Βυθισμένοι στη συλλογική κατάθλιψη 

Διαβάζω στο BBC ότι η κρίση βοήθησε τους έλληνες να ξεπεράσουν τα ταμπού των ψυχολογικών προβλημάτων.

Η αλήθεια είναι ότι η κρίση δημιούργησε στους έλληνες τόσο μεγάλα ψυχολογικά προβλήματα που τα ταμπού ξεπεράστηκαν από μόνα τους.

Είμαστε μια κοινωνία βυθισμένη στη συλλογική κατάθλιψη. Το βλέπουμε στο πρόσωπό μας το πρωί στον καθρέφτη και στα πρόσωπα των ανθρώπων γύρω μας.

Οι έλληνες έχουν χάσει την ικανότητα να χαμογελούν.

Βλέπεις παντού γύρω σου ανθρώπους λυπημένους, προβληματισμένους, ανήσυχους, βλοσυρούς και φοβισμένους. Σαν να έχουν ξεχάσει τι σημαίνει να ατενίζεις το μέλλον έστω και με την ελάχιστη δόση αισιοδοξίας.

Η εκτρωματική συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 25%, η εκτίναξη της ανεργίας και η φτωχοποίηση μεγάλων στρωμάτων του πληθυσμού τα χρόνια της κρίσης απογείωσαν τα ποσοστά των ελλήνων που πάσχουν από κατάθλιψη.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία το ποσοστό των ελλήνων που υποφέρουν από κατάθλιψη από το 3,3% που ήταν το 2008 έφτασε το 12,3% το 2013 και κύριος οίδε που έχει φτάσει σήμερα.

Το ίδιο διάστημα τα ποσοστά αυτοκτονίας αυξήθηκαν κατά 40%, την ώρα που η χρηματοδότηση των δομών ψυχικής υγείας μειώθηκε περισσότερο από 50%.

Στη λογική του BBC αυτό μπορεί να είναι και κάτι «θετικό», γιατί πιθανόν η κρίση να βοήθησε τους έλληνες να αντιμετωπίζουν με μεγαλύτερη αλεγκρία το ενδεχόμενο να βάλουν τέλος στη ζωή τους.

Βασικός παρονομαστής στην κόλαση που ζουν πολλοί έλληνες είναι η οργή που καταπνίγεται και δεν μπορεί να εκφραστεί, γιατί οι περισσότεροι νοιώθουν προδομένοι από όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος.

Μετά την «πρώτη φορά νεοφιλελεύθερη αριστερά» κατέπεσαν και οι τελευταίες ψευδαισθήσεις ότι οποιαδήποτε λύση θα μπορούσε να προέλθει από το πολιτικό σκηνικό.

Το απίστευτα κυνικό πολιτικό παιχνίδι που παίζεται απροκάλυπτα εμπρός στα μάτια μας ενόψει και των επερχόμενων δημοτικών και ευρωεκλογών, με τα κόμματα να αλλάζουν μορφές και συμμαχίες  καθημερινά με μοναδικό σκοπό την παραμονή στην εξουσία, μόνο οργή και αηδία προκαλεί πλέον στους παρατηρητές.

Ο κυνισμός της εξουσίας, που έχει ξεφύγει πλέον από κάθε έλεγχο, οδηγεί σε μια κοινωνία δίχως συνοχή και νόμους.

Απογοητευμένοι από το «κέντρο» οι άνθρωποι περιχαρακώνονται στα άκρα, όπου βυθίζονται ακόμα περισσότερο στην οργή και την απελπισία.

Χωρίς όραμα για το αύριο, το σήμερα δεν είναι παρά μόνο κάτι που πρέπει να περάσει όπως – όπως.

Ευτυχώς που η Ελλάδα έχει «σωθεί».