος ο Μικρός ετοιμάζεται, για τη βουτιά απόγνωσης, από τα ουράνια ύψη, στη θαλάσσια άβυσσο, όπως ο αλαζών Ίκαρος, στο ομώνυμο πέλαγος, δεν υπάρχει αμφιβολία…

Είναι η τελευταία φωτεινή ουρά στον διάττοντα αστέρα του. Είναι ο ιλαροτραγικός επίλογος ενός με αυταρέσκεια αυτοαποκαλούμενου άθεου, που τώρα για τη σωτηρία της ψυχής του (!) δηλαδή της καρέκλας και των προνομίων στις πανάκριβες θαλαμηγούς, εμφανίζεται δυσυπόστατος, ήτοι άθεος με όψιμη και φιλοχριστιανική μάσκα.

Δεν είναι φυσικά ο μοναδικός εκπρόσωπος του θεομπαιχτισμού. Πρώτος και καλύτερος από αυτόν, ήταν ο Σιβηριανός μυστικιστής, ευνοούμενος της τσαρικής αυλής του Νικολάου του Β’, δολοπλόκος και καταλύτης του τελευταίου προεπαναστατικού τσαρισμού.

Εννοούμε τον θεομπαίχτη και έκφυλο Γκριγκόρι Γεφίμοβιτς Νόβιχ, τον επιλεγόμενο Ρασπούτιν (Διεφθαρμένο). Αυτόν, που κατέληξε από εξ απορρήτων της ρωσικής μοναρχίας σε ένα πτώμα, δολοφονημένο από τους ίδιους τους φιλομοναρχικούς και ριγμένο στα παγωμένα νερά του Νέβα (1916).

Και τι δεν σκαρφίζεται ο ημέτερος όψιμος θεοσεβής, σ’ αυτή την περίοδο του γελοίου πολιτικού του επιλόγου. Στην Άρτα άρπαζε από την αγκαλιά της μάνας, βρέφη. Τα αγκάλιαζε και τα φιλούσε, όπως ο μεμέτ-μπαμπάς της Άγκυρας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν!

Και δεν αρκούν αυτά τα ιλαροτραγικά. Πρέπει να προσθέσουμε και τα ψαλίδια που κουβαλούν οι έμπιστοί του, για να κόβει κορδέλες, σε υποτίθεται τετελεσμένα έργα, (όπως ο περιβόητος σταθμός του θεσσαλονικιώτικου μετρό με τις μαϊμούδες, τα ανύπαρκτα εκδοτήρια εισιτηρίων)…

Η συνέχεια αυτών των γελοίων «περιοδειών», με τους φερτούς από την άλλη Ελλάδα «οπαδούς» του και τις μεραρχίες ένοπλων αστυνομικών, επισφραγίζεται με την παροιμιώδη πλέον φράση: «Έχω κουραστεί να εγκαινιάζω έργα»!

Και… θεολόγος ο άθεος!

Όμως το πιο αμίμητο, αισχρό, προκλητικό και μικρονοϊκό «αστείο» είναι το μάθημα θρησκευτικών από έναν ημιμαθή, αδιάβαστο ψευδοακτιβιστή του άγνωστου σε αυτόν διαλεκτικού ματεριαλισμού, ο οποίος αποδείχθηκε και ο εξ απορρήτων επιφανών ιεραχών.

Ο λόγος φυσικά και πάλι για τον Αλέξη Τσίπρα που διεκδίκησε τα πρωτεία στην χριστιανική πρακτική, εκστομίζοντας την αμίμητη μπαρούφα:

«Η δικιά μας ιδεολογία (…) είναι πιο κοντά σε όσα είπε ο Χριστός (…) πιο κοντά από αυτά που πρεσβεύουν και πράττουν αυτοί που κάνουν μεγάλους σταυρούς».

Η απόπειρα αυτή, για προσέγγιση ενός άξεστου δήθεν  διαλεκτικού υλιστή, προς τα θεία, προφανώς αποτελεί και παγίδα για τους θρησκευόμενους πολιτικούς του αντιπάλους. Παγίδα όμως για αυτοπαγίδευση του ίδιου ψευδοαριστεροπαγανιάρη πρωθυπουργού…

Η ευθύνη του Αρχιεπισκόπου

Περιττεύουν άλλες επισημάνσεις, για το πολιτικο-κοινωνικό ήθος και την πνευματική συγκρότηση του εν λόγω κυρίου.

Όμως εκείνο που αξίζει να επισημανθεί είναι ότι το απύθμενο θράσος του, να προκαλεί αυτό το άτομο το αίσθημα του μέσου θρησκευόμενου Έλληνα που συγκροτεί και το 98% του ελληνορθόδοξου πληρώματος. Γι’ αυτό το κατάντημα εν μέρει ευθύνεται και ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος, που προνομιακά άνοιγε πάντα στον Αλέξιο διάπλατες τις πόρτες του, άλλοτε για ανοιχτές και άλλοτε για κεκλεισμένων των θυρών συζητήσεις και συναποφάσεις με τον πρωθυπουργό.

Αυτή την ευπροσήγορη, αλλά εμφανώς αφελή συμπεριφορά του αρχιεπισκόπου, την εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο ο Αλ. Τσίπρας, φέρνοντας έτσι σε επικίνδυνη μετωπική σύγκρουση τον αρχιεπίσκοπο  με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, με τη συντριπτική πλειοψηφία των μελών της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, με τις μητροπόλεις των Νέων Χωρών, αλλά και την επίσης συντριπτική πλειοψηφία του Εκλογικού Σώματος!

Από την πλευρά της, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος οφείλει ν’ απαντήσει αυστηρά και σθεναρά στην αμφισβήτηση του ρόλου της Εκκλησίας, για την ηθική και κοινωνική διαπαιδαγώγηση του ελληνικού λαού, από έναν αδίστακτο πρωθυπουργό, οπαδό του εθνομηδενισμού και της εκχώρησης αδιαπραγμάτευτων πατριωτικών και δημοκρατικών αξιών, σε σφετεριστές και ναρκοθέτες της ελληνικής οντότητας.

Χοντράδες του Κοτζιά

Ο Νίκος Κοτζιάς ήδη έχει καταγραφεί στα παγκόσμια διπλωματικά χρονικά, ως ο πιο άξεστος πρώην υπουργός εξωτερικών, βρίζοντας κορυφαίους ΥΠΕΞ ισχυρών κρατών όπως τον ρώσο Σεργκιέϊ Λαβρόφ, που ο κ. Κοτζιάς τον αποκάλεσε ανερυθρίαστα «κότα»!

Παραβιάζοντας κατάφωρα και το τελευταίο ίχνος της διεθνούς αβροφροσύνης αυτός ο κύριος εκστομίζει συχνά βρισιές ανάλογες του προσωπικού … ειδικού του βάρους.

Έτσι, προχτές τον καμάρωσε η παροικία των μεταναστών Ελλήνων Μακεδόνων του Μονάχου, όταν σε ομιλία του, για τη Συμφωνία των Πρεσπών, καθύβρισε ως ακροδεξιούς, χουντικούς κλπ, τους Μακεδόνες που τον αποδοκίμασαν για τις ανθελληνικές θέσεις του, σχετικά με τη μειοδοτική (α)Συμφωνία των Πρεσπών.

Και το χειρότερο: Κατ’ επανάληψιν εκστόμισε προς τους διαφωνούντες τη λέξη «Βούλωστο».

Καμαρώστε τον!