Γιατί όχι νεοφιλελεύθεροι;

Αυτό που με προβληματίζει δεν είναι το πάθος της Αριστεράς, και όχι μόνο, εναντίον του νεοφιλελευθερισμού (νφ) αλλά η φοβία όλων των άλλων να συνταχθούν κάτω από αυτό το ιδεολόγημα!

Εχουν υπάρξει ιδεολογίες με τραγικές εφαρμογές των αρχών τους πάνω σε κοινωνίες και λαούς. Ο κομμουνισμός, ο φασισμός, ο ναζισμός, ακόμη κι ο σοσιαλισμός, έχουν αφήσει πίσω τους ερείπια και ανθρώπινες τραγωδίες. Κι όμως έχουν εμπνεύσει πολλές χιλιάδες πολίτες σε όλο τον κόσμο. Ιδιαίτερα ο κομμουνισμός, παρά τις εκατόμβες θυμάτων που άφησε στο διάβα του, εξακολουθεί να τιμάται από χιλιάδες ανθρώπους. Που μάλιστα λιθοβολούν τον νφ σαν ένα τρισκατάρατο κακό της φύσης!

Το ερώτημα είναι γιατί ξορκίζεται έτσι ο νφ που όμως όπου και κατ’ ελάχιστο εφαρμόσθηκε μόνο επιτυχίες και κοινωνική ευημερία έχει να δείξει. Αν θεωρήσουμε πως αυτός εκφράζεται μέσα από πολιτικές μείωσης φόρων, περιορισμού δημοσίων δαπανών και γραφειοκρατίας, απελευθέρωσης αγορών, κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων και κατάργησης αυταρχικών κρατικών παρεμβάσεων στην οικονομία και την κοινωνία παντού έφερε χαρά, οικονομική ευτυχία και κοινωνική ισορροπία.

Με τέτοια λογική κατά βάση κινούνται οι αγγλοσαξονικές χώρες που θεαματικά υπερέχουν απ’ όλες τις άλλες σε όλους τους δείκτες. Κι όσες χώρες άλλες ακολούθησαν τέτοιες πολιτικές άφησαν πίσω τη φτώχεια, τη μιζέρια και την υπανάπτυξη (Ινδία, Κίνα).

Τι θέλετε να είστε: ευτυχείς ή πολιτικά ορθοί; Στη χώρα μας φαίνεται η πλειοψηφική απάντηση να είναι κοντά, για την ώρα, στη δεύτερη επιλογή. Μια κι όλοι αντιπαθούν τον νφ. Τον οποίο δεν ξέρουν. Βέβαια ο νφ εξοβελίζει τη ρουσφετολογία, τον άκοπο πλουτισμό, τις δημόσιες εργολαβίες και την άχρηστη γραφειοκρατία του κράτους. Και κυρίως την προοπτική να πετύχεις στη ζωή επειδή το Δημόσιο ξοδεύει λεφτά που παίρνει από τις τσέπες κάποιου άλλου.

Ολα αυτά βέβαια έρχονται σε αντίθεση ακόμα και με την αρχική διακήρυξη της ελληνικής Επανάστασης. Πριν πλακώσει η φαυλοκρατία κι ο πελατειασμός. Που ξεκαθάριζε πως οι Ελληνες ξεσηκώνονται για τη διεκδίκηση ατομικής ευδαιμονίας (=ευτυχίας) και την προστασία της περιουσίας.

Αυτά ακριβώς που σήμερα πολεμούν η Αριστερά και η λαϊκή Δεξιά, ενώ αποτελούν τη σπονδυλική στήλη μιας νφ πολιτικής. Γιατί όχι νεοφιλελεύθεροι λοιπόν;