Η δύναμη της έδρας που λέγεται Ανφιλντ

Οσοι διαβάζετε τη στήλη, έχετε καταλάβει ότι δεν θεωρούσα απίθανο αυτό που συνέβη στο Ανφιλντ στον πρώτο ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ ανάμεσα στη Λίβερπουλ και στην Μπαρτσελόνα.

Σε δυο τουλάχιστον προηγούμενα σημειώματα είχα επισημάνει ότι παρά την ήττα της στο πρώτο ματς, η Λίβερπουλ έχει τις δυνατότητες να πάρει την πρόκριση: πρώτον, γιατί δεν ήταν κακή στο Καμπ Νου και δεύτερον, γιατί στο μαγικό Ανφιλντ είναι η καλύτερη ομάδα του κόσμου. Με όποιον κι αν αγωνίζεται.

Τρόπος

Αυτό που θα κάνει αυτή την ιστορία να περάσει στη σφαίρα της ποδοσφαιρικής μυθολογίας δεν είναι το τελικό 4-0, ούτε καν ο τρόπος που διαμορφώθηκε, παρότι στο ματς έγιναν πολλά που μοιάζουν ανεξήγητα. Οντως το τέταρτο γκολ της Λίβερπουλ είναι από αυτά που βλέπεις μόνο σε παιχνίδια δεκαπεντάχρονων παιδιών, όπως σωστά επισήμανε ο καυστικός αλλά εύστοχος Ζοζέ Μουρίνιο. Σίγουρα δεν είναι καθόλου συνηθισμένο μια ομάδα να προκρίνεται έχοντας ως σκόρερ έναν ποδοσφαιριστή που μπήκε αναγκαστικά στο γήπεδο: ο Βαϊνάλντουμ δεν θα είχε περάσει στο παιχνίδι αν δεν τραυματιζόταν ο τρεχαλιτζής αλλά επιθετικά ακίνδυνος Ρόμπερτσον.

Ομως το αληθινά απίθανο δεν είναι το τι έγινε: είναι ότι η Λίβερπουλ πήρε μια πρόκριση χωρίς τον Σαλάχ και τον Φιρμίνο, δηλαδή δυο παίκτες που ειδικά σε αυτό το παιχνίδι ήταν απαραίτητοι. Το μεγάλο μπράβο το χρωστάμε στον Κλοπ γιατί κράτησε ψηλά το ηθικό της ομάδας μολονότι υπήρχαν αυτές οι απουσίες – αποτέλεσμα μιας απίστευτης κακοδαιμονίας.

Η Λίβερπουλ είχε χάσει 3-0 στο Καμπ Νου χωρίς να είναι κακή, στη συνέχεια είδε τον Φιρμίνο και τον Σαλάχ να τραυματίζονται, ενώ μια μέρα πριν πικράθηκε απερίγραπτα, βλέποντας την ανταγωνίστριά της στο πρωτάθλημα Μάντσεστερ Σίτι να κερδίζει με 1-0 τη Λέστερ (δύσκολα…) και να της παίρνει την κορυφή. Ολα αυτά μια άλλη ομάδα θα τη γονάτιζαν: όχι όμως τη Λίβερπουλ. Αυτό ο Κλοπ το κατάλαβε. Τη δύναμη της έδρας που λέγεται Ανφιλντ τη γνωρίζει. Και έκανε το απαραίτητο: πώρωσε την ομάδα του, που σκοράροντας μόλις στο 7ο λεπτό απλοποίησε τα πράγματα.

Ερνέστο

Και η Μπαρτσελόνα; Οι ισπανικές εφημερίδες προβλέπουν πως το βάρος της ευθύνης θα πέσει στον Ερνέστο Βαλβέρδε: θα είναι πολύ άδικο αυτό για τον καλό προπονητή, που δεν νομίζω ότι έχει κάποια ιδιαίτερη ευθύνη. Αυτά δεν είναι ματς προπονητών: οι προπονητές θα μπορούσαν, για μένα, να μην πηγαίνουν καν στο γήπεδο! Στο πρώτο ματς είχε γίνει κριτική στον Κλοπ γιατί χρησιμοποίησε ως κρυφό φορ τον αμυντικό μέσο Βαϊνάλντουμ: ο Γερμανός το έκανε όχι γιατί τρελάθηκε αλλά γιατί πίστευε πως ο Ολλανδός μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα με το ύψος του στην καταλανική άμυνα. Η Λίβερπουλ έχασε κι ο Κλοπ άκουσε ένα σωρό. Χθες, στο δεύτερο ημίχρονο, ο Γερμανός έκανε ακριβώς το ίδιο: ο παίκτης σημείωσε δυο γκολ και η κίνηση του Κλοπ (αυτή που στο Καμπ Νου είχε χαρακτηριστεί «αποτυχημένη έμπνευση») σήμερα θεωρείται καταπληκτική. Μιλάμε για την ίδια ακριβώς επιλογή, που και στις δυο περιπτώσεις έγινε γιατί η Λίβερπουλ ήθελε να σκοράρει.

Παίκτες

Δεν έκανε κάποιο λάθος ο Βαλβέρδε. Χρησιμοποίησε την ενδεκάδα που έφτασε στο πρώτο ματς στο 3-0: είχε φροντίσει μάλιστα να ξεκουράσει κι όλους τους παίκτες. Η Μπαρτσελόνα δεν σκόραρε στις 3-4 μεγάλες ευκαιρίες που είχε, όπως δεν είχε σκοράρει σε αντίστοιχες περιπτώσεις και η Λίβερπουλ στο Καμπ Νου. Αν στο τέλος λύγισε είναι γιατί βρίσκεται σε μια γενικότερη φάση παρακμής, διότι δυσκολεύεται να αντικαταστήσει παίκτες που έφυγαν (Ινιέστα, Βίγια, Πέδρο, Τσάβι κ.λπ.) και διότι δεν ξόδεψε καλά τα χρήματα που πήρε από την πώληση του Νεϊμάρ. Οποιος ήρθε στη θέση του (ο Κοουτίνιο, ο Ντεμπελέ κ.λπ.) πρόσφερε λίγα. Αλλά για αυτό ο τελευταίος που φταίει είναι ο Βαλβέρδε.

Μέσι

Η Μπαρτσελόνα παραμένει απολύτως εξαρτημένη από τους παλιούς της παίκτες – κυρίως από τον Λίο Μέσι. Είναι τρομερός παίκτης ο Αργεντίνος: ίσως ο καλύτερος όλων των εποχών. Αλλά ποτέ καμία ομάδα δεν κέρδισε το Τσάμπιονς Λιγκ βασιζόμενη σε έναν ποδοσφαιριστή, όσο σπουδαίος κι αν είναι. Χθες υπάρχει μια φάση στο πρώτο λεπτό των καθυστερήσεων που τρεις παίκτες της Μπαρτσελόνα είναι στην περιοχή και μπορούν να δοκιμάσουν να σουτάρουν: δεν το κάνει κανείς κι όλοι ψάχνουν τον Μέσι σαν να είναι αγώνας μπάσκετ και το σουτ να πρέπει να το πάρει ο καλός σουτέρ. Δεν είναι μπάσκετ όμως, είναι ποδόσφαιρο και το ποδόσφαιρο έχει τους δικούς του κανόνες. Το βάρος της ηλικίας του Μέσι, το βάρος των τραυματισμών του και των εκατοντάδων παιχνιδιών του, αρχίζει να γίνεται για την Μπαρτσελόνα ασήκωτο. Θυμίζω ότι και πριν από τον ερχομό του Βαλβέρδε, η Μπαρτσελόνα είχε αποκλειστεί από το Τσάμπιονς Λιγκ χάνοντας με 3-0, τότε (το 2016) από τη Γιουβέντους, ενώ εκείνη τη χρονιά είχε χάσει και 4-0 από την Παρί στο Παρίσι – είχε ανατρέψει το πράγμα με ένα επικό 6-1, αλλά κάπου εκεί εξαντλήθηκαν και τα δικά της θαύματα…

Eκρυθμη

Είπα μπάσκετ και οφείλω να πω ότι είναι παρήγορο για ένα σπορ που τόσο έχει αγαπήσει η χώρα ότι όλα κύλησαν ήρεμα στο ματς του Ολυμπιακού με τον Προμηθέα. Η άρνηση του διαιτητή Αναστόπουλου να πάει στο ΣΕΦ και η αντικατάστασή του από τον διαιτητή Ψαριανό είχαν ως αποτέλεσμα την εκτόνωση της κατάστασης που έμοιαζε έκρυθμη. Αλλά προφανώς η άρνηση του διαιτητή δεν έλυσε κανένα πρόβλημα: η ένταση είναι μεγάλη και όλα μπορεί να γίνουν ακόμα χειρότερα. Οι αρμόδιοι πρέπει να προστατέψουν τους διαιτητές και δεν εννοώ να τους δώσουν τριάντα αστυνομικούς στον καθένα για να μπορούν να κυκλοφορούν. Αν κάποιοι από δαύτους δεν μπορούν να διαιτητεύσουν, μπορεί να πάνε στο σπίτι τους: δεν είναι επαγγελματίες οι διαιτητές – όλοι δηλώνουν ότι κάνουν κάποια δουλειά. Δεν μπορεί για χάρη τους να διαταράσσεται «η αθλητική ειρήνη εντός οποιουδήποτε αγωνιστικού χώρου» – το λέει ωραία ο διαιτητής Αναστόπουλος. Επειδή η ειρήνη είναι σημαντικότερη από τους διαιτητές, τους λες ένα ευχαριστώ και προχωράς. Εκτός κι αν υπάρχει κάποια άλλη λύση, που προφανώς είναι καλοδεχούμενη.

Ομάδες

Οι ομάδες δεν επιτρέπεται να τα βάζουν με τους διαιτητές – αντίθετα από δαύτους, είναι τεράστια μεγέθη. Χωρίς διαιτητές δεν μπορεί να γίνουν παιχνίδια – αλλά δόξα τω Θεώ διαιτητές βγάζουμε πολλούς. Στο φινάλε (;) αυτής της ιστορίας υπάρχει μια απλή ερώτηση: ένας διαιτητής που δηλώνει πως φοβάται (και με το δίκιο του ο άνθρωπος…) για «τη σωματική του ακεραιότητα, τόσο τη δική του όσο και της οικογένειάς του» μπορεί να είναι διαιτητής;

Αντίο

Η Αστυνομία πρέπει να βρει όσους πήγαν σπίτι του και τον τρομοκράτησαν. Και ο ίδιος να καταλάβει ότι έφτασε η στιγμή του αντίο…