Η Νάνσυ Μπούκλη και ο Πάνος Παπαδόπουλος «γελούν άγρια» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

Η Νάνσυ Μπούκλη και ο Πάνος Παπαδόπουλος ανεβάζουν την παράσταση «Γελώντας άγρια» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου έως τις 4 Ιουνίου.

Σ’ έναν χώρο ακαθόριστο, δύο άνθρωποι καθορισμένοι, αναπνέουν. Το θέμα της συζήτησης, η πραγματικότητα, η ζωή τους τώρα. Ποια είναι αυτά που λέγονται και ποια είναι αυτά που κρύβονται; Ψαχουλεύουν το παρόν, «γελώντας άγρια εν τω μέσω αδυσώπητης θλίψης, εις τον αιώνα των αιώνων, αμήν».

Βρισκόμαστε σ’ ένα πάρτι μασκέ, σε κάποιο σπίτι. Είμαστε όλοι καλεσμένοι σ’ αυτό το πάρτι. Οι δύο ηθοποιοί και οι προσωπικότητές τους συνομιλούν, απευθύνονται, λέγοντας αλήθεια, μεταδίδουν την προσωπική τους ιστορία. Οι σιωπές, οι παύσεις και οι παραφωνίες, όπου χρειάζονται, είναι πάντα ωφέλιμες, μέρος της ιστορίας. Προς την απλότητα, το παιχνίδι, την ελευθερία, τη ζωή.

Ένα κείμενο διασκεδαστικό μ’ έναν ευφυή τρόπο, αφού δεν ξέρεις με τι να γελάσεις και με τι να κλάψεις τελικά από όλα αυτά που ακούς.

Τι πραγματεύεται το έργο;

Νάνσυ: Στο έργο αυτό, ακούμε και βλέπουμε προσωπικότητες και ιστορίες καθημερινότητας, που όλοι, είτε έχουμε ζήσει, είτε έχουμε συναντήσει. Ανθρώπους που θέλουν παρέα. Έχουν ανάγκη να μιλήσουν και να προσπαθήσουν να βρουν ένα δίαυλο επικοινωνίας με τον εαυτό τους, με άλλους ανθρώπους, με την πραγματικότητά τους. Τι φοβούνται; Με τι χαίρονται; Με τι θυμώνουν; Τι φαντάζονται; Τι έχουν ζήσει; Άλλα νιώθουν και άλλα δείχνουν. Με πολύ χιούμορ και αυτοσαρκασμό, που ίσως κάτι καλύπτει.

Πάνος: Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με τους μονολόγους δύο ανθρώπων που βρίσκονται στα πρόθυρα της νευρικής κρίσης. Βαθύτατα μόνων, που δε χωράνε πουθενά, δεν ξέρουν τι να κάνουν με τον εαυτό τους και τη ζωή τους. Έτσι χώνονται σ’ ένα σινεμά κι αναζητούν μια λύση. Μια ξαφνική έμπνευση, μια απρόσμενη συνάντηση, την ευγενική κουβέντα ενός ξένου… Μια συμπαντική εξέλιξη.

Ποιους προβληματισμούς θίγει;

Νάνσυ: Έτυχε σ’ αυτήν την παράσταση οι προβληματισμοί που θίγει το έργο, να ταιριάζουν μ’ αυτά που πραγματεύεται!

Πάνος: Είχα την φαϊνή ιδέα, ν’ απαντήσω στις ερωτήσεις με τυχαία σειρά, οπότε η απάντηση αυτή βρίσκεται ήδη στην μεθεπόμενη ερώτηση…

Ποιο είναι το προφίλ των ηρώων;

Νάνσυ: Εκείνος προσπαθεί να ζήσει κάνοντας θετικές σκέψεις, εκείνη ξέρει το μυστικό της ζωής και θέλει να το μοιραστεί. Εκείνος ήταν χτες στο σουπερ μαρκετ, εκείνη ήταν; Συναντήθηκαν; Εκείνη τσακώνεται με άγνωστους, εκείνος κοιμάται μόνος του. Εκείνη μισεί, εκείνος αγαπά και το ανάποδο πολλές φορές. Εκείνος πηγαίνει σινεμά, κι εκείνη πηγαίνει σινεμά. Εκείνη πίνει Jameson τον χειμώνα, εκείνος;

Πάνος: Είναι δύο άνθρωποι, χωρίς ύπνο, που δεν αγαπούν τον εαυτό τους… Έχουν προσπαθήσει να βελτιωθούν να μην αυτοκριτικάρονται πολύ, να αναγνωρίσουν τα θετικά τους χαρακτηριστικά, αλλά μάταια. Είναι απίστευτα μόνοι και έχουν την ανάγκη να μιλήσουν κάπου. Να ξορκίσουν τους φόβους και τις ανασφάλειες τους… Και αυτό είναι ένα κοινό που βρίσκω μεταξύ του ρόλου και του ηθοποιού. Πιστεύω ότι και ο ηθοποιός στο βάθος (ποιητικά μιλώντας), δεν «αγαπάει» αρκετά τον εαυτό του. Γιαυτό και επιδιώκει κάθε φορά να γίνεται ένας άλλος…

Τι αναφορές έχει στο σήμερα;

Νάνσυ: Δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξη, αλλά σήμερα, η “ζωντανή” επικοινωνία είναι δύσκολη. Το ακούω πολύ συχνά αυτό τελευταία, και νομίζω είναι αλήθεια. Για μένα αυτό σημαίνει πως χρειάζεται να ακούμε περισσότερο, όχι μόνο να λέμε. Οι άλλοι, είμαστε εμείς. Από τους γύρω μας, θα πάρουμε τις λύσεις και για τη δική μας ζωή. Παρατηρώντας, σιγά-σιγά, θέλει υπομονή κι από τις δύο πλευρές. Μην περιμένουμε πάντα κάποιον άλλον να κάνει την αρχή, μπορούμε κι εμείς. Ας το πάρουμε απόφαση. Γίνεται να έχουμε αυτά που θέλουμε, όσα αντέχουμε κάθε φορά.

Πάνος: Πολλές. Η σχέση του ανθρώπου με την πίστη. Η πολυπλοκότητα του έρωτα, η ανασφάλεια στις δυνατότητές μας, η μοναξιά, οι τάσεις φυγής και αυτοκαταστροφής, η επιθετική διάθεση απέναντι σε οτιδήποτε ξένο, η ανάγκη για συντροφικότητα, για αυτή την πολυσήμαντη «ευτυχία» που δεν ξέρουμε κάθε πότε έρχεται και πώς να την διαχειριστούμε όταν περνάει από μπροστά μας…

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να έχει πάρει ο θεατής όταν δει την παράσταση;

Νάνσυ: Θα ήθελα να πάρει όποιο μήνυμα θέλει και νιώθει. Θα είναι ευπρόσδεκτο.

Πάνος: Δεν είναι κάποιο συγκεκριμένο. Θα ήθελα βγαίνοντας από το θέατρο όταν κατηφορήσει το δρόμο, να σκεφτεί πόσο ωραία κατασκευή είναι ο άνθρωπος. Πόσο πολύπλοκη και εύθραστη ταυτόχρονα…

Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή; 

Νάνσυ: Μου αρέσει πολύ η φράση που η αρχή της είναι και ο τίτλος του έργου: “Γελώντας άγρια εν τω μέσω αδυσώπητης θλίψης.” Αυτό είναι και το θέμα του έργου με λίγες λέξεις.

Πάνος: Ένα τραγούδι που λέμε κι εμείς πάνω στη φωνή της Bette Midler. Είναι το: “Hello in There” και τελειώνει με τους εξής στίχους:

So if you’re walking down the street sometime
And spot some hollow ancient eyes
Please don’t just pass them by and stare
As if you didn’t care, say, «Hello in there, hello»